Το προσχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού για το 2006, που κατατέθηκε προχτες στη Βουλή, είναι σαφές. Εκφράζει - με μεγάλη σαφήνεια - την προσήλωση της κυβέρνησης Καραμανλή, στην εφαρμογή μιας οικονομικής πολιτικής, που διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες και τις ταξικές διαφορές, ενώ, παράλληλα, αναπαράγει τα προβλήματα και τα αδιέξοδα της ελληνικής οικονομίας. Και αυτό το πετυχαίνει, με τη διανομή και αναδιανομή του πλούτου, προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου και σε βάρος των εργαζομένων, που παράγουν τον πλούτο της χώρας.

Είναι αλήθεια, πως και η κυβέρνηση της ΝΔ - όπως έκαναν μέχρι το Μάρτη του 2004 οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ - λανσάρει την οικονομική της πολιτική με το «κατάλληλο» περιτύλιγμα, με τον αρμόδιο υπουργό Οικονομίας Γ. Αλογοσκούφη να υποστηρίζει πως αποτελεί... μονόδρομο για την αντιμετώπιση των χρόνιων προβλημάτων της οικονομίας! Προσπαθούν, δηλαδή, να μας πείσουν πως με την πολιτική τους, αφενός θα «νοικοκυρέψουν» τα δημόσια οικονομικά (ελλείμματα, δημόσιο χρέος κλπ) και αφετέρου θα αντιμετωπίσουν προβλήματα της «καθημερινότητας του πολίτη» (ανεργία, υποαπασχόληση, ανασφάλεια, ακρίβεια, φτώχεια κλπ). Επί της ουσίας, η κυβέρνηση φιλοδοξεί να πετύχει εκεί που απέτυχαν οι κυβερνήσεις των τελευταίων 31 ετών! Ομως τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής - που υποτίθεται θα αντιμετώπιζαν τα οικονομικά προβλήματα της χώρας (ελλείμματα, χρέος, «υπανάπτυξη») και θα έκαναν τη χώρα «ισχυρότερη» μέσα στη λέσχη των πλουσίων της ΕΕ, εξασφαλίζοντας τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων - τα βιώνουμε από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Και η εμπειρία, διδάσκει, πως αυτές οι πολιτικές, αναπαράγουν τα αδιέξοδα και για το λαό και για την οικονομία της χώρας μας.

Το μόνο επίτευγμα αυτών των πολιτικών, που εφαρμόζονται τις τελευταίες 3 δεκαετίες, είναι η προκλητική αύξηση της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρήσεων και η συγκέντρωση του πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια μεγαλοεπιχειρηματιών από την Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ τα μεγάλα προβλήματα του λαού παραμένουν και οξύνονται. Το γεγονός αυτό το επιβεβαίωσε και ο υπουργός Οικονομίας, που βάφτισε και τον προϋπολογισμό του 2006 «κρίσιμο», επικαλούμενος την ανάγκη να μειωθούν τα δημοσιονομικά ελλείμματα κάτω από 3%, όπως προβλέπει η συμφωνία στα πλαίσια της ΕΕ. Υπάρχει όμως και ένα δεύτερο επίτευγμα αυτών των πολιτικών, που ο υπουργός Οικονομίας αποσιώπησε, σκόπιμα. Αυτό το δεύτερο «επίτευγμα» έχει να κάνει με την όξυνση των λαϊκών προβλημάτων. Του λόγου το αληθές, τεκμηριώνουν τα επίσημα στοιχεία (για τους φτωχούς και ανέργους, που ξεπερνούν τα 2,2 εκατομμύρια και 500.000 αντίστοιχα, την ακρίβεια στην αγορά να ανθίζει μαζί τα «φέσια» και τις πτωχεύσεις, την υπερχρέωση των λαϊκών νοικοκυριών να καλπάζει στα ύψη κλπ.) που επιβεβαιώνουν τη γνωστή ρήση ότι «στην Ελλάδα ευημερούν οι αριθμοί και υποφέρουν οι άνθρωποι»!

Απέναντι στην «ιερά συμμαχία» των πολιτικοοικονομικών δυνάμεων που υπεραμύνονται και υπηρετούν με ευλαβική συνέπεια μια αδιέξοδη και καταστροφική για τα λαϊκά στρώματα πολιτική, οι εργάτες, οι υπάλληλοι, έχουν ένα μόνο όπλο. Την ενίσχυση του αγωνιστικού μετώπου πάλης με τα πλατιά λαϊκά στρώματα (μικρομεσαίους αγρότες, αυτοαπασχολούμενους ΕΒΕ, συνταξιούχους) για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.