Από τη συμμετοχή της ΠΑΣΥ στις διαδηλώσεις της 70ής ΔΕΘ, στη Θεσσαλονίκη

Τις επιδοτήσεις αποφάσισε να τις δίνει η Ευρωπαϊκή Ενωση, όχι για να βοηθήσει τους φτωχούς αγρότες, αλλά για δυο, κυρίως, λόγους:

• Πρώτον, για να αγοράζουν φτηνά τα αγροτικά προϊόντα οι εμποροβιομήχανοι και οι πολυεθνικές και, πουλώντας τα ακριβά στους καταναλωτές, να αυξάνουν τα κέρδη τους.
• Δεύτερον, για να χτυπηθούν οι μικροί και μεσαίοι παραγωγοί και να οδηγηθούν στο ξεκλήρισμα, ώστε να συγκεντρωθεί η γη στα χέρια λίγων μεγαλοαγροτών και καπιταλιστών.

Αλλωστε, το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των αγροτικών επιδοτήσεων καταλήγει στις τσέπες μιας μικρής μερίδας μεγαλοαγροτών και κατόχων μεγάλων αγροτικών εκμεταλλεύσεων και πολύ λίγα χρήματα φτάνουν στους μικρομεσαίους αγρότες.

Αλλά ποια είναι τα αποτελέσματα της πολιτικής των επιδοτήσεων στον αγροτικό τομέα; Ιδού τα πιο χειροπιαστά:

• Περιορισμός των καλλιεργειών και μείωση της αγροτικής παραγωγής. Με πρόσχημα τις επιδοτήσεις, η ΕΕ καθόρισε ποσοστώσεις στην παραγωγή, προχώρησε σε στρεμματικές περικοπές στις καλλιέργειες και επιβάλλει πρόστιμα συνυπευθυνότητας στους παραγωγούς, όταν η χώρα μας ξεπερνάει τα όρια που αυτή θέτει.
• Συρρίκνωση του αγροτικού εισοδήματος. Πάλι με πρόσχημα τις επιδοτήσεις, η ΕΕ έπαιρνε μέτρα για «πάγωμα», ή και μείωση των τιμών των αγροτικών προϊόντων, τα οποία, σε συνδυασμό με τις συνεχείς αυξήσεις του κόστους παραγωγής, μείωναν το εισόδημα των μικρομεσαίων αγροτών.
• Ξεκλήρισμα 200.000 και πλέον αγροτικών νοικοκυριών. Το «πεδίο ανταγωνισμού», που δημιούργησε αυτή η πολιτική, δεν επιτρέπει την επιβίωση των μικρών και μεσαίων παραγωγών, οι οποίοι πετιούνται εκτός παραγωγικής διαδικασίας και αναγκάζονται να πουλήσουν τα χωράφια τους «για ένα κομμάτι ψωμί». Οι περισσότεροι από τους ξεκληρισμένους αγρότες φεύγουν από τα χωριά τους - έτσι ερημώνεται η ύπαιθρος - και στριμώχνονται στις ουρές της ανεργίας των μεγαλουπόλεων, ή παίρνουν των ομματιών τους για την ξενιτιά.
• Ενταση της διατροφικής εξάρτησης της χώρας μας από τις πολυθνικές. Στα χρόνια που η Ελλάδα βρίσκεται στην ΕΕ κι εφαρμόζεται αυτή η αντιαγροτική πολιτική, από εξαγωγική, που ήταν πριν από την ένταξη, μετατράπηκε σε εισαγωγική αγροτικών προϊόντων, με αποτέλεσμα το έλλειμμα στο αγροτικό εμπορικό ισοζύγιο να ξεπερνάει, σήμερα, τα 2,5 δισ. ευρώ.

Η πολιτική των αγροτικών επιδοτήσεων, λοιπόν, όχι μόνο δεν ωφέλησε τους μικρομεσαίους αγρότες, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, αλλά τους έβλαψε, όχι μόνο δε φρενάρισε το ρυθμό ξεκληρίσματός τους, αλλά τον αύξησε.

