Σήμερα αναμένεται στο Παρίσι να συνεδριάσει, εκ νέου, η Πολιτική Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, όπου επανέρχεται για συζήτηση το αντικομμουνιστικό μνημόνιο, με τον τίτλο «Για την αναγκαιότητα διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των κομμουνιστικών καθεστώτων», το οποίο ορισμένες δυνάμεις ενδιαφέρονται να το προωθήσουν για έγκριση στη Σύνοδο της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, το Γενάρη του 2006. Για να γίνει κάτι τέτοιο απαιτείται η έγκριση από την Πολιτική Επιτροπή. Να θυμίσουμε πως είναι η 2η προσπάθεια που γίνεται να εγκριθεί το κείμενο από την Πολιτική Επιτροπή. Η 1ηπροσπάθεια που έγινε στις 12 Σεπτέμβρη 2005 δεν είχε αποτέλεσμα, όμως στους «εμπνευστές» της ιδέας δόθηκε η δυνατότητα να «διορθώσουν» το αρχικό κείμενο και να το επαναφέρουν με την πρώτη ευκαιρία. Κάτι που κάνουν σήμερα!

Για να συμμετάσχει στη συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής στο Παρίσι αναχώρησε από τη Μόσχα ο Γκενάντι Ζιουγκάνοφ, Πρόεδρος της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ).

Από το ΚΚΡΟ μάς δόθηκαν οι παρακάτω βασικές πλευρές της σημερινής του παρέμβασης στη συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης.

«Η συζήτηση κατά τη διάρκεια της προηγούμενης προσπάθειας προώθησης ενός δικαστηρίου κατά του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος στις 12 Σεπτέμβρη, κατηγορηματικά έδειξε πως αυτή η προβοκάτσια απορρίπτεται από τη συντριπτική πλειοψηφία των μελών της Πολιτικής Επιτροπής της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης. Την αντίθεσή τους, στο μεταξύ, εκδήλωσαν οι εκπρόσωποι 65 κομμουνιστικών κι εργατικών κομμάτων κατά τη Συνάντησή τους στην Αθήνα, όπως και πολιτικές και κρατικές δομές δεκάδων κρατών του κόσμου.

Ομως όχι! Το νέο ντοκουμέντο, που ετοιμάστηκε από τον κ. Λίντμπλαντ και πάλι προχωρά σε ανάλογη προσπάθεια.

Μάλιστα, η επιδίωξη των συγγραφέων της εισήγησης να πείσουν τα μέλη της Πολιτικής Επιτροπής για το ότι πρόκειται για νέο ντοκουμέντο, που δήθεν παίρνει υπόψη του τη συζήτηση της 12ης Σεπτέμβρη, απορρίπτεται από την πρώτη κιόλας γνωριμία με το κείμενο της νέας εισήγησης. Οποιος το έχει διαβάσει, βλέπει πως πρόκειται για το ίδιο ντοκουμέντο, λιγάκι πουδραρισμένο για καλλωπιστικούς λόγους, σε ορισμένους όρους του.

Μας προτείνουν και πάλι να κάνουμε την ίδια δουλιά, που ήδη κάναμε, δηλαδή να διαψεύσουμε το αβάσιμο των απόψεων, να δείξουμε την υποκρισία και το αμφίβολο των στοιχείων και αριθμών που αναφέρονται: Σ' αυτές τις περιπτώσεις συνήθως λέμε: "Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα!"

Στην πράξη, αυτές οι διορθώσεις που έκαναν οι συγγραφείς στην εισήγηση, μετονομάζοντας το ντοκουμέντο, από καταδίκης της κομμουνιστικής ιδεολογίας, σε ντοκουμέντο καταδίκης των κομμουνιστικών καθεστώτων, δηλαδή των κρατών, επί της ουσίας αποτελεί ένα νέο βήμα στην υπόθεση της όξυνσης του αντικομμουνιστικού δηλητηρίου και της αποσταθεροποίησης της διεθνούς κοινότητας. Ευθέως οδηγεί την υπόθεση όχι στις ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, αλλά στην καταστροφή τόσο των διακρατικών, όσο και των εσω-κρατικών σχέσεων.

Κι αυτό γιατί καταδικάζονται σημερινά κράτη, στα οποία ζει μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας, όπως επίσης σε αμφισβήτηση τίθεται η κρατική δομή εκείνων των χωρών, στις οποίες οι κομμουνιστές ήταν στην εξουσία, όπως επίσης κι εκείνων των χωρών όπου η κρατική πρακτική μπορεί κατά κάποιον τρόπο να θυμίσει την πολιτική των κομμουνιστικών χωρών.

Για παράδειγμα, στην εισήγηση ως χαρακτηριστικό των ολοκληρωτικών καθεστώτων προβάλλεται η κατάσταση, όταν δεν υπάρχει πολιτικός πλουραλισμός. Κάτω όμως από αυτό το θολό κριτήριο, σε σημαντικό βαθμό, εντάσσονται και οι χώρες με δικομματικό σύστημα. Εκεί, για δεκαετίες και αιώνες στην εξουσία εναλλάσσονται μονάχα δύο κόμματα. Ολες οι άλλες πολιτικές οργανώσεις ουσιαστικά έχουν χάσει τη δυνατότητα να συμμετάσχουν άμεσα στη διεύθυνση του κράτους. Λόγος γίνεται για τις ΗΠΑ, τη Μ. Βρετανία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία και μια σειρά ακόμη χώρες. Τι γίνεται σ' αυτήν την περίπτωση;

