Πέμπτη 19 Γενάρη 2006
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 40
ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ
ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ
Επικράτειες

Την πρώτη φορά που πήγα, ως μεγάλη, στο Σικάγο ήταν για λόγους αισθηματικούς. Κάποιος θείος μου με πήγε να μου δείξει τι «περιουσία» άφησε πίσω του ο μπαμπάς μου.

Δε συγκινήθηκα. Με είχε ήδη συγκινήσει η οδός ή Λεωφόρος Σίσερο (Κικέρωνος), που είχε παίξει σημαντικό ρόλο στα διαβάσματά μου για τις μαφίες στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Από αυτά τα διαβάσματα, είχα προσλάβει μια άλλη έννοια για τη λέξη Επικράτεια. Την καταλάβαινα καλύτερα στα «Σικαγογικά» (Territory). Δεν αντιπροσώπευε μόνο ένα κομμάτι γης - χώρα, έδαφος, περιοχή, διαμέρισμα - αν σκεφτούμε τη λέξη χωροταξικά, αλλά ποιος επικυριαρχεί σ' αυτό. Το Σικάγο, τεράστιο, είχε μοιραστεί σε territories (πληθυντικός του territory). Η κάθε «οικογένεια» και το κομμάτι της. Σ' αυτό εφάρμοζε τους νόμους της, από αυτό συντηρούνταν, τι συντηρούνταν; Τα μέλη του γίνονταν οικονομικοί παράγοντες, σε αυτούς υπάκουαν οι δικαστές και οι αστυνομικοί και κανένας δεν μπορούσε να επέμβει εντός των συνόρων τους.

Από τον μπαμπά μου είχα ακούσει για τον Αλ Καπόνε, για τον επικηρυγμένο από το Εφ Μπι Αϊ ως υπ' αριθ. ένα Δημόσιο Κίνδυνο Τζον Ντίλιντζερ (ή Ντίλιγκερ). Η μεγάλη στροφή έγινε όταν διάβασα το «Νονό» του Μάριο Πούζο πριν το δω ως ταινία. Θα πήγαινα, οπωσδήποτε, για χάρη του Μάρλον Μπράντο, για χάρη του, στο «Λιμάνι της Αγωνίας», που δεν ήταν ακριβώς αυτό που έβλεπα, αλλά και για τους χαφιέδες, έτσι όπως τους είχε συλλάβει το καλλιτεχνικό ένστικτο του Ελία Καζάν, πριν τον Μακαρθισμό που τον εξώθησε σε μια μορφή αυτοεξευτελισμού.

Βέβαια, αρκετές φορές, έβαλα μπροστά στα μάτια μου τα δάχτυλά μου για να μη βλέπω διάφορους τρόπους φυσικής εξόντωσης αντιπάλων, αλλά τους υπέθετα. Αλλες φορές γελούσα με τους διαλόγους τους, έξυπνοι και κοφτοί. Ομως, έκλεινα τ' αυτιά μου για την κατάχρηση κάποιων λέξεων ...ή της πολυμεταχειρισμένης των τεσσάρων γραμμάτων. Μέσα στη σκοτεινή αίθουσα, ένιωθα να ντρέπομαι. Κανονικά θα έπρεπε να ντρέπομαι για τη δύναμη που είχαν, φορώντας ακριβά κοστούμια με πουκάμισα και γραβάτα, ελεύθεροι να εγκληματούν.

Οι γυναίκες, κούκλες διακοσμητικές, απολαυστικές ή ερωτικές, μπέρδευαν την αγάπη τους για τα λεφτά, τα κοσμήματα, την έξαλλη ζωή με αυτούς που τους θεωρούσαν σκληρούς άνδρες, με τα όπλα και την περιφρόνηση προς το θάνατο. Μερικές υπήρξαν και συνεργάτες των μεν ή των δε και κατά καιρούς όλο και κάποιον πρόδιδαν.

Τελευταία, όλα τα γεγονότα της πολιτικής ζωής του τόπου μας, μου ξαναφέρνουν συνειρμικά στο νου τέτοιες σκηνές. Οι άνδρες της «πολιτικής» (μέχρι τώρα της έδινα άλλο νόημα και ίσως να συνεχίζω) είναι ντυμένοι αντιστοίχως, έχουν διάφορα όπλα (δεν είναι ανάγκη να εκπυρσοκροτούν), έχουν χωρίσει τη χώρα σε επικράτειες όπου διαφεντεύουν, χωρίς ποτέ να μαθαίνουμε τις μεθόδους που χρησιμοποίησαν. Πιανόμαστε από μια, δυο, τρεις λέξεις που εκστόμισαν και ξεχνάμε ή αγνοούμε το βίο και την πολιτεία τους.

Αλλά, σε μια πολύ σημαντική ταινία μαφιόζων, θυμάμαι πως γέλασα δυνατά. Εχουν έρθει όλες οι οικογένειες στη Νέα Υόρκη να συζητήσουν τις καινούριες τακτικές, γιατί αλλάζουν οι εποχές. Το θέμα ήταν αν θα έπρεπε να εισχωρήσουν στην εκμετάλλευση των ναρκωτικών. Υπήρχαν διαφωνίες για την αντιπαλότητα με την αστυνομία. Οπότε σηκώνεται ο ισχυρότερος και λέει: «Ε, δεν είμαστε και κομμουνιστές για να τη φοβόμαστε». Η συνεδρίαση τελείωσε και βγήκαν όλοι στο φως της ημέρας γελώντας. Το δικό μου γέλιο πάγωσε.


Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ


Κορυφή σελίδας
Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