Σήμερα διεξάγονται στη Λευκορωσία προεδρικές εκλογές, στις οποίες αναμένεται για 3η συνεχή φορά από το 1994 να κερδίσει ο νυν Πρόεδρος της Λευκορωσίας, Αλεξάντρ Λουκασένκο, «ο τελευταίος δικτάτορας της Ευρώπης», σύμφωνα με την Αμερικανίδα υπουργό Εξωτερικών, Κοντολίζα Ράις. Συνυποψήφιοι του Λουκασένκο είναι ο Αλεξάντρ Μιλινκέβιτς, υποψήφιος της «ενιαίας» αντιπολίτευσης, ο Σεργκέι Γκαϊντούκεβιτς, πρόεδρος του Φιλελεύθερου - Δημοκρατικού Κόμματος και ο Αλεξάντρ Κοζούλιν, πρόεδρος του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος «Γκραμάντα».

Αν και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την προσπάθεια της αντιπολίτευσης να αμφισβητήσει και με βίαιο τρόπο να επιδιώξει σήμερα το βράδυ να ανατρέψει τον Λουκασένκο, η αίσθηση των διεθνών ΜΜΕ είναι πως ούτε ο πακτωλός των αμερικανικών δολαρίων προς την «ενιαία» αντιπολίτευση, ούτε οι 6 καταδικαστικές αποφάσεις της ΕΕ σε βάρος της Λευκορωσίας σε διάστημα λιγότερο των 2 χρόνων, δεν ήταν αρκετά για να κλονίσουν τη θέση του Λουκασένκο. Μια αμερικάνικη εφημερίδα έγραψε πως «το καθεστώς Λουκασένκο στηρίζεται στο φόβο, στην πείνα και στην προσωπολατρία» (αλήθεια, μήπως αυτό σας θυμίζει κάτι;).

Πριν, όμως, δούμε τους πραγματικούς λόγους της «αντοχής» του «καθεστώτος Λουκασένκο», αξίζει να απαντήσουμε στο πού οφείλεται αυτό το μένος των ΗΠΑ και της ΕΕ απέναντί του.

Κατά τη διάρκεια της 60ής Συνόδου του ΓΣ του ΟΗΕ, το Σεπτέμβρη του 2005, ο Πρόεδρος της Λευκορωσίας χαρακτήρισε τη δίκη κατά του Μιλόσεβιτς ως «παρωδία» και ζήτησε την απελευθέρωση του Σέρβου Προέδρου. Από το βήμα του ΟΗΕ, ο Λουκασένκο κατήγγειλε ακόμη την εισβολή και κατοχή του Ιράκ, χαρακτήρισε τραγικές τις συνέπειες της διάλυσης της ΕΣΣΔ, που την αποκάλεσε «στήριγμα κι ελπίδα των λαών του κόσμου», μίλησε για τη σύγχρονη χρησιμοποίηση του ΟΗΕ ως «μοχλού πίεσης» κι επεμβάσεων των ΗΠΑ, με πρόσχημα τα «ανθρώπινα δικαιώματα», καταδίκασε την επίθεση που εξελίσσεται κατά της ΛΔ της Κορέας και του Ιράν κι εξέφρασε, τέλος, την αλληλεγγύη του σε Κούβα και Βενεζουέλα. Με μια κουβέντα, σε μιαν ομιλία συγκέντρωσε μεγάλο μέρος της σύγχρονης αντιπαράθεσης με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τα σχέδιά τους.

Κοντά στα παραπάνω, οι ιμπεριαλιστές δεν μπορούν να του συγχωρέσουν πως είναι ο μόνος Ευρωπαίος ηγέτης που δεν «τρέχει» να ενταχθεί στις ευρωατλαντικές δομές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που ευθέως τάσσεται υπέρ του δικαιώματος της κάθε χώρας να επιλέγει το δικό της «μοντέλο» ανάπτυξης, των ισότιμων σχέσεων με αμοιβαίο όφελος μεταξύ των χωρών, χωρίς να υποτάσσεται στις οδηγίες τέτοιων ιμπεριαλιστικών οργανισμών, όπως είναι η ΕΕ και το ΔΝΤ. Τους ανησυχεί επίσης ότι έχει καταφέρει να συνεργάζεται στενά με τη Ρωσία, στα πλαίσια μιας σειράς μορφών συνεργασίας, κάτι που αποδεικνύεται «κακό παράδειγμα» και για άλλες χώρες, που προέρχονται από την πρώην ΕΣΣΔ. Γιατί κάτι τέτοιο έρχεται σε σύγκρουση με τα σχέδια των ισχυρότερων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τον τρόπο της βαθύτερης ενσωμάτωσης και το ρόλο που θα πρέπει να έχει η Ρωσία στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Αυτά από μόνα τους θα ήταν αρκετά, για να κάνουν τον Λουκασένκο «κόκκινο πανί» για τους ιμπεριαλιστές. Ομως, δεν είναι μόνον αυτά. Μια άλλη πτυχή είναι η εσωτερική πολιτική που ακολουθεί.

Ο Λουκασένκο όχι μόνο κράτησε τα σοβιετικά μνημεία και αργίες, αλλά επιδίωξε να κρατήσει και πολλά στοιχεία από τη σοβιετική οικονομία, όπως οι διευρυμένες κοινωνικές παροχές, ο κυρίαρχος ρόλος του κρατικού τομέα στην οικονομία, τα 5χρονα οικονομικά σχέδια κλπ. Για να πετύχει κάτι τέτοιο, το 1994, όταν πρωτοεκλέχτηκε χρειάστηκε να προχωρήσει σε ορισμένες εθνικοποιήσεις, αλλά και να θεσπίσει «σφιχτές» διαδικασίες και νόμους για το ιδιωτικό κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο, που θέλει να δραστηριοποιηθεί στη Λευκορωσία. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν, σε αντίθεση με τις άλλες πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες, να διατηρηθεί ο βιομηχανικός ιστός της χώρας, να μη διαλυθούν, αλλά αντίθετα να ενισχυθούν, οι αγροτικοί συνεταιρισμοί, να μη χαθούν οι παραδοσιακές αγορές των λευκορώσικων προϊόντων. Η ανεργία κινείται από 2 - 4%, το βιοτικό επίπεδο θεωρείται, με βάση τα διεθνή στοιχεία, διπλάσιο από της γειτονικής Ουκρανίας. Οι δαπάνες για την Παιδεία φτάνουν το 25% των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού και για την Υγεία δίνεται 5πλάσιο ποσοστό χρημάτων σε σχέση με τη γειτονική Ρωσία.

Την ίδια ώρα, βέβαια, δεν πρέπει να υπάρχει καμία αυταπάτη ότι η Λευκορωσία επέστρεψε στο σοβιετικό, στο σοσιαλιστικό σύστημα. Στη χώρα, αργά αλλά σταθερά, βαθαίνουν οι καπιταλιστικές σχέσεις. Το κεφάλαιο, δυσκολότερα απ' ό,τι στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες, αλλά παρ' όλα αυτά ισχυροποιεί τις θέσεις του. Ο Λουκασένκο αναγνωρίζει, σε δηλώσεις του, ότι ο επιχειρηματίας «σκέφτεται μονάχα το κέρδος του», αλλά εκτιμά την ίδια ώρα ότι αν αυτός βρίσκεται κάτω από τον «αυστηρό έλεγχο» μιας «πατριωτικής» και «κοινωνικά προσανατολισμένης» κυβέρνησης, μπορεί να βοηθήσει την οικονομία της χώρας. Ταυτόχρονα, υποστηρίζει ότι η Λευκορωσία χρωστά πολλά στη «Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, κύριος στόχος της οποίας ήταν η οικοδόμηση μιας κοινωνίας κοινωνικής δικαιοσύνης, ελεύθερης από την ανισότητα και την καταπίεση, που είχε τεράστια δημιουργική δύναμη» και δηλώνει πως η χώρα του δε θα υποχωρήσει από «τη βάση που κληρονόμησε από τον Οχτώβρη».

Ετσι, ο Λουκασένκο με κάθε ευκαιρία ξεσκεπάζει τις διάφορες «μη κυβερνητικές οργανώσεις» και την αντιπολίτευση για τη χρηματοδότησή τους από ΗΠΑ και ΕΕ, με στόχο την ανατροπή του ίδιου και της πολιτικής του. Στην κατεύθυνση αυτή, χρησιμοποιεί το σύνολο του κρατικού μηχανισμού, τις αρχές ασφαλείας και τα βασικά ΜΜΕ. Για παράδειγμα, πρόσφατα, οι αρχές της Λευκορωσίας αποκάλυψαν κατασκευασμένα exit-polls, με ημερομηνία 19/3, δηλαδή της μέρας των προεδρικών εκλογών. Τα συγκεκριμένα πρωτόκολλα των exit-polls ανήκαν στο λιθουανικό παράρτημα της αμερικανικής εταιρίας δημοσκοπήσεων «Gellap» κι έδειχναν δεύτερο τον Λουκασένκο, με στόχο να χρησιμοποιηθούν τη νύχτα των εκλογών για την αμφισβήτηση του αποτελέσματος. Οι αρχές προχώρησαν σε συλλήψεις των υπευθύνων. Κάτι που βέβαια κατήγγειλε η λεγόμενη «διεθνής κοινότητα», που γενικά προσάπτει στον Λουκασένκο «αντιδημοκρατική» συμπεριφορά.

