Τζούνιορ Σίνγκο

Βρισκόμαστε στη Νότια Αφρική. Στα προάστια του Κέιπ Τάουν. Σε μια άθλια παραγκούπολη. Οπου η ζωή δεν είναι ζωή, απλώς, λογίζεται σαν τέτοια. Τα δυο παιδιά, με διαφορετικά «όπλα» το καθένα, κατεβαίνουν στην πόλη. Ο ένας κινηματογραφεί, καταγράφει δημιουργεί και ο άλλος ληστεύει, σκοτώνει! Στην παρέα τους μπαίνει και ένα λευκό πλούσιο κορίτσι. Ερωτεύεται το αγόρι με την κάμερα. Στα τόσα προβλήματα εγείρεται και το ρατσιστικό!

Η ταινία προσπαθεί να ασχοληθεί με την παιδική εγκληματικότητα και τον ρατσισμό. (Περισσότερο με την παιδική εγκληματικότητα). Και έως ένα σημείο τα καταφέρνει. Καταδείχνει κάποιες από τις αιτίες, που την προκαλούν. Είναι τρυφερή και με καλή διάθεση. Ομως, είναι δισταχτική (και αυτή!) να πει ολόκληρη την αλήθεια, για ποιο λόγο η καρέκλα έχει τέσσερα ποδάρια! Και όταν λέει την αλήθεια, όσες φορές τη λέει, διαλέγει τον πιο ήπιο τρόπο να την πει. Αυτόν που δεν πονάει!

Ομως, ο κόσμος δεν αλλάζει με ευχές. Η παιδική εγκληματικότητα και ο ρατσισμός είναι αποτέλεσμα του κοινωνικού περιβάλλοντος. Αφήνοντας το κοινωνικό περιβάλλον ως έχει, κανένα πρόβλημα δε θα λυθεί. Ούτε καν θα διορθωθεί, αφού όταν αλλάξουν οι συσχετισμοί, θα ξαναγυρίσουμε πάλι στα παλιά.

Ο μαύρος Νοτιοαφρικανός σκηνοθέτης, παρότι σπούδασε στη μητρόπολη του καπιταλισμού, την Αμερική, και με δάσκαλο, μάλιστα, τον Μίλος Φόρμαν (ή, ακριβώς, γι' αυτούς τους λόγους;), δεν μπαίνει σε τέτοια (πολιτικά) ζητήματα. Περιορίζεται στο συναίσθημα και στη χριστιανική του διάθεση. Πράγμα που μειώνει την παρατηρητικότητά του για τα συμβαίνοντα και χαμηλώνει το έργο του.

Ομως η ταινία, πέρα από τα παραπάνω, δε σε προσβάλλει. Διαθέτει όμορφα νεαρά παιδιά με πολύ καλές ερμηνείες. Και, επίσης, συνειδητά ή ασυνείδητα, αποκαλύπτει τον όγκο του νοτιοαφρικανικού προβλήματος! Το απαρτχάιντ, δυστυχώς, δε λύνεται με διατάγματα. Εξακολουθεί να είναι ζωντανό στην πολύπαθη αυτή περιοχή του κόσμου.

Παίζουν: Τζούνιορ Σίνγκο, Ινοσέντ Μσιμάνγκο, Ντάνα Ντε Αγκρέλα, Λίσα Πέτερσον κ.ά.