Κι αφού αυτή η πολιτική, την οποία εφάρμοσαν, με συνέπεια, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, «έκανε τη δουλιά της», έρχεται, τώρα, ο πρωθυπουργός και λέει ουσιαστικά, «επιδοτήσεις, τέλος». Ετσι, σ'αυτή την κατεύθυνση, η κυβέρνηση της ΝΔ, για την εφαρμογή της νέας ΚΑΠ, έφερε νόμο στη Βουλή τη βδομάδα που πέρασε, μειώνοντας τις επιδοτήσεις και αποδεσμεύοντάς τες από την παραγωγή. Οι βουλευτές του ΚΚΕ κατήγγειλαν οτι μ'αυτό το νόμο επιταχύνεται το βίαιο ξεκλήρισμα της μικρομεσαίας αγροτιάς. Κατήγγειλαν επίσης την συνολική αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Αλλά, γιατί η ΕΕ προχώρησε στην αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, με βάση την οποία οι κόβονται οι επιδοτήσεις; Δύο είναι οι βασικοί στόχοι της:

• Η μείωση της συνολικής στήριξης της γεωργίας στην ΕΕ για να προσαρμοστεί στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και να εξοικονομηθούν κονδύλια στον κοινοτικό προϋπολογισμό, που θα χρησιμοποιηθούν στην εφαρμογή των νέων κοινοτικών πολιτικών (ΟΝΕ, ΚΕΠΠΑ κ.ά.) και στη λειτουργία κατασταλτικών μηχανισμών, (ευρωαστυνομία, ευρωστρατός κ.ά.)
• Η επιτάχυνση του ρυθμού συγκέντρωσης της γης και της αγροτικής παραγωγής σε λίγους μεγαλοαγρότες, για να δημιουργηθούν σύγχρονες ανταγωνιστικές αγροτικές επιχειρήσεις, που θα μπορούν να λειτουργούν στη λεγόμενη παγκοσμιοποιημένη αγορά, με λιγότερες επιδοτήσεις.

Είναι, λοιπόν, φανερό ότι με τη νέα ΚΑΠ τα αγροτικά προβλήματα θα αυξηθούν και θα επιδεινωθούν και, σε σύντομο χρονικό διάστημα, θα ολοκληρωθεί το ξεκλήρισμα της μικρομεσαίας αγροτιάς και η δημιουργία καπιταλιστικών τσιφλικιών. Κι ενώ ο αγροτικός κόσμος ταλανίζεται στο παρόν κι αγωνιά για το μέλλον, καθώς τα χειρότερα έρχονται, ο πρωθυπουργός εμφανίζεται να λέει στους μικρονοικοκυραίους της υπαίθρου: «Βοήθεια μην περιμένετε από την πολιτεία. Μπείτε στον ανταγωνισμό της "ελεύθερης" αγοράς και όποιος αντέξει».

Αλλά, πώς ν' αντέξει σ' αυτόν τον ανταγωνισμό ο Ελληνας μικρομεσαίος αγρότης, όταν:

• Το κόστος αγροτικής παραγωγής στη χώρα μας είναι πολύ υψηλό και συνεχώς αυξάνεται, καθώς:

α) Τα αγροτικά μέσα και εφόδια - σπόροι, λιπάσματα, φυτοφάρμακα, καύσιμα, μηχανήματα κ.ά. - είναι πανάκριβα, εξαιτίας της ανεξέλεγκτης κερδοσκοπικής ασυδοσίας των πολυεθνικών;

β) Λείπουν τα έργα υποδομής, αρδευτικά, εγγειοβελτιωτικά, αντιπλημμυρικά κ.ά.;

γ) Τα επιτόκια δανεισμού για τους αγρότες είναι πολύ υψηλά, λόγω της τοκογλυφικής πολιτικής της Αγροτικής και των άλλων τραπεζών;

δ) Οι ζημιές από την κακοκαιρία δεν καλύπτονται, στο σύνολό τους, από τον αναχρονιστικό κανονισμό του ΕΛΓΑ και οι αποζημιώσεις, όταν δίνονται, είναι ψίχουλα;

