«Εγώ πάντως εξακολουθούσα να βλέπω τον επερχόμενο μεσαίωνα/ με φάλαγγες πιστών/ με αργυρά δισκοπότηρα αφρίζοντα αίμα/ με σημαιοστολισμούς και παρελάσεις/ με ραβδούχους καλοθρεμμένους καλόγερους εικόνες από παλιές εκστρατείες...» (Μιχάλης Κατσαρός)

Καταγγέλλει την εξουσία των αστών και υπερασπίζεται την ελευθερία με οποιοδήποτε τίμημα. Η αγωνία του ανθρώπου για τη ζωή διαπνέει τον κάθε στίχο του. Ιδού το υστερόγραφο της διαθήκης του (...): «Και συ λοιπόν στέκεσαι έτσι βουβός/ με τόσες παραιτήσεις/ από φωνή/ από τροφή/ από άλογο/ από σπίτι/ στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος/ ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν».

Ηταν επαναστάτης. Δεν υπήρξε ο ποιητής των σαλονιών, αλλά της λαϊκής αγοράς, όχι του αγοραίου. Εμπνέετο πάντα από τους χαρακτήρες, στις διαδηλώσεις που συμμετείχε. Πάλεψε με τον λόγο του, αλλά και με τις «γροθιές» του, όταν χρειάστηκε. Για το λαό, τον άνθρωπο. Μας έδωσε νερό: «Μην αμελήσετε! Πάρτε μαζί σας νερό. Το μέλλον μας θα έχει πολλή ξηρασία». Ηταν μεγάλος ποιητής. Εκανε, με την ποίησή του, να γίνουμε εμείς οι λέξεις. Τον γνώρισα το 1973 μέχρι το θάνατό του. Φίλος μου πνευματικός ήταν. Με έμαθε να είμαι ουδενός ανώτερος, ουδενός κατώτερος. «Τώρα μιλώ με σένα φίλε μου/ και με τα περιστέρια», έλεγε στο τέλος του. Ηταν η μεγαλύτερη τιμή για μένα.