«Mέσο για την πραγματοποίηση των οραμάτων μας είναι η ικανότητά μας να παράγουμε πρότυπα, να χαράζουμε κατευθύνσεις, να διαμορφώνουμε ιδέες μαζί με τις άλλες χώρες, σε έναν κόσμο που αλλάζει». Το είπε ο Κ. Σημίτης στο χαιρετισμό του στην προχτεσινή εκδήλωση του Πανεπιστημίου Αθηνών, με θέμα «Η Ελλάδα στην ΟΝΕ και η Ευρώπη μπροστά στην πρόκληση του 21ου αιώνα». Και δεν είναι πρώτη φορά που το λέει, όχι μόνο ο πρωθυπουργός, αλλά όλοι οι πολιτικοί, οι δημοσιολόγοι, η ολιγαρχία του πλούτου, ό,τι, τέλος πάντων, μπορεί να υπάρχει κάτω από την ομπρέλα του χρηματιστικού κεφαλαίου. Γιατί όλοι αυτοί πασχίζουν για την ενίσχυση της κυριαρχίας του. Ολοι αυτοί πλάθουν μύθους ως πραγματικότητες, για να παρουσιάζουν τη φανταστική εικόνα της σάπιας εκμεταλλευτικής κοινωνίας τους και του παρασιτισμού τους ως «δόλωμα» στη συνείδηση των απλών ανθρώπων του μόχθου, προκειμένου να τους υποτάσσουν στην ταξική κυριαρχία τους.

Τους χρειάζονται ιδέες, οράματα και πρότυπα, όχι για τους ίδιους, αλλά για να πλασάρουν την καπιταλιστική «παγκοσμιοποίηση», το δικό τους όραμα και πρότυπο, ως καθολικό. Την «παγκοσμιοποίηση», που τη φέρνουν στα μέτρα τους με την Ευρωπαϊκή Ενωση και την ΟΝΕ. «Το κύριο αποτέλεσμα αυτής της νέας θέσης της χώρας (σ.σ. της ένταξης στην ΟΝΕ) είναι ότι θα έχουμε περισσότερη σταθερότητα, θα έχουμε γρήγορους ρυθμούς ανάπτυξης και θα έχουμε καλύτερες προϋποθέσεις για ευημερία...», είπε ο πρωθυπουργός. Μόνο, που όλ' αυτά θα τα 'χει η πλουτοκρατία. Γιατί στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής, στη Φέιρα της Πορτογαλίας, επαναβεβαιώθηκε η απόφαση των μονοπωλίων να ενταθεί η πολιτική του «Συμφώνου Σταθερότητας». Πολιτική, δηλαδή, που να διατηρεί τους διαβόητους δείκτες σύγκλισης. Δηλαδή, ένταση της ίδιας πολιτικής που εφαρμόζεται ως τα σήμερα και λιτότητα χωρίς ημερομηνία λήξης. Επανεπιβεβαιώθηκε, επίσης, η με γοργούς και εντατικούς ρυθμούς επιβολή των διαβόητων αναδιαρθρώσεων, που σημαίνει ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας (τηλεπικοινωνίες, μεταφορές, ενέργεια κλπ.), ενώ η «αγορά εργασίας απελευθερώνεται». Που σημαίνει επέκταση της μερικής απασχόλησης και της «απασχολησιμότητας», καθολική επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα, ελαχιστοποίηση των κοινωνικών δαπανών για τους πλέον εξαθλιωμένους, υγεία και παιδεία στην αγορά. Αυτό είναι το μέλλον της κοινωνίας, μιας βαθιά ταξικής κοινωνίας, που, όσο ο παρασιτισμός και η σαπίλα της μεγαλώνουν, τόσο θα πασχίζουν να φουσκώνουν τα μυαλά των απλών ανθρώπων του μόχθου με παχιά και κούφια λόγια, και, πού ξέρεις, μπορεί να πιστέψουν πως η κόλαση που ζουν γίνεται παράδεισος.