Οτι η Γαλλία έπαιζε και στο θέμα της Κύπρου το παιχνίδι των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των εντυπώσεων με τη Βρετανία, ήταν εξ αρχής γνωστό. Οτι στο τέλος θα βρισκόταν η ισορροπία των εσωτερικών τους αντιθέσεων και στο θέμα της Κύπρου, όπως σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις (π.χ. πόλεμος στο Ιράκ), ήταν επίσης γνωστό.

Αλλά τίποτα από αυτά δεν αναιρεί ότι η προχτεσινή συμφωνία μεταξύ Βρετανίας και Γαλλίας, να αναγνωρίσει η Αγκυρα την Κύπρο μόνο αν κι όταν (;) μπει η Τουρκία στην ΕΕ (μέχρι τότε οι «εταίροι» και «σύμμαχοι» Ευρωπαίοι θα διαπραγματεύονται την ένταξη στην ΕΕ μιας χώρας που δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη μιας άλλης χώρας - μέλους της ΕΕ!) κρύβει πίσω της την ιταμή στάση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Που κρύβεται πίσω από τις Γαλλίες και τις Γερμανίες. Που δεν έχει το ανάστημα να στηρίξει η ίδια την Κύπρο (το αντίθετο!) και να ψελλίσει τα αυτονόητα. Γιατί το «όχι» σε κάθε συζήτηση που θα νομιμοποιεί τη διχοτόμηση της Κύπρου, με τέτοιο τρόπο στο εσωτερικό της ΕΕ, ανήκει στο αυτονόητο.

Ομως τέτοιου είδους αυτονόητα δεν έχουν σχέση με τους προσανατολισμούς της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Το «όχι» θέλει ανάστημα. Είδος εν ανεπαρκεία για κάθε εκπρόσωπο του «ανήκομεν εις την Δύσιν» που διαχειρίστηκε κατά περιόδους τις υποθέσεις της εξωτερικής πολιτικής. Ειδικά, δε, για την Κύπρο, σε ό,τι αφορά τις «ανεξάρτητες» ελληνικές κυβερνήσεις, ισχύει πάντα αυτό που έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου: