Αυτή τη φορά δε μου 'ρχεται να το κάνω έτσι. Θέλω να το γράψω, να το μοιραστώ. Ετσι θα μείνει ακόμα πιο ανεξίτηλη η θύμηση. Αν και ό,τι σε αγγίζει, δύσκολα λησμονιέται. Πολύ περισσότερο όταν ο... απόηχος είναι μια γλυκιά γεύση.

Το Αντιγονάκι, η ανιψούλα μου, μεγάλωσε και κάνει τις επιλογές της. Και ο ενθουσιασμός ζωγράφιζε το προσωπάκι της. Ελαμπε. Φεγγοβολούσε. Και συνάμα βροντοφώναζε: «Είμαι και εγώ εδώ». Ξέρω, το βάπτισμα του πυρός το 'χε πάρει τότε, με τα αντιπολεμικά συλλαλητήρια και τις μαθητικές διαδηλώσεις, εγώ όμως σε συγκέντρωση την έβλεπα πρώτη φορά. Εγώ ήμουν ο πρωτάρης. Οχι εκείνη. Εκείνη είχε την ορμή της, τη φούρια της, τους συμφοιτητές της.

Και να που τώρα εγώ, ο νεολαίος της μεταπολίτευσης, τόσοι και τόσοι εκείνης της φουρνιάς, βρεθήκαμε να καμαρώνουμε τα παιδιά μας να τεντώνονται να πιάσουν τη σκυτάλη. Για να ορμήσουν στη μάχη. Μάχη δύσκολη, αλλά γεμάτη φως. Σε ένα δρόμο κακοτράχαλο, αλλά πάντα μεγαλοπρεπή. Σ' έναν αγώνα, που ακόμα κι όταν χάνεις, είσαι ο νικητής. Η Αντιγόνη, μαζί με τα άλλα παιδιά, θα μάθουν ότι ο αγώνας και η πάλη για μια άλλη, πραγματικά ανθρώπινη ζωή, δεν έχει αλφαβητάρια. Η αντίσταση στην κοινωνική αδικία, η πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ο αγώνας για την πραγματική ισότητα, ο στόχος για την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας, γίνονται τελικά αρχές, που διαποτίζουν το «είναι» σου. Είναι ιδανικά που μας ανυψώνουν πάνω από μπόι μας, ώστε όλοι μαζί να σπρώξουμε προς τα μπρος την ίδια την ιστορία.