Συμμετοχή με ...«παρατηρητές» αποφάσισε η πλειοψηφία της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, που στη συνεδρίαση της Ολομέλειάς της, το βράδυ της Δευτέρας, συζήτησε τον ορισμό εκπροσώπου για τη Νομαρχιακή Επιτροπή Διευθέτησης του εργάσιμου χρόνου. ΠΑΣΚΕ και ΣΥΝ απέδειξαν πως μόνο στα λόγια αντιπολιτεύονται την αντεργατική πολιτική κυβέρνησης και ΕΕ. Αφού στην πράξη, μαζί με την παράταξη της ΔΑΚΕ, διεκδικούν μερίδιο στη συνδιαχείριση αυτής της πολιτικής, που τσακίζει δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων. Την ξεκάθαρη αντίθεσή της κατέθεσε η «Εργατική Ενότητα», ο συνδυασμός του ΠΑΜΕ στο ΕΚΘ.

Η πολύμηνη καθυστέρηση στη συζήτηση του θέματος απέδειξε πως τελικά η πλειοψηφία του ΕΚΘ έψαχνε φόρμουλα για να καταφέρει να συνεχίσει να εμπαίζει τους εργαζόμενους. Ο πρόεδρος του ΕΚΘ, Ν. Γιαννόπουλος, και η παράταξή του, η ΠΑΣΚΕ, πρότειναν να μην οριστεί εκπρόσωπος, αλλά το ΕΚΘ να συμμετέχει με «παρατηρητή» στη Νομαρχιακή Επιτροπή Διευθέτησης. Και προσπάθησε να στηρίξει την πρόταση αναφέροντας πως το συνδικαλιστικό κίνημα θα πρέπει να βλέπει τις εξελίξεις με ...υπευθυνότητα και ρεαλισμό. Στην ίδια λογική συμφώνησε και η παράταξη του ΣΥΝ.

Η ΔΑΚΕ, επικαλούμενη τις αποφάσεις της ΓΣΕΕ, πρότεινε τον ορισμό εκπροσώπου του ΕΚΘ στη Νομαρχιακή Επιτροπή Διευθέτησης.

Τελικά, αποφασίστηκε η αποστολή παρατηρητή που στην πράξη σημαίνει συμμετοχή του ΕΚΘ στην επιτροπή και στη διαχείριση της διευθέτησης του χρόνου εργασίας.

Η «Εργατική Ενότητα» ξεκαθάρισε για μια ακόμη φορά πως οι ταξικές δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος, μαζικά, ενεργά, δραστήρια, θα δώσουν τη μάχη για να μπλοκάρουν τη λειτουργία των Νομαρχιακών Επιτροπών Διευθέτησης, που μόνο δεινά θα φέρουν στους εργαζόμενους της πόλης και της χώρας.

Επόμενη ήταν η διαφωνία των ταξικών δυνάμεων και στο πλαίσιο στόχων που θέτει η πλειοψηφία του ΕΚΘ για το παμμακεδονικό συλλαλητήριο που προγραμματίζει. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρθηκε, το ΠΑΜΕ δεν μπορεί να συμφωνήσει ούτε στη συγκάλυψη των αιτιών της ανεργίας, των κλειστών εργοστασίων, ούτε στη συγκάλυψη των κυβερνητικών ευθυνών (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) και των ευθυνών της ΕΕ για τη δραματική κατάσταση που βιώνουν σήμερα οι εργαζόμενοι.

Για τις ταξικές δυνάμεις του κινήματος η πολιτική καταδίκη όλων των στηριγμάτων του κεφαλαίου, πολιτικών δυνάμεων, συνδικαλιστικών πλειοψηφιών που μπήκαν στον «κοινωνικό διάλογο» για τη συνδιαχείριση αυτής της αντιλαϊκής - αντεργατικής πολιτικής, είναι προϋπόθεση έστω και για ένα μικρό βήμα του εργατικού κινήματος στην κατεύθυνση αντίστασης σ' αυτή την πολιτική. Και σε αυτή την κατεύθυνση θα συνεχίσουν να βαδίζουν.