Ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς άφησε την τελευταία του πνοή το πρωί της 11^ης Μάρτη μέσα στο κελί των φυλακών του οργάνου του ιμπεριαλισμού «Δικαστηρίου της Χάγης». «Οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου» ήταν η διάγνωση των ιατροδικαστών του δικαστηρίου, που ανέλαβαν τη νεκροτομή του πρώτου ηγέτη, στη σύγχρονη ιστορία, που υποβλήθηκε σε μια τέτοια δίκη...

Λίγες μέρες μετά, η προκαταρκτική τοξικολογική ανάλυση εντόπιζε ουσίες μη συνταγογραφημμένων φαρμάκων στο αίμα του, που δρούσαν «ανταγωνιστικά» σε σχέση με εκείνα που έπαιρνε για την υπέρταση. Παράλληλα, οι φήμες για σκόπιμη δηλητηρίασή του υπό άγνωστες ακόμη συνθήκες - αν σκεφθεί κανείς την 24ωρη παρακολούθησή του από τους δεσμοφύλακες και τις κάμερες κλειστού κυκλώματος! - εντείνονται πέρα από τα όρια της Χάγης και τα σύνορα της Σερβίας. Την προηγούμενη του θανάτου του, ο Μιλόσεβιτς είχε άλλωστε εκφράσει το φόβο πως κάποιοι θέλουν να τον δηλητηριάσουν, σε εξασέλιδη επιστολή του προς το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών.

Ομως, ανεξάρτητα από τη μέθοδο, το γεγονός παραμένει: Ο Μιλόσεβιτς υποβλήθηκε σε μία αργή, μεθοδευμένη επιχείρηση (ηθικής και...) φυσικής εξόντωσής του. Ηταν θύμα μίας καλά σχεδιασμένης, εν ψυχρώ, δολοφονίας.... Καθ' όλο το διάστημα της κράτησης και δίκης. Από τον Ιούνη του 2001 (οπότε παραδόθηκε από τη δυτικόδουλη σερβική κυβέρνηση σε μία γκανγκστερική επιχείρηση για «30 αργύρια» δυτικής «βοήθειας») μέχρι το μοιραίο πρωινό της 11^ης Μάρτη 2006...

Παρά τα σχέδια των ιμπεριαλιστών, που ήθελαν αλλά δε γεύτηκαν τη διεστραμμένη ηδονή από την επιβολή της προειλημμένης καταδικαστικής ετυμηγορίας του, ο Μιλόσεβιτς δεν ενέδωσε! Δεν υπέκυψε. Δε φυγοδίκησε. Δεν απέφυγε να σηκώσει στις πλάτες του όλο το βάρος σ' αυτή την αποτυχημένη (όσον αφορά στις τελικές επιδιώξεις των ΝΑΤΟικών εισβολέων του '99) δίκη - παρωδία.

Γιατί είχε συνειδητοποιήσει πως το φαιδρό δικαστήριο συντηρητικών και κεντροαριστερών φονιάδων, που κατασπάραξαν την πρώην Γιουγκοσλαβία, ήθελε στο πρόσωπό του να τιμωρήσει «παραδειγματικά» και ...«προληπτικά» κάθε ηγέτη, κάθε λαό χώρας που αντιστέκεται στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις τους... Πως τον τιμώρησαν γιατί δε συναίνεσε στο περαιτέρω «τσεκούρωμα» της χώρας του (σε μικρά προτεκτοράτα τύπου Κόσσοβο, Μαυροβούνιο κλπ.) - μετά τη συνθήκη του Ντέιτον το 1995. Μία συνθήκη που μετέτρεψε τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη σε ένα πλέγμα αδύναμων καντονιών υπό τη στυγνή δικτατορία των εκάστοτε εγκάθετων «Υπατων Εκπροσώπων της διεθνούς κοινότητας» τύπου Πάντι Ασντάουν...

Δεν είναι τυχαίο, επίσης, πως η φυσική του εξόντωση επήλθε σε ακόμη μία κρίσιμη περίοδο για τη δυτικόδουλη ηγεσία της Σερβίας. Αφ' ενός, της έχει επιβληθεί η σύλληψη και παράδοση δύο ακόμη Σερβοβόσνιων πρώην ηγετών (Ράτκο Μλάντιτς και Ράντοβαν Κάρατζιτς) έναντι του «πινακίου φακής» ένταξής της σε ΕΕ και ΝΑΤΟ. Αφ' ετέρου, καλείται να προσυπογράψει στη Βιέννη, υπό τις ευλογίες του ΟΗΕ, το τελειωτικό «μαχαίρωμα» των ιμπεριαλιστών στην πάλαι ποτέ σερβική επαρχία του Κοσσυφοπεδίου, με την ημιανεξαρτησία του προτεκτοράτου...

Ο επίλογος, σ' αυτό τουλάχιστον το κεφάλαιο, της ιστορίας του πρώην ηγέτη της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας μπορεί να δόθηκε χτες το μεσημέρι στη γενέτειρά του, Ποζάρεβατς, όπου «αναπαύτηκε» πλάι στον τάφο της μητέρας του. Στα 64 του χρόνια. Κι αφού προηγουμένως, πλήθη Σέρβων, που δεν «ξέχασαν» ή δεν εξαγοράστηκαν, του απηύθυναν τον ύστατο αποχαιρετισμό...