Να θολώσει τα νερά και να κατευνάσει τις αντιδράσεις επιχειρεί με κάθε τρόπο η κυβέρνηση, προκειμένου να επιβάλει την αντεργατική «μεταρρύθμιση» για τις πρώην ΔΕΚΟ. Το όπλα που χρησιμοποιεί για να επιτύχει τον παραπάνω στόχο είναι τα γνωστά, δοκιμασμένα και στο προηγούμενο κύμα μεταρρυθμίσεων: «Καθησυχαστικές» και ψεύτικες διαβεβαιώσεις ότι τάχα δε θίγονται τα εργασιακά δικαιώματα, αλλά τα «προνόμια» (!), υποδαύλιση των «αντιθέσεων» μεταξύ «παλαιών» και «νέων», αλλά και εργαζόμενων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, πλασάρισμα της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων κάτω από το μανδύα των αναπόφευκτων «τομών» και «μεταρρυθμίσεων», που ανταποκρίνονται στη «νέα εποχή».

Κυρίως, όμως, η κυβέρνηση αξιοποιεί πρώτα και κύρια τους φυσικούς συμμάχους της (όπως ο ΣΕΒ) και τη συναίνεση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να δείξει ότι απλά κινείται με τόλμη και αποφασιστικότητα στο «μονόδρομο» της ανατροπής των εργασιακών δικαιωμάτων... Η συναίνεση και η σύμπλευση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ βοηθάει την κυβέρνηση της ΝΔ να δείξει προς τα έξω ότι η πολιτική της δεν είναι «απομονωμένη» από την κοινωνία, επικαλούμενη ταυτόχρονα γι' αυτό και τα γκάλοπ...

Τα στελέχη της κυβέρνησης διατυμπάνιζαν χθες σε όλους τους τόνους ότι δεν υπάρχει θέμα κατάργησης των Συλλογικών Συμβάσεων (και όποιος το χάψει το 'χαψε...), αλλά την ίδια στιγμή παραδέχονταν ότι μπορεί να μειωθούν οι μισθοί των (νυν) εργαζομένων στις ΔΕΚΟ. «Δεν υπάρχει κανένα θέμα κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων», υποστήριξε ο αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος, αλλά όταν του επισημάνθηκε τι ορίζει το άρθρο 14, ο Ευ. Αντώναρος παραδέχτηκε ότι σε περίπτωση διαφωνίας στις διαπραγματεύσεις η κυβέρνηση με κυριαρχικό τρόπο, με νόμο που θα καταθέσει, θα ρυθμίσει τα θέματα των εργασιακών συμβάσεων!

Στη συνέχεια όμως, προσπάθησε να πείσει ότι «δεν είναι κάτι καινούριο, αλλά ισχύει από το 1988», και ότι θα κρίνει οριστικά η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου. Ξεκαθάρισε με κατηγορηματικό τρόπο ότι «από εδώ και πέρα για τους νεοπροσλαμβανόμενους θα ισχύσουν οι κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας», ενώ υποστήριξε ότι οι «μεταρρυθμίσεις κινούνται στη σωστή κατεύθυνση», επειδή αυτό «φαίνεται με απόλυτη σαφήνεια και σε όλες τις δημοσκοπήσεις που γίνονται»(!).

Τη μείωση των μισθών των εργαζομένων στις «ζημιογόνες» ΔΕΚΟ προανήγγειλε ο υπουργός Απασχόλησης: «Δεν είναι δυνατόν να κάθονται να συμφωνούν σε αυξήσεις στους μισθούς, τη στιγμή που τέτοιες αυξήσεις μπορεί να επιβαρύνουν περισσότερο την επιχείρηση»(!), δήλωσε ορθά - κοφτά ο Π. Παναγιωτόπουλος. Διαφοροποιημένος, αλλά από φιλελεύθερη σκοπιά όπως φρόντισε να διευκρινίσει, εμφανίστηκε ο βουλευτής της ΝΔ Γ. Μανώλης, ο οποίος διαπίστωσε ότι η διάταξη για κατάργηση με νόμο των συλλογικών διαπραγματεύσεων «αδικεί το νομοσχέδιο» και έρχεται, όπως είπε, σε αντίθεση με τη δήλωση του Κ. Καραμανλή ότι «στις ΔΕΚΟ θα ισχύσει η υπάρχουσα εργατική νομοθεσία»(!).

Την υποστήριξή του στο νομοσχέδιο έσπευσε να εκφράσει ο «ανεξάρτητος» Α. Ανδριανόπουλος, δηλώνοντας ότι συμφωνεί με τη φιλοσοφία του και πως «είναι η πρώτη φορά που γίνεται ένα βήμα πραγματικής μεταρρύθμισης»...

Ικανοποιημένοι εμφανίζονται οι μεγαλοβιομήχανοι από το χτύπημα της κυβέρνησης, όχι μόνο στις εργασιακές σχέσεις των εργαζομένων στις πρώην ΔΕΚΟ, αλλά και συνολικά στο θεσμό των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, καθώς και για τα δύο ζητήματα είχαν κάνει σαφείς τις αξιώσεις τους, που γίνονται και πράξη από την κυβέρνηση. Χτες ο πρόεδρος των μεγαλοβιομηχάνων, Ο. Κυριακόπουλος, χαρακτήρισε την κυβερνητική πρόκληση, που συνιστά το νομοσχέδιο για τις ΔΕΚΟ, ως μια «καλή προσπάθεια» και πρόσθεσε, μεταξύ άλλων, ότι «οι εταιρίες δεν μπορούν να ανταγωνιστούν, αν δε λειτουργούν οι κανόνες του ιδιωτικού τομέα», καθώς και ότι η «μονιμότητα στηρίζει τη μετριότητα», αν και - όπως είπε - «είναι αναγκαίο κακό στο στενό δημόσιο τομέα, όχι, όμως, στην αγορά».

Για να μην υπάρχει αμφιβολία πόσο η κυβερνητική και κοινοτική πολιτική ταυτίζεται με μέτρα που κρίνονται απαραίτητα από το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά και πόσο τα υπηρετεί, αρκεί μια απλή καταγραφή των θέσεων που έχουν διατυπωθεί εδώ κι ενάμιση χρόνο από το ΣΕΒ:

• Ολες οι πρώην ΔΕΚΟ «πρέπει να περάσουν ολοκληρωτικά στους ιδιώτες».
• «Σε καθεστώς ιδιωτικού τομέα δε νοείται μονιμότητα», οπότε το παράδειγμα του ΟΤΕ πρέπει να επεκταθεί.
• «Οι δημόσιοι υπάλληλοι αμείβονται πολύ σε σχέση με αυτό που παράγουν», παρόλο που οι αμοιβές τους δεν είναι υψηλές.
• «Μια μείωση προσωπικού στο Δημόσιο, π.χ. κατά το ήμισυ, θα βελτίωνε τις αποδοχές αυτών που θα έμεναν», οι οποίοι θα ήταν και οι καλύτεροι.