Στην επιτάχυνση της προώθησης των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων της Στρατηγικής της Λισαβόνας στα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όσων ακόμη δεν έχουν εφαρμοστεί, επανέρχεται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Με την έκθεση προόδου, που δημοσιοποιήθηκε, πριν από λίγο καιρό, αλλά και την οδηγία Μπολκενστάιν, να επανέρχεται σε ψηφοφορία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα εντείνεται. Με τον πρόεδρο της Επιτροπής, Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο, να δηλώνει ευχαριστημένος που επιτεύχτηκαν τα 2/3 της Στρατηγικής της Λισαβόνας...

Η Επιτροπή ανοίγει «πυρ κατά βούληση» εναντίον εργαζομένων, συνταξιούχων, ζητώντας από τα κράτη - μέλη της ΕΕ την αυστηρή εφαρμογή της Στρατηγικής της Λισαβόνας, χωρίς παρεκκλίσεις και ένταση των Εθνικών Μεταρρυθμιστικών Προγραμμάτων, που δεν έχουν απόλυτα ευθυγραμμιστεί με τη Συνθήκη της Λισαβόνας.

Στην Εκθεση Προόδου αναφέρεται ρητά το τι στόχους επιδιώκει να επιτύχει η «Ευρώπη των λαών», σημειώνοντας ότι «έχουμε ανάγκη από περισσότερους ανθρώπους που θα δουλεύουν ώστε να χρηματοδοτούν τις συντάξεις και την υγεία, καθώς ο πληθυσμός γερνάει [...] χρειαζόμαστε μία προσέγγιση της εργασίας στα πλαίσια του συνόλου του κύκλου της ζωής. Και δεν είμαστε σε θέση να έχουμε ανθρώπους που εγκαταλείπουν την αγορά εργασίας στα 50»...

Με άλλα λόγια, θέτει το ζήτημα της αύξησης του ορίου του εργάσιμου βίου, και ταυτόχρονα την επιβάρυνση των εργαζομένων με τις εισφορές για τις συντάξεις, οδηγώντας στην απαλλαγή των επιχειρηματιών και των κρατών απ' αυτή την υποχρέωση, ενώ σηματοδοτεί την πλήρη εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών Υγείας.

Επιδίωξη, και μάλιστα με προκλητικό τρόπο, είναι η συνεχής ενίσχυση του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, προκειμένου να μπορεί αντεπεξέρχεται στις απαιτήσεις του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, ισχυροποιώντας την καπιταλιστική οικονομία των κρατών - μελών της ΕΕ. Αυτό σημαίνει μια εργατική τάξη ίσα που να μπορεί να δουλεύει για τα αφεντικά της, φυτοζωώντας.

Οπως είπε χαρακτηριστικά, ο πρόεδρος της Επιτροπής στους εκπροσώπους των εθνικών κοινοβουλίων στις Βρυξέλλες, «βοηθήστε να επιταχύνουμε στη μεταρρύθμιση και στην επιβολή της τώρα, γιατί δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Είναι ανάγκη να αντεπεξέλθουμε στις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης και της γήρανσης του πληθυσμού. Να κάνουμε την Ευρώπη ένα ελκυστικό μέρος για επενδύσεις και εργασία».

Η Ενωση έχει χαράξει πορεία και επιταχύνει, σε ένα μεσαίωνα στην εργασία. Θέλει εργάτες φτωχούς και «ευέλικτους», δηλαδή να τους χρησιμοποιεί για όσο τους χρειάζεται, όπου τους χρειάζεται, χωρίς δικαιώματα, αφού θα μπορεί να τους πετά στην άκρη, όταν οι «δουλιές δεν πάνε καλά».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι νέοι, που παρουσιάζουν τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας στην Ενωση και ο πρόεδρος της Επιτροπής προσανατολίζεται να τους λύσει το πρόβλημα, υπογραμμίζοντας την ανάγκη για περισσότερες «πρώτες δουλιές». Η «πρώτη δουλιά» είναι μία νέα εφεύρεση, κατά την οποία οι νέοι που δε διαθέτουν προϋπηρεσία θα μπορούν να προσλαμβάνονται, στο όνομα της απόκτησης εργασιακής εμπειρίας, που δεν τη διαθέτουν, με πιο ευέλικτους όρους απασχόλησης. Οπερ σημαίνει ότι ο εργοδότης θα μπορεί να δοκιμάσει για ένα χρονικό διάστημα τους νέους εργαζόμενους, με μεροκάματο χαρτζιλίκι, χωρίς ασφάλιση και να τους απολύσει όποτε θέλει χωρίς αποζημίωση...

Μιλάνε για «ανθρώπινα δικαιώματα», «βιοτικό επίπεδο», «ευρωπαϊκό μοντέλο ζωής» στο όνομα των όποιων αυτών εύηχων συνθημάτων, ακυρώνουν κάθε δικαίωμα των εργαζομένων. Ακυρώνουν το πιο βασικό δικαίωμα του εργαζόμενου το ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΔΟΥΛΙΑ, εισάγοντας την έννοια της απασχόλησης. Προσπαθούν να πείσουν ότι η «απασχόληση» θα σώσει την Ευρώπη και δη τους νέους και τις γυναίκες από την ανεργία. Μόνο που απασχόληση θεωρείται ακόμα και μία ώρα δουλιάς τη βδομάδα, σύμφωνα με τον ορισμό που έδωσε ο ίδιος ο Μπαρόζο. Τέτοιους εργαζόμενους θέλουν.

