Εμεινα προσκολλημένη στις 24 ώρες Μότσαρτ, ενώ δεν μπορούσα να πάψω να σκέφτομαι μια ρήση του Μαρξ: Αφήστε κάθε παιδί να γίνει ένας Μότσαρτ. Δεκάδες χρόνια έδινα τις δικές μου ερμηνείες. Γνωρίζοντας ότι ο Μότσαρτ συνέθεσε το πρώτο του μινουέτο στην τρυφερή ηλικία των έξι-επτά χρόνων σήμαινε: Πρώτον, το παιδί ζούσε, δεύτερον, έτρωγε, τρίτον, ήταν ντυμένο και, τέταρτον, ήξερε να διαβάζει και, τέλος, είχε πιάνο.

Γνωρίζοντας, επίσης, τη θνησιμότητα βρεφών, νηπίων και παιδιών προσχολικής ηλικίας, σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη μας, ο Μαρξ (1818-1883) μας έλεγε, με πολύ λίγα απλά λόγια, κάτι πάρα πολύ σπουδαίο για να το σκεφθούμε όλοι μας. Δηλαδή, το παιδί - οπουδήποτε και αν γεννιέται - πρέπει να ζήσει, να πάει σχολείο και να έχει εκείνα τα μέσα για να αναδείξει τις φυσικές του ικανότητες και να τις αναπτύξει.

Θα ήταν ενδιαφέρον αν μπορούσαμε να αναλογιστούμε ή να ερευνήσουμε, αντίστοιχα με τις χρονολογίες γέννησης του Μότσαρτ και του Μαρξ, το κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό καθεστώς σε διάφορες χώρες, και να το συγκρίνουμε από την περίοδο μετά την έκδοση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου (το 1848) του Μαρξ, μέχρι σήμερα, για να δούμε πού έγιναν οι μεγάλες αλλαγές για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των λαών. Πώς επηρέασε πραγματικά ο Μαρξ την ανθρώπινη ζωή από τη στιγμή που εμφανίζεται κάθε φορά μέσα σε μια άλλη φυσική ύπαρξη; Τι προηγήθηκε, τι διαδρομές διανύθηκαν, τι καταργήθηκε, τι εδραιώθηκε, τι αναπτύχθηκε, πώς διαμοιράστηκε ο παραγόμενος από τα εργατικά χέρια πλούτος, πού και πότε και πάνω σε ποια δεδομένα.