«Πηγή ανησυχίας στα πλαίσια της διευρυμένης Ενωσης» θεωρεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή την τακτική των μετεγκαταστάσεων επιχειρήσεων σε χώρες με φτηνότερο εργατικό δυναμικό που ακολουθούν οι βιομήχανοι, όπως προκύπτει από την απάντησή της σε Ερώτηση της ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, Διαμάντως Μανωλάκου, σχετικά με τη συνεχιζόμενη πολιτική κλεισίματος εργοστασίων κλωστοϋφαντουργίας στη Νάουσα και μετεγκατάστασής τους, η οποία έχει οδηγήσει στην ανεργία το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων της περιοχής.

Στην Ερώτησή της, η ευρωβουλευτής του ΚΚΕ καταγγέλλει την τακτική επιχειρηματιών τύπου Λαναρά, οι οποίοι, αφού χρηματοδοτούνται από εθνικά και κοινοτικά κονδύλια, προχωρούν σε μαζικές απολύσεις και μετεγκατάσταση των παραγωγικών μονάδων τους σε άλλες χώρες, οδηγώντας έτσι την ανεργία στα ύψη και μάλιστα σε μία περιοχή, όπως η Νάουσα, όπου ο αριθμός των ανέργων, λόγω της κρίσης στην κλωστοϋφαντουργία, ξεπερνά το 40%. Ρώτησε μάλιστα την Επιτροπή τι μέτρα θα πάρει για να εμποδίσει το κύμα μετεγκαταστάσεων επιχειρήσεων, ώστε να διατηρηθούν και να βελτιωθούν οι θέσεις εργασίας και να αντιμετωπιστεί το οξυμένο κοινωνικό πρόβλημα που έχει η περιοχή.

Υποκριτικά και συνένοχα εκφράζει «δήθεν» ανησυχία στην απάντησή της η Επιτροπή, αφού υλοποιεί την κερδοφορία του κεφαλαίου αφήνοντας πίσω ανθρώπινα «συντρίμμια». Δηλώνει αναρμόδια για τις διαδικασίες μετεγκατάστασης, «εκτός εάν συντρέχει παραβίαση του κοινοτικού δικαίου». Κάνει έτσι φανερό ότι το «δίκαιο» για την Ευρωπαϊκή Ενωση του κεφαλαίου δε συμβαδίζει με το δικαίωμα των λαών στη δουλιά με πλήρη δικαιώματα, αλλά με τα συμφέροντα των Ευρωπαίων βιομηχάνων, παρά τα όσα διατρανώνει περί «πλήρους απασχόλησης των Ευρωπαίων πολιτών»...

Ο φαρισαϊσμός, άλλωστε, συνεχίζεται, καθώς προβάλλει την ευρωπαϊκή στρατηγική για την απασχόληση και το προτεινόμενο «Ταμείο προσαρμογής στην παγκοσμιοποίηση» ως μέτρα αντιμετώπισης της ανεργίας που προκαλεί αυτή η πολιτική. Προβάλλει, δηλαδή, σαν λύση την ίδια τη στρατηγική της Λισαβόνας, στο όνομα της οποίας ελαστικοποιείται το ωράριο και καταργούνται τα δικαιώματα της εργατικής τάξης στην ασφάλιση και τη συνταξιοδότηση, σπρώχνοντας παραπέρα στην εξαθλίωση τους εργαζόμενους.

Επιπλέον, η ΕΕ, ενώ δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της για την κοινωνικοπολιτική κρίση που προκαλεί στους εργαζόμενους η πολιτική εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου, προπαγανδίζει πρωτοβουλίες που οδηγούν στον αποπροσανατολισμό και στην περαιτέρω εκμετάλλευση της εργατικής τάξης μέσω του προτεινόμενου «ταμείου προσαρμογής στην παγκοσμιοποίηση», ταμείο κοροϊδίας των εργαζομένων, που θεσπίζεται ουσιαστικά για να συσκοτίσει τα πραγματικά αίτια των προβλημάτων των εργαζομένων και να τους κάνει να αποδεχτούν ως μονόδρομο τη φιλομονοπωλιακή πολιτική της ΕΕ. Προσπαθεί να επιδράσει συγχρόνως ιδεολογικά στην εργατική τάξη, χρησιμοποιώντας ως άλλοθι την «παγκοσμιοποίηση» για να καλύψει την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, ώστε να κάνει τους εργαζόμενους να εγκαταλείψουν τον ταξικό αγώνα για την υπεράσπιση των κεκτημένων τους και να συμβιβαστούν με τη μιζέρια και την εκμετάλλευσή τους.

Οι εργαζόμενοι ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Δύο δρόμοι υπάρχουν, να κάνουν θυσίες για να περισώσουν τα κεκτημένα τους και να τα διευρύνουν, σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες ή να βρίσκονται σε συνεχείς θυσίες χωρίς τέλος για την κερδοφορία του κεφαλαίου.