Από το κλείσιμο των εργασιών του Φεστιβάλ

Αυτή ήταν η ετυμηγορία, η οποία αποτυπώθηκε όχι μόνο ως απόφαση του Διεθνούς Αντιιμπεριαλιστικού Δικαστηρίου (το οποίο «συνεδρίασε» στις 13 και 14 Αυγούστου), αλλά και ως καταστάλαγμα του πλούσιου προβληματισμού, με αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο, προσανατολισμένου στη διέξοδο - και ειδικότερα στη σοσιαλιστική προοπτική - με την οποία οι περισσότεροι από τους 17.000 συμμετέχοντες στο 16^ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών σφράγισαν την πανηγυρική τελετή λήξης, προχτές το βράδυ, στο «Πολύεδρο» του Καράκας της Βενεζουέλας.

Δε στάθηκαν όμως μόνο στις διαπιστώσεις οι νέοι από 144 χώρες, από κάθε μεριά του πλανήτη που, ανταμώνοντας από τις 7 του Αυγούστου, μοιράστηκαν προβλήματα, όνειρα, προσδοκίες και εμπειρίες.

Απάντησαν με δέσμευση, ώστε η οργή να γίνει αντεπίθεση. Σε μια χρονική στιγμή μάλιστα με σημαντικό συμβολισμό. Εξήντα χρόνια μετά την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών. Ενα χρόνο μετά το δημοψήφισμα με το οποίο ο λαός της Βενεζουέλας, επικυρώνοντας την παραμονή της κυβέρνησης Τσάβες στην εξουσία, επικύρωσε και την απόφασή του να εξακολουθήσει την πάλη για εθνική κυριαρχία, για προκοπή προς δικό του όφελος, να συνεχίσει μια σημαντική διαδικασία κοινωνικών μετασχηματισμών, σε αντιπαράθεση με ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.

Τα συνθήματα που την περασμένη Δευτέρα δόνησαν την ατμόσφαιρα και στο «Πολύεδρο», οι αγωνιστικοί στίχοι και οι μελωδίες που με νεανικό παλμό και ενθουσιασμό πλημμύριζαν την αίθουσα, οι σημαίες που κυμάτιζαν ασταμάτητα μέσα στο κατάμεστο γήπεδο, σημαίες με τον Τσε, σημαίες κατακόκκινες, αλλά και σημαίες πολύχρωμες, από εκατοντάδες πατρίδες, των οποίων οι λαοί την ίδια λαχτάρα για ειρήνη έχουν, σηματοδότησαν την ενίσχυση του αγώνα: «...για έναν κόσμο με ειρήνη, ελεύθερο από πυρηνικά όπλα, για να χτίσουμε ένα διαφορετικό κοινωνικο-οικονομικό σύστημα, που διατηρεί τον άνθρωπο στο επίκεντρο, αλλά και ως βασικό δημιουργό, βασισμένο στην κοινωνική δικαιοσύνη, την εθνική κυριαρχία, την ανεξαρτησία, την αυτοδιάθεση, τη δημοκρατία, την ασφάλεια, τη διεθνιστική αλληλεγγύη και τη συνεργασία... Απαιτούμε όλοι να έχουν πρόσβαση σε εργασία με αξιοπρέπεια, εργασιακά δικαιώματα, στην εκπαίδευση, την προστασία της υγείας, τον αθλητισμό, τον πολιτισμό και την τεχνολογία...» (απόσπασμα από την Τελική Διακήρυξη του 16^ου ΠΦΝΦ).

