Δε θέλει ιδιαίτερη προσπάθεια για να δει κανείς ότι η παραπάνω διαπίστωση αφορά όχι μόνο το παρελθόν, αλλά και την αντικομμουνιστική σταυροφορία που επιχειρείται να ανοίξει στην Ευρώπη με σημαία το αντικομμουνιστικό ψήφισμα, που είναι προς συζήτηση στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης. Το ίδιο το κείμενο του ψηφίσματος είναι αποκαλυπτικό για τις ανησυχίες, αλλά και τους στόχους και τις επιδιώξεις που το υπαγόρευσαν.

Εξίσου αποκαλυπτική είναι και η στάση φορέων του οπορτουνισμού, του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και των ηγετικών του δυνάμεων, που συνταυτίζονται ανοιχτά με τα επιχειρήματά του κ. Λίμπλαντ και των ομοίων του, που δε διαφέρουν ιδιαίτερα από τη μετεμφυλιοπολεμική προπαγάνδα στη χώρα μας.

Δεν είναι τυχαία η κραυγαλέα απουσία οποιασδήποτε πρωτοβουλίας για την απόκρουση αντιδημοκρατικών - αντικομμουνιστικών μεθοδεύσεων και τη στήριξη της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Καμία φωνή ή αντίδραση ότι αρκετά κομμουνιστικά κόμματα στην Ευρώπη είναι παράνομα, σε αποκλεισμούς κομμουνιστών από εκλογές, σε φυλακίσεις και διώξεις, σε απαγορεύσεις συμβόλων.

«Το πράγμα με το οποίο πρέπει να έρθουμε σε ρήξη είναι ο σταλινισμός. Αν δεν το κάνουμε, αυτό θα είναι το τέλος του ΚΕΑ», λέει στην ίδια συνάντηση ο Βόλφραγκ Γκέρκε, από το γερμανικό ΚΟΔΗΣΟ. Ο Μίχαελ Σούμαν, επίσης του ΚΟΔΗΣΟ, ξεκαθαρίζει στην ίδια συνάντηση και τις τελευταίες αμφιβολίες περί του τι εννοούν με την «καταδίκη του σταλινισμού»: Για τον Μ. Σούμαν σταλινισμός είναι «όλη η εμπειρία μιας πρώην σοσιαλιστικής χώρας», και διευκρινίζει πως «οι σταλινικοί ονομάζονταν μαρξιστές - λενινιστές».

Είχε δίκαιο ο Κλαούντιο Γκράσι, από την κομμουνιστική τάση της Επανίδρυσης, όταν σχολιάζοντας τον «αντισταλινικό» οίστρο του ιδρυτικού συνεδρίου του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στη Ρώμη το 2004 διαπίστωνε πως βέβαια «To πρόβλημα δεν είναι ο Στάλιν. Το πρόβλημα είναι η Οκτωβριανή Επανάσταση, το πρόβλημα είναι ο Λένιν και η εμπειρία των όσων κάνανε οι κομμουνιστές τον 20ό αιώνα και που δεν είναι για πέταμα».