Η αναβολή - υπό το βάρος των αντιδράσεων που προκάλεσε η όλη αντικομμουνιστική επιχείρηση - για το Γενάρη του 2006, της συζήτησης του επαίσχυντου μνημονίου διεθνούς καταδίκης του κομμουνισμού, που αποφάσισε χτες στο Παρίσι η Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, είναι μεν μια πρώτη θετική εξέλιξη αλλά το θέμα δεν έκλεισε. Η ουσία παραμένει, γιατί η κατάθεση του συγκεκριμένου ψηφίσματος δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία αλλά μέρος μιας γενικότερης εκστρατείας παγκόσμιας πολιτικής οπισθοδρόμησης, με τελικό στόχο τα λαϊκά δικαιώματα και τις ελευθερίες διεθνώς. Είναι τμήμα των ευρύτερων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Είναι μια «ψυχολογική επιχείρηση» που στόχο έχει να προλειάνει το έδαφος για τα ευρύτερα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Το συγκεκριμένο κείμενο στη δομή και στο περιεχόμενό του, είναι ένα ψυχροπολεμικό κείμενο αντικομμουνιστικής προπαγάνδας με σύγχρονες στοχεύσεις.

Στόχος είναι η κομμουνιστική ιδεολογία και οι πολιτικές δυνάμεις που την εκφράζουν και αγωνίζονται ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Οι δυνάμεις αυτές δεν έπαψαν ποτέ να βρίσκονται στο στόχαστρο των μηχανισμών του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Η επιχείρηση αυτή εξειδικεύεται και παραπέρα, αφού δεν παραλείπεται και αυτή η θεωρία για την πάλη των τάξεων που ενοχοποιείται για τα «εγκλήματα» του κομμουνισμού.

Βέβαια, όλα αυτά δεν είναι μόνο μια προσπάθεια ξαναγραψίματος της ιστορίας που θα εκπληρώνει τις νεοταξικές προδιαγραφές αλλά επιχειρείται και μια σύνδεση του κομμουνισμού με τη νεοταξική περί τρομοκρατίας προπαγάνδα, έτσι ώστε να μπορεί άνετα να ενταχθεί στις «ασύμμετρες απειλές» που είναι στο στόχαστρο του «παγκόσμιου αντιτρομοκρατικού πολέμου». Το κατάπτυστο αυτό κείμενο του Συμβουλίου της Ευρώπης που ακόμα παραμένει στο τραπέζι, επιβεβαιώνει ότι ο αντικομμουνισμός ήταν και παραμένει το όχημα όλων των αντιδραστικών δυνάμεων, των δυνάμεων που υπηρετούν την πλουτοκρατία και τον ιμπεριαλισμό, σε βάρος των λαϊκών ελευθεριών και κατακτήσεων. Δείχνει όμως, και κάτι άλλο, ότι δηλαδή η κομμουνιστική ιδεολογία και η ταξική πάλη όχι μόνο μένουν στην επικαιρότητα, αλλά και φοβίζουν τα διάφορα κέντρα και παράκεντρα από τα οποία εκπορεύονται αυτά τα κείμενα.

Από τη χτεσινή εξέλιξη κρατάμε τα θετικά και προχωράμε. Είναι θετικό ότι και άλλες πολιτικές δυνάμεις και προσωπικότητες από πολιτικούς χώρους μη κομμουνιστικούς, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, τάχθηκαν ενάντια στο αντικομμουνιστικό μνημόνιο. Επιβεβαιώνεται ότι μπορούν να υψωθούν αναχώματα στη σύγχρονη λαίλαπα και υπάρχουν και αποτελέσματα. Ωστόσο, το θέμα παραμένει και το ενδεχόμενο να επανέλθει το Γενάρη του 2006, έστω και με στρογγυλεμένες κάποιες «γωνίες» του, είναι ανοιχτό, πολύ περισσότερο που το πεδίο είναι ελεύθερο να ασκηθούν πιέσεις και εκβιασμοί, ώστε τελικά να περάσει το ψήφισμα με τη μια ή την άλλη μορφή. Δε χωράει καμία επανάπαυση. Ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί μέχρι την πλήρη απόσυρσή του, μέχρι την οριστική κατάργηση όλων των αντικομμουνιστικών και αντιδημοκρατικών νόμων σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, σε όλο τον κόσμο.