Ή άλλο παράδειγμα. Στο ντοκουμέντο απαριθμούνται στα χαρακτηριστικά του ολοκληρωτισμού η πολιτική της εθνικοποίησης στην οικονομική σφαίρα. Αλλά σ' αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να τεθεί ζήτημα νομιμότητας της κρατικής δομής της Αυστρίας και των σκανδιναβικών χωρών, όπου ο κρατικός τομέας αποτελεί έως και το 50%. Καθώς επίσης και η πολιτική των εθνικοποιήσεων του 20ού αιώνα, που έγιναν σε Βρετανία, Γαλλία και Ιταλία. Συμπερασματικά, σύμφωνα με τη λογική των συγγραφέων του ντοκουμέντου, η κρατική εξουσία τους είναι εν μέρει παράνομη. Τι γίνεται σ' αυτήν την περίπτωση;

Τέτοια παραδείγματα θα μπορούσαμε να αναφέρουμε αρκετά κι οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι οι συγγραφείς του ντοκουμέντου ουσιαστικά ναρκοθετούν την κρατική δομή της Ευρώπης κι όλου του κόσμου. Λόγος γίνεται για τη δηλητηρίαση ολόκληρων λαών και χωρών, που μπορεί να τινάξει στον αέρα την ανθρωπότητα.

Η έγκριση της προτεινόμενης απόφασης αναπόφευκτα θα οδηγήσει να θεωρηθούν παράνομες τέτοιες διεθνείς δομές, όπως είναι ο ΟΗΕ, που δημιουργήθηκαν μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στη διαμόρφωση κι εργασία των οποίων έλαβε τον πιο ενεργό ρόλο η ΕΣΣΔ και οι χώρες της πρώην σοσιαλιστικής κοινότητας, αλλά και δυτικο-ευρωπαϊκά κράτη στην κυβέρνηση και στα κοινοβούλια των οποίων σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι κομμουνιστές.

Το ντοκουμέντο αθωώνει το φασισμό. Τον παλιό και το σύγχρονο. Ποιος άλλος πέρα από την ΕΣΣΔ είχε την κύρια συνεισφορά στην ήττα του φασισμού; Ή μήπως δεν είναι και σήμερα οι κομμουνιστές που δέχονται τις βίαιες επιθέσεις των νεοφασιστών; Εφόσον, όμως, στο ντοκουμέντο που εξετάζουμε η Σοβιετική Ενωση αναφέρεται ως εγκληματικό, ολοκληρωτικό καθεστώς και οι κομμουνιστές κηρύσσονται κύριοι εχθροί των δικαιωμάτων του ανθρώπου, ουσιαστικά δικαιώνονται και νομιμοποιούνται οι ενέργειες των φασιστών. Αυτό βγαίνει από τη λογική της εισήγησης του κ. Λίντμπλαντ και της απόφασης και των οδηγιών που εισηγείται.

Δηλαδή, οι Χίτλερ, Μουσολίνι, Φράνκο και οι σύμμαχοί τους είχαν δίκιο, όταν εξαπολύανε τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο; Βγαίνει ότι αυτοί έπεσαν θύματα του λεγόμενου κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού. Αυτό είναι χλευασμός της ιστορίας. Πρόκειται για ύβρι κατά των εκατομμυρίων θυμάτων του φασισμού, των πραγματικών δικαιωμάτων του ανθρώπου και ολόκληρων λαών. Νομίζω ότι ακριβώς οι φασίστες θα είναι οι πιο φανατικοί υποστηρικτές του ντοκουμέντου που συζητάμε σήμερα.

Κι όχι απλώς κηρύσσονται εγκληματικές οι σημερινές σοσιαλιστικές χώρες, αλλά επί της ουσίας θεωρείται νόμιμη η άμεση στρατιωτική επίθεση ενάντιά τους, πολύ περισσότερο τα διαφόρου είδους οικονομικά και ιδεολογικά μέτρα ενάντιά τους. Για το σύγχρονο κόσμο, που έτσι κι αλλιώς έχει χάσει τη σταθερότητά του, αυτό θα έχει άμεσες και απολύτως καταστρεπτικές συνέπειες.

Εκτός αυτού, η έγκριση του σχετικού ντοκουμέντου νομιμοποιεί και τις ενέργειες εκείνων των δυνάμεων, που υποσκάπτουν την εσωτερική ζωή των σοσιαλιστικών κρατών που υπάρχουν σήμερα και τις προβοκάρουν να προκαλέσουν αποσταθεροποίηση.

Σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα του ντοκουμέντου, σε περίπτωση έγκρισής του, αυτό απλώς θα μετατραπεί σε συγχωροχάρτι για τη διεθνή τρομοκρατία. Θα της δώσει πλήρη ελευθερία και την ευλογία της απόφασης της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης για την αποσταθεροποίηση, τουλάχιστον σε εκείνο το μισό του σύγχρονου κόσμου, όπου στην εξουσία βρίσκονται τα ΚΚ.

Είναι φανερό πως οι συγγραφείς του ντοκουμέντου, κι όσοι βρίσκονται από πίσω τους, τυφλωμένοι από το μίσος προς τον κομμουνισμό κι εντελώς απασχολημένοι με την προώθηση δικών τους πολιτικών στόχων, απλώς κλείνουν τα μάτια τους στις συνέπειες που αναπόφευκτα θα έχει αυτή η απόφαση που θέλουν να επιβάλουν στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Ο κόσμος έχει περάσει αρκετές καταστροφές, εξαιτίας απερίσκεπτων ενεργειών πολιτικά ιδιοτελών δυνάμεων. Εμείς, όμως, δε θα πρέπει να πέσουμε σε αυτή την προβοκάτσια. Πρέπει μια και καλή να βάλουμε τέλος σε ανάλογες προσπάθειες να σπρωχτεί στην κατηφόρα ο έτσι κι αλλιώς εντελώς ασταθής κόσμος στον οποίο ζούμε. Ας είμαστε προσεκτικοί».