Αυτή η ιδιόμορφη κατάσταση οδήγησε πριν από μερικά χρόνια στη διάσπαση του κομμουνιστικού κινήματος της Λευκορωσίας. Ετσι, σήμερα, ο Σ. Καλιάκιν, επικεφαλής του Κόμματος των κομμουνιστών της Λευκορωσίας, είναι κι επικεφαλής του εκλογικού μηχανισμού του υποψηφίου της «ενιαίας αντιπολίτευσης» και στο όνομα της ανατροπής του Λουκασένκο και της «αποκατάστασης της δημοκρατίας» συνασπίστηκε με τις πιο φιλο-ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της χώρας. Στον αντίποδα το ΚΚ Λευκορωσίας, που, ξεκινώντας από σταθερές αντιιμπεριαλιστικές θέσεις, στηρίζει πλήρως τον Λουκασένκο και την πολιτική του, έχοντας μάλιστα παραιτηθεί από κάθε κριτική αναφορά προς την πολιτική που αυτός ασκεί.

Πλήρης είναι και η στήριξη που παρέχει και το υπόλοιπο κομμουνιστικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα των χωρών της πρώην ΕΣΣΔ στον Πρόεδρο Λουκασένκο, βλέποντας στο πρόσωπό του τα τελευταία 12 χρόνια μια σταθερή αντιιμπεριαλιστική στάση απέναντι στις επιδιώξεις του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ στη συγκεκριμένη περιοχή. Ιδιαίτερα τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα των γειτονικών χωρών, Ρωσίας, Ουκρανίας, Λετονίας, Λιθουανίας εκφράζουν με κάθε ευκαιρία την υποστήριξή τους στην αντιιμπεριαλιστική γραμμή του Αλ. Λουκασένκο. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως δεν αναπτύσσεται ο προβληματισμός για την προοπτική, για την εξέλιξη της κατάστασης. Ετσι, πρόσφατα, σε άρθρο της η εφημερίδα «Εργαζόμενη Ρωσία» (Τρουντοβάγια Ρωσία) του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΚΕΚΡ-ΚΚΡ), παρουσιάζοντας τις εξελίξεις στη Λευκορωσία, σημείωνε μεταξύ άλλων τα εξής: «Γίνεται φανερό ότι και για ιδιαίτερα μεγάλο διάστημα δεν μπορεί να συνεχίζεται αυτή η "ισορροπία της κλίσης του σκάφους στις συνθήκες του καπιταλισμού". Η λευκορώσικη αστική τάξη σε συνθήκες έστω μαλακού καπιταλισμού θα ενισχύσει ακόμη περισσότερο τις θέσεις της και με την υποστήριξη της Δύσης θα επιδιώξει την ανατροπή. Γι' αυτό κάποια στιγμή η Λευκορωσία θα καλεστεί να κάνει την επιλογή της: Είτε βουτιά στα βάθη του καπιταλισμού, που θα επιφέρει την καταστροφή όλων όσα έχουν επιτευχθεί, είτε άλμα στο σοσιαλισμό».

Κι εφημερίδα συνεχίζει: «Μπαίνει το ερώτημα: Μπορεί ο Λουκασένκο να ηγηθεί ενός τέτοιου άλματος; Εμείς πιστεύουμε ότι μπορεί! Ενας άνθρωπος, που μπορεί να μην ξέρει βαθιά το μαρξισμό, αν είναι βαθιά τίμιος, κι αγαπά την πατρίδα του και ειδικές συνθήκες της ζωής τον βγάλουν στο σωστό δρόμο, μπορεί να γίνει κι επαναστάτης και μαρξιστής! Η ιστορία ξέρει τέτοιες περιπτώσεις, όπως αυτές των Φιντέλ Κάστρο και Ούγκο Τσάβες. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο Λουκασένκο δε θα μείνει απλώς ένας προοδευτικός, δημοκρατικός ηγέτης, αλλά στηριζόμενος στον εργαζόμενο λαό θα πάει παραπέρα. Φυσικά, θα ήταν πολύ πιο εύκολα τα πράγματα, αν το πρώτο βήμα το έκανε η Ρωσία. Αλλά μοιάζει ότι η ιστορία προτάσσει σήμερα: "Εμπρός Λευκορωσία"!»