Το Φεστιβάλ δεν τελείωσε. Αλλά συνεχίζεται με τους αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες που η νεολαία - στο μέτρο της δικής της δυνατότητας - θα συμβάλει να αναπτυχθούν, να δυναμώσουν, σε κάθε χώρα. Οι επόμενες δραστηριότητες του Φεστιβάλ απαριθμούνται στη Διακήρυξη, σημείωσε ο Αριστόμπουλο Ιστούρις, υπουργός Παιδείας και Αθλητισμού, ο οποίος εκ μέρους της βενεζουελάνικης κυβέρνησης σήμανε τη λήξη των εργασιών του 16^ου ΠΦΝΦ. «Πηγαίνετε ο καθένας στο λαό σας να φέρετε σε πέρας το πρόγραμμα...», τόνισε.

Νωρίτερα, χαιρετισμό είχαν απευθύνει ο Νταβίδ Βελάσκες, πρόεδρος της Βενεζουελάνικης Εθνικής Προπαρασκευαστικής Επιτροπής (ΕΠΕ) και Γενικός Γραμματέας της ΚΝ Βενεζουέλας, και ο Μιγκέλ Μαδέιρα, πρόεδρος της ΠΟΔΝ. Και οι δύο αναφέρθηκαν στην πολύτιμη συμβολή του λαού και της νεολαίας της Βενεζουέλας για την πραγματοποίηση και την επιτυχή ολοκλήρωση του 16^ου ΠΦΝΦ. Ο Μ. Μαδέιρα υπογράμμισε χαρακτηριστικά πως «σήμερα είναι το τέλος της αρχής», αναφερόμενος στις νέες μάχες που τώρα ξεκινούν.

Την Τελική Διακήρυξη του Φεστιβάλ διάβασε η νεαρή Βενεζουελάνα βουλευτής Τάνια ντε Αμέλιο.

Βέβαια, το πλήθος δεν έμεινε «θεατής» καθόλου. Τη μια στιγμή γινόταν αναφορά σε μια από τις χώρες που βρίσκονται στο στόχαστρο των ιμπεριαλιστών και την επομένη κατέκλυζαν την ατμόσφαιρα αυθόρμητες, πανηγυρικές εκδηλώσεις αλληλεγγύης, με ατόφια τη ζωντάνια της νεολαίας.

Με συνθήματα σε διάφορες γλώσσες, και ένα από τα επικρατέστερα - όπως και στην τελετή έναρξης - το «Pueblo unido jamas sera vencido» (Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος). Ως τη στιγμή που χιλιάδες φωνές έσμιξαν στην ίδια φράση, στο σύνθημα του 16^ου ΠΦΝΦ, και κατακλείδα της Διακήρυξης: «Για την Ειρήνη και την Αλληλεγγύη, παλεύουμε ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό!».

Από την εκδήλωση δεν έλειψε ασφαλώς το παραδοσιακό «χρώμα» της χώρας που φιλοξένησε το μεγάλο αυτό γεγονός του διεθνούς αντιιμπεριαλιστικού κινήματος της νεολαίας. Παιδική χορωδία, μαζί με τους χιλιάδες Βενεζουελανούς αντιπροσώπους, εθελοντές και άλλους συντελεστές, τραγούδησε τον εθνικό ύμνο της χώρας: «Κάτω οι αλυσίδες, κάτω οι αλυσίδες φώναζε ένας κι ο φτωχός μέσα στην καλύβα του ζητούσε ελευθερία...».

Την ανάγνωση της Διακήρυξης ακολούθησε καλλιτεχνικό πρόγραμμα με παραδοσιακή μουσική. Γυναίκες ντυμένες με παραδοσιακές φορεσιές και χορεύοντας «ταμπόρες», κρατώντας σημαίες του Παγκόσμιου Φεστιβάλ, μπήκαν στον κεντρικό χώρο του «Πολυέδρου», ενώ φεύγοντας, άρχισαν να δίνουν τη θέση τους στους χιλιάδες συμμετέχοντες που κατηφόριζαν από τις κερκίδες για να συνεχίσουν το χορό όλοι μαζί και «κλείνοντας» τις πόρτες του 16^ου ΠΦΝΦ με ένα γλέντι - ύμνο στη ζωή που θέλουμε να ζήσουμε.