Με την «Εκθεση Προόδου», δικαιώματα όπως συλλογικές συμβάσεις εργασίας, μισθός που να ικανοποιεί όλες τις σύγχρονες ανάγκες, ανάπαυση, αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σύνταξη, ασφάλιση και σειρά εργασιακών δικαιωμάτων, που κατέκτησε η εργατική τάξη με αγώνες ετών, πάνε περίπατο.

Υπό το καθεστώς που διαμορφώνεται με τη Στρατηγική της Λισαβόνας, ο εργάτης δεν έχει ωράριο, δεν έχει σύμβαση, δεν έχει ασφάλιση, δε δικαιούται ικανοποιητική σύνταξη, ίσως και να μην μπορέσει ποτέ να πάρει, δεν έχει κανένα δικαίωμα.

Ενας από τους καίριους στόχους της Στρατηγικής της Λισαβόνας είναι η παράταση του εργάσιμου βίου, και η διάλυση σε ό,τι έχει απομείνει ακόμη από το ασφαλιστικό σύστημα, αφού η Ευρώπη γερνά και δεν μπορεί να ζήσει όλους αυτούς που απαιτούν και δικαιούνται σύνταξη, μετά από σειρά ετών σκληρής δουλιάς... Η Επιτροπή ανησυχεί πολύ που δεν προχωρά η διαδικασία μείωσης των ανθρώπων που εγκαταλείπουν την εργασία τους για να συνταξιοδοτηθούν...

Διαφωτιστικός ήταν ο Χ. Μ. Μπαρόσο όταν έλεγε ότι «για να αντεπεξέλθουμε στη γήρανση του πληθυσμού πρέπει να γίνουν βήματα που θα διασφαλίσουν μακροβιότητα μέσω των αναδιαρθρώσεων της κοινωνικής ασφάλειας και του ασφαλιστικού συστήματος, του συστήματος υγείας και της αγοράς εργασίας. Οι λύσεις που βλέπουν τα κράτη - μέλη επικεντρώνονται στην περικοπή των εξόδων και στην προώθηση της παραγωγικής εργασίας, αντί της αύξησης φόρων»...

Στόχος, όπως επισήμανε ο Χ. Μ. Μπαρόζο, στη συνάντησή του με τους εκπροσώπους των εθνικών κοινοβουλίων, είναι «να κρατήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο το εργατικό δυναμικό ενεργό στην αγορά εργασίας» και επισημαίνει ότι τα κράτη - μέλη «προωθούν προσπάθειες για να βελτιώσουν τη θέση των γυναικών και των μεγαλύτερης ηλικίας εργαζομένων στην αγορά εργασίας, να ενθαρρυνθεί η ένταξη των νέων στον κόσμο της δουλιάς και να εκμοντερνιστούν τα ασφαλιστικά συστήματα», προμηνύοντας ευέλικτη δουλιά χωρίς δικαιώματα.

Η Εκθεση είναι σαφής. Εχουμε ανάγκη από ανθρώπους που θα δουλεύουν για περισσότερο χρόνο, με περισσότερη ένταση, χωρίς σύνταξη. Δηλαδή, ένταση της εκμετάλλευσης στο έπακρο προς όφελος του κεφαλαίου...

Στην απόλυτη υπηρεσία των επιχειρήσεων τίθεται και η έρευνα και η τεχνολογία, καθώς διενεργούνται από αυτές, εξυπηρετούν αυστηρά τις δικές τους απαιτήσεις για κερδοφορία χωρίς να ενδιαφέρονται για τις λαϊκές ανάγκες.

Χαρακτηριστικό είναι, άλλωστε, το παράδειγμα της Ελλάδας που στο όνομα της μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος, η κυβέρνηση άδραξε την ευκαιρία για την επιβολή σκληρής λιτότητας, φορτώνοντας ταυτόχρονα στους εργαζόμενους νέες φορολογικές επιβαρύνσεις, επέβαλε τη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου σε όφελος των επιχειρηματιών, αλλάζει τις εργασιακές σχέσεις στις πρώην ΔΕΚΟ και το δημόσιο τομέα, ενώ επέβαλε αλλαγές στο ασφαλιστικό των τραπεζών, ανοίγοντας γενικότερα το μέτωπο για κατεδάφιση σε ό,τι απέμεινε από το υπάρχον ασφαλιστικό σύστημα, ενώ συνεχίζει την ιδιωτικοποίηση -εμπορευματοποίηση στους τομείς Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας.

Η εαρινή Σύνοδος Κορυφής τον ερχόμενο Μάρτη θα είναι «εξαιρετικά αφιερωμένη» στη Στρατηγική της Λισαβόνας και πώς αυτή θα στεφθεί με επιτυχία. Θα μετρήσουν πόσο έχει προχωρήσει η αφαίρεση εργασιακών δικαιωμάτων μέσα από την ένταση εφαρμογής των διαδικασιών που έχουν ήδη ξεκινήσει.

Η ΕΕ δεν μπορεί να κρύψει το αληθινό της πρόσωπο και τις πραγματικές της επιδιώξεις, που κάθε άλλο παρά στο λαϊκό συμφέρον προσανατολίζονται. Η συνεχής ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου είναι στο κέντρο της προσοχής της. Και οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλο δρόμο από το να κατευθύνουν τον αγώνα για διεκδίκηση όλων των δικαιωμάτων τους ενάντια στην πολιτική των κρατών - μελών της, αγώνα κοινωνικοπολιτικό για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, και της εξουσίας που την εφαρμόζει. Αγώνας που πρέπει να αναπτύσσεται σε κάθε κράτος αλλά και συντονισμένα, από τα λαϊκά κινήματα στην ΕΕ.