Θα ξεκινήσω από το προσωπικό μου βίωμα πριν ενταχθώ στις γραμμές του Κόμματος και κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής μου δραστηριότητας (περιοδεύων αντιπρόσωπος), σ' ένα από τα ταξίδια μου, αν θυμάμαι καλά νομίζω πως ήταν στο Αγρίνιο, είδα στο δρόμο σ' ένα πανέρι μεταξύ άλλων και το «Πώς δενότανε τ' ατσάλι», και για να έχω κάτι να διαβάζω τα βράδια εκτός από τον «Ρ», τον διάβαζα καθημερινά πριν γίνω μέλος του Κόμματος, τ' αγόρασα και σε πέντε έξι βράδια το διάβασα. Αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση, ποιο, η διάθεση για προσφορά του συγγραφέα, στην κοινή μας υπόθεση, δηλαδή τη νίκη της επανάστασης και την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας.

Δεν ξέρω, αν δεν είχα διαβάσει αυτό το βιβλίο, αν θα είχα γίνει μέλος του Κόμματος. Τόσο πολύ με είχε συγκινήσει και προβληματίσει. Αυτά γίνονταν στα τέλη της δεκαετίας του '70.

Ακόμη και σήμερα, όταν θέλω να προσφέρω κάποιο δώρο κι ανάλογα με την ηλικία, προσφέρω αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο.

Προτού εγκατασταθώ εδώ στη Φθιώτιδα και κατά τη διάρκεια της δραστηριότητάς μου στην Αθήνα, αναφέρομαι στη μετά το '90 εποχή, ένας στους τρεις ανθρώπους που γνώριζα, μου ομολογούσαν ότι είχαν περάσει από την ΚΝΕ, ιδιαίτερα τη δεκαετία '75-'85. Τι έφταιξε και δεν έμεινε κανείς ή σχεδόν κανείς, από εκείνες τις ηλικίες; Μπορεί ν' αραδιάσουμε δεκάδες αιτίες και δικαιολογίες, αλλά μια είναι η κύρια αιτία, που όλοι αυτοί οι σύντροφοι και συντρόφισσες έφυγαν. Είναι ότι δεν είχαν εμπεδώσει τη θεωρία μας, δεν είχαν γίνει πραγματικοί επαναστάτες, ήσαν αυτό που λέμε αυθόρμητο, έμειναν δυο τρία χρόνια και μετά σπίτι τους, δεν τους μαγνήτισε κάτι ουσιαστικά δυνατό, κάτι που να τους συνεπάρει το νου και την καρδιά.

Αν είχε γίνει αυτό, παρά τις αντιξοότητες που ακολούθησαν, οι μισοί τουλάχιστον θα είχαν μείνει.

Μετά απ' όλα αυτά που λέω πιο πάνω, βγάζω το συμπέρασμα και λέω ότι ο αφισοκολλητής δε γίνεται επαναστάτης, ο επαναστάτης γίνεται αφισοκολλητής και όχι μόνον.

Τονίζω και εγώ με τη σειρά μου πόσο σημαντικό ζήτημα είναι η γνώση για εμάς τους κομμουνιστές, ιδιαίτερα για τους νέους που δείχνουν πελαγωμένοι.

Ολο το Κόμμα, εκτός των άλλων υποχρεώσεων που έχει εκ των πραγμάτων, να επωμιστεί και αυτό, να ΜΕΤΑΔΩΣΕΙ τη γνώση στους νέους.

Ν' ανοίξουν τα γραφεία των ΚΟΒ, της ΚΟΑ, οι πρωτεύουσες των νομών, η αίθουσα συνεδρίων του Περισσού, ανάλογα με τη βαρύτητα και τη σημασία του κάθε επιμέρους μαθήματος με κύκλους στην Πολιτική Οικονομία, στη Φιλοσοφία, στην ιδεολογία, στην πολιτική κλπ. Είναι θέματα που δεν τελειώνουν σε τρεις μήνες ή σ' ένα χρόνο (ξέχασα την Ιστορία), ακόμη για ποίηση, θέατρο, κινηματογράφο, μουσική, διαβάζω Μπρεχτ και δεν τον καταλαβαίνω, διαβάζω Μαγιακόφσκι και δεν τον καταλαβαίνω, αλήθεια πόσα ακόμη μένουν να μάθουμε.

Πριν από ένα μήνα είχαμε το Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Πόσο χάρηκα που είδα αυτά τα ζωντανά και ξύπνια μουτράκια να γεμίζουν τους διάφορους χώρους. Και αυθόρμητα είπα μέσα μου, Γιώργο, να οι αυριανοί επαναστάτες, να αυτοί που θα κάνουν κόκκινη την οικουμένη. Θα είναι κρίμα και δε θα μας το συγχωρήσει η Ιστορία, αν αφήσουμε και χαθεί και αυτή η γενιά.

Το Κόμμα να γίνει ένα μεγάλο ανοιχτό Πανεπιστήμιο, που θα βγάλει συνειδητούς επαναστάτες.

Με αφορμή ετούτο το σημείωμα, μου δίδεται η δυνατότητα να διατυπώσω μια σκέψη, που με τριβελίζει εδώ και κάποια χρόνια, την έχω εκμυστηρευτεί στη σ. τη Δώρα.

Είμαστε σε μια εποχή άκρατου ιδεαλισμού, ακόμη και ο Μπους μιλάει με τον θεό (εκτός από τον Χριστόδουλο).

Ολες οι θρησκείες παραληρούν.

Θρησκευτικές και παραθρησκευτικές οργανώσεις και αιρέσεις επί αιρέσεων κηρύττουν το λόγο του εκάστοτε θεού και προσηλυτίζουν κόσμο.

Μαγείες άσπρες, μαύρες, πράσινες, κόκκινες, φλιντζανούδες, χαρτορίχτρες, αστρολόγοι, μαζί και οι έμποροι ναρκωτικών, έχουν πέσει σαν λάμιες πάνω στην ευάλωτη νεολαία και της πίνουν το αίμα.

Εχουμε χρέος εμείς σαν κομμουνιστές, αφού η πολιτεία βολεύεται με τέτοιου είδους φαινόμενα, που προάγουν την εξάρτηση των ατόμων, είτε θεός είναι αυτό, είτε ναρκωτικό, είτε ωροσκόπος, είτε μαγεία, να αποκαλύψουμε την αλήθεια.

ΠΩΣ; Συγκεντρώνοντας από τη μια όλη τη βιβλιογραφία, ελληνική και ξένη, Κορδάτος, Κάουτσκι, Σαγκάν και τόσοι άλλοι, από τους αρχαίους υλιστές φιλοσόφους μέχρι σήμερα και βεβαίως Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν και από την άλλη τις γραφές όλων των θρησκειών, χριστιανικές, μωαμεθανικές, βραχμανικές και άλλες να αντιπαρατεθούν και να ξετιναχτούν σελίδα τη σελίδα, ν' αποδειχθεί ότι όλα αυτά είναι ένα μεγάλο ψέμα και μια μεγάλη ουτοπία, απάτη θα έλεγα καλύτερα.

Οπως ο Μαρξ έδωσε μια οριστική και τελεσίδικη απάντηση με το «Κεφάλαιο» μεταξύ εργασίας - αμοιβής - υπεραξίας. Ετσι, και με αυτό το φιλόδοξο σχέδιο, να δοθεί μία οριστική και τελεσίδικη απάντηση στο δίλημμα λόγος ή ύλη. (Νομίζω ότι μπαίνουν στα χωράφια του ΚΚΕ).

Γιώργος Χρ. Πετρόπουλος