Από τις πολυάριθμες συμφωνίες που συνήψε ο παραπλεύρως εικονιζόμενος Πρόεδρος της Κίνας με τον Ρώσο Πρόεδρο κατά την επίσκεψη του Βλαντίμιρ Πούτιν στο Πεκίνο, οι πιο σημαντικές αφορούσαν στη «δίψα» της ραγδαία αναπτυσσόμενης κινεζικής οικονομίας για ενέργεια. Οι αγωγοί φυσικού αερίου της «Gazprom» από τη Ρωσία στην Κίνα μέσω Σιβηρίας, που σχεδιάζεται να αρχίσουν να λειτουργούν σε πέντε χρόνια, αλλά και η κινεζική εισφορά 400 εκατ. δολαρίων για να κατασκευασθεί πετρελαιαγωγός από την ανατολική Σιβηρία στην Κίνα, με όλες τις επιφυλάξεις που μπορεί να διατηρεί το Πεκίνο (πορείες αγωγών, χρονοδιαγράμματα, συνέπειες για το περιβάλλον, ανταγωνισμός με την Ιαπωνία για τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες) θα καλύψουν μέρος των αναγκών της Κίνας. Ο Ζιντάο, πάντως, καλεί να ενταθεί η επιδίωξη της περιλάλητης «ενεργειακής ασφάλειας» και οι κινεζικές κρατικές ενεργειακές εταιρίες έχουν αποδυθεί σε ένα απηνές κυνήγι πόρων από τη Μέση Ανατολή (Ιράν, Σαουδική Αραβία, κ.ά.) έως τη Δυτική Αφρική (Σουδάν, Αγκόλα, κ.ά.) και τη Λατινική Αμερική, ανταγωνιζόμενες τις ΗΠΑ και την ΕΕ.

Η σινορωσική σύγκλιση βασίζεται σε αμοιβαία οικονομικά συμφέροντα (βιομηχανικοί, στρατιωτικοί εξοπλισμοί, χρηματοοικονομικά). Η πολιτική, ή η «στρατηγική», όπως την ονόμασαν ο Χου Ζιντάο και ο Βλαντίμιρ Πούτιν, σύγκλιση, είναι μια άλλης τάξης υπόθεση. Η Κίνα και η Ρωσία επιδιώκουν βελτίωση της θέσης τους στο σημερινό διεθνές σύστημα, πότε συνεργαζόμενες και πότε ανταγωνιζόμενες σκληρά τις ΗΠΑ και την ΕΕ - και ανταγωνιζόμενες ή συνεργαζόμενες, κατά περίσταση, μεταξύ τους. Η τωρινή συνεργασία τους φυσικά δεν έχει τη φόρτιση άλλων εποχών. Παρ' όλα αυτά, «θορυβεί» αρκετά την Ουάσιγκτον και την ΕΕ...