• Οι εμπορικές τιμές των αγροτικών προϊόντων είναι πολύ χαμηλές - στο πλαίσιο της «ελεύθερης» αγοράς, βεβαίως - και αφήνονται ελεύθεροι οι εμποροβιομήχανοι να κερδοσκοπούν σε βάρος των παραγωγών και των καταναλωτών.
• Δεν προστατεύεται η ντόπια παραγωγή από τις αθρόες εισαγωγές αγροτικών προϊόντων, που έχουν κατακλύσει την ελληνική αγορά, στη βάση των συμφωνιών που γίνονται ανάμεσα στην ΕΕ και τον ΠΟΕ.
• Δεν υπάρχουν παραγωγικοί συνεταιρισμοί, που θα συνενώνουν τις παραγωγικές δυνάμεις των μικρομεσαίων αγροτών και θα αναλάβουν τη συγκέντρωση, την τυποποίηση και την εμπορία των προϊόντων, γιατί δεν μπορούν να υπάρξουν στην καπιταλιστική οικονομία που κυριαρχεί ο ανταγωνισμός και η ενίσχυση της δράσης του κεφαλαίου στην αγροτική οικονομία.
• Η έρευνα, η επιστήμη και η τεχνολογία δεν μπαίνουν στην υπηρεσία του αγρότη - παραγωγού, ο οποίος μένει αβοήθητος να τα βγάλει πέρα μόνος του. Και χωρίς αυτά - και τα πολλά άλλα που λείπουν - δεν μπορεί να στραφεί προς τη λεγόμενη «ποιοτική γεωργία», όταν, μάλιστα, δεν υπάρχει και κανένας συγκεκριμένος σχεδιασμός.

Ολες αυτές οι ελλείψεις, σε συνδυασμό και με το γεγονός ότι στη χώρα μας ο αγροτικός κλήρος είναι μικρός και τεμαχισμένος, δεν επιτρέπουν τον μικρομεσαίο αγρότη να μπει και να επιζήσει στον διεθνή ανταγωνισμό, χωρίς επιδοτήσεις. Αλλωστε, και οι άλλες καπιταλιστικές χώρες - με πρώτες και καλύτερες τις ΗΠΑ - φροντίζουν να στηρίζουν, με επιδοτήσεις κι άλλα προστατευτικά μέτρα, τους καπιταλιστές-αγρότες τους. Αλλά κι αν ακόμα οι Ελληνες αγρότες είχαν λυμένα τα προβλήματα που προαναφέραμε, πάλι δε θα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στον διεθνή ανταγωνισμό.

Ολα αυτά είναι εν γνώσει του πρωθυπουργού, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να πει στους αγρότες «κόψτε το λαιμό σας και ζήστε χωρίς επιδοτήσεις». Κι αυτό δεν αποτελεί απλώς πολιτικό κυνισμό, αλλά επίδειξη αποφασιστικότητας για συνέχιση και ολοκλήρωση της πολιτικής μαζικού ξεκληρίσματος της μικρομεσαίας αγροτιάς. Ας το συνειδητοποιήσουν αυτό οι μικρονοικοκυραίοι της υπαίθρου κι ας οργανώσουν την πάλη τους για την ανατροπή της αντιαγροτικής πολιτικής, την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών και την ανάδειξη της Λαϊκής Εξουσίας, που θα εφαρμόσει μια πολιτική υπέρ των συμφερόντων της μικρομεσαίας αγροτιάς και προς όφελος του ελληνικού λαού. Στόχοι αυτής της πάλης πρέπει να είναι:

• Ανάπτυξη της γεωργίας, σύμφωνα με τις δυνατότητες της χώρας και τις σύγχρονες διατροφικές ανάγκες του λαού, με σεβασμό στο περιβάλλον και προστασία της δημόσιας υγείας.
• Ανάδειξη των παραγωγικών συνεταιρισμών σε βασικούς μοχλούς ανάπτυξης της γεωργίας προς όφελος των μικρομεσαίων αγροτών και του λαού δίπλα στον κοινωνικοποιημένο τομεα οικονομίας.
• Στήριξη του παραγωγικού αγροτικού τομέα, και της αγροτικής οικονομίας γενικώτερα, διαμόρφωση και υλοποίηση κλαδικών και περιφερειακών πολιτικών, ώστε να μειώνεται το κόστος παραγωγής, να προστατεύεται η αγροτική παραγωγή από φυσικούς κινδύνους, να αναπτύσσεται και να μπαίνει σε εφαρμογή η έρευνα και η τεχνολογία.
• Αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων των αγροτών και γενικότερα των κατοίκων της υπαίθρου, με αποκλειστικά δημόσια συστήματα Υγείας, Παιδείας, με ανθρώπινες συντάξεις, με τη δημιουργία πολιτιστικής και αθλητικής υποδομής.