Η Τέχνη είναι μορφή κοινωνικής συνείδησης. Είναι και ισχυρό μέσο γνώσης με τεράστια κοινωνική δύναμη! Οποιος καλλιτέχνης την καταναλώνει σε άσφαιρα καλλιτεχνικά έργα, θα πρέπει να είναι σίγουρος, πως δε θα τον μνημονεύσει ούτε με τα ψιλά της γράμματα η ιστορία!

Με εξαίρεση την αντιπολεμική, και καταγγελτική της αμερικάνικης πολεμικής μηχανής, ταινία, του Σαμ Μέντες, «Σύρριζα», και τη λιγότερο καταγγελτική κωμωδία του Ντιν Πάρισοτ, «Ολα Τα Λεφτά», η οποία όμως αυτοαναιρείται από το καταραμένο αμερικάνικο «Happy End» στο οποίο υποκύπτει, όλες οι άλλες ταινίες της βδομάδας «αγρόν ηγόραζαν».

Ο Γούντι Αλεν, με το «Match Point», για παράδειγμα, βρίσκεται εκτός «έδρας» και φορμαλίζει ασύστολα, για να δικαιολογηθεί. Ο Μπερτράν Μπλιέ, με το «Μ' Αγαπάς», μας γυρίζει πίσω στα πρώτα (μετέωρα) βήματα του ρομαντισμού! Ο Ντέιβιντ ΜακΚένζι, με το «Παράνομο Πάθος», αναπαράγει την «άρρωστη» αγγλική ερωτική φιλολογία.

Σε σχέση τώρα με τις «δικές» μας (ελληνικές) ταινίες, τη «Λίστα Γάμου», του Παναγιώτη Πορτοκαλάκη και, την «Εύκολη Λία», του Βαγγέλη Σεϊτανίδη, ισχύει το γνωστό «πάρ' τ' αυγό και κούρεφ' το»! Κάποιοι δημιουργοί πιστεύουν ότι βρίσκονται σε αιώνιες διακοπές! Σα να ζούνε σε άλλη χώρα!