Η τηλεόρασή τους κάνει εμπόριο. Αφού πρώτα καλλιεργεί συγκεκριμένα καταναλωτικά τηλεοπτικά πρότυπα, κατόπιν σπεύδει να ικανοποιήσει αυτή τη ζήτηση: Πουλάει σκουπίδι, πουλάει «αίμα και σπέρμα», πουλάει βία, πουλάει πολιτική «νοθεία». Κατευθύνει, καθοδηγεί, ποδηγετεί. Δημιουργεί ένα μοντέλο τηλεθεατή - ανθρώπου που έχει μια αχόρταγη επιθυμία να μάθει τα πάντα, πλην από εκείνα που πράγματι αξίζει να μάθει και τα οποία σπανίως προβάλλονται.

*

Στην Ελλάδα του δικομματισμού και των μεγαλοσχημόνων που κατέχουν τηλεοράσεις (που προφανώς δεν είναι η ανιδιοτελής φιλοδοξία τους να ενημερώσουν το λαό που τους σπρώχνει να σπρώχνουν πακτωλό εκατομμυρίων για να διαθέτουν τηλεοράσεις) διαμορφώθηκε ένα σύστημα εξουσίας μέσα στο οποίο εντάχθηκαν (πλην της κομματικοδιοικούμενης δημόσιας τηλεόρασης) και τα ιδιωτικά ΜΜΕ.

Οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, μέσα από τα μέσα που κατέχουν, κάνουν τις δουλιές τους. Προωθούν τις μπίσνες τους. Στηρίζουν εκείνες τις πολιτικές που διευκολύνουν τα συμφέροντά τους. Τα κόμματα εξουσίας, επίσης. Μέσα από τα ΜΜΕ διακινούν την πολιτικής τους. Την επιβάλλουν. Καμιά φορά «τσακώνονται». Το ένα κόμμα με κάποια κανάλια, το άλλο με κάποια άλλα, κάποιοι καναλάρχες μεταξύ τους κ.ο.κ. «Οικογενειακές υποθέσεις». Μέχρι να βρεθεί η κάθε φορά νέα ισορροπία.

*

Σε αυτό το πλαίσιο, ο ελληνικός λαός «εκπαιδεύεται» σε ένα είδος τηλεόρασης, όπου ο ενοχλητικός ήχος της «χάβρας» βαφτίζεται «τοκ σόου». Οπου τα υποπροϊόντα διακινούνται με τη σέσουλα. Οπου το σκουπιδαριό, που οι κανόνες και το μοντέλο του εισβάλλουν στον τρόπο ζωής μας, παραβιάζουν το ζωτικό μας πνευματικό χώρο, μας παραδίδουν στους διαφημιστές, στους δημοσκόπους, στις διασημότητες και σε κάποιους πολιτικούς μαϊντανούς.

*

Ο δημόσιος χώρος που λέγεται τηλεόραση έχει αλωθεί από 100 - 200 περιφερόμενους από κανάλι σε κανάλι, με τα 10 εκατομμύρια των Ελλήνων να ασφυκτιούν, παρακολουθώντας τούς «επώνυμους» να μιλούν για τους γάμους τους, για τους χωρισμούς τους, για τις φιλίες τους, για τα επαγγελματικά τους, για τις αντιζηλίες τους, για τις κλειδαρότρυπές τους, για τα πάρτι της ζωής τους, για τα καραγκιοζιλίκια της ζωής τους, για τα Φέιμ Στόρι τους, για τα Μπιγκ Μπράδερ τους, για τις Λάμψεις τους και για τα Πριβέ τους...

Οσο για το πολιτικό μενού, η συνταγή είναι συγκεκριμένη: το 90% με 95% εκείνου του τηλεοπτικού χρόνου που περισσεύει από την Πάνια, την Τατιάνα, τον Μικρούτσικο κλπ., πάει στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ...

*

Ζούμε στην «κοινωνία της πληροφορίας», στην «κοινωνία της ενημέρωσης», λένε πολλές φορές οι συνηθίζοντες να μετέρχονται τη γλώσσα της ...μετα-αφασίας, για να περιγράψουν το γίγνεσθαι.

Εστω κι έτσι, τι ομολογούν; Οτι οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ διαχειρίζονται ένα δημόσιο αγαθό, που δεν τους ανήκει, ανήκει στο λαό, και σε αυτόν πρέπει να επιστρέφει. Οτι οι ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες είναι περιουσία του λαού, που απλώς τους έχει παραχωρηθεί, με την προϋπόθεση ότι θα φροντίσουν στα ΜΜΕ που κατέχουν για «την αντικειμενική και με ίσους όρους μετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων, καθώς και προϊόντων του λόγου και της τέχνης, την εξασφάλιση της ποιοτικής στάθμης των προγραμμάτων που επιβάλλει η κοινωνική αποστολή της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης και η πολιτιστική ανάπτυξη της χώρας, καθώς και το σεβασμό της αξίας του ανθρώπου...» (Σύνταγμα, άρθρο 15).

*

Οι διατάξεις του Συντάγματος, μαζί με τα ηχηρά περί «πλουραλισμού», «αντικειμενικότητας», «ποιότητας» κλπ., δεν είναι παρά ο «φερετζές» τους. Τόσο αξίζουν τα Συντάγματα και οι νόμοι τους, όταν πρόκειται για την απρόσκοπτη δράση του κεφαλαίου.

Πόσο αξίζει αυτός ο «φερετζές» αποδεικνύεται καθημερινά: Το ξημέρωμα, όταν ξεφτιλίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη στα «πρωινάδικα». Το μεσημέρι, όταν την ξεφτιλίζουν στα «μεσημεριανάδικα». Το βράδυ, όταν την αλέθουν στα «μπιγκ-μπραδεράδικα» και μεταμεσονύκτια, όταν την εκπορνεύουν στα «090»!

*

Με ή χωρίς AGB, με αυτή ή με κάποια άλλη AGB, με μία ή με περισσότερες AGB, το μόνο που θα αλλάξει (αν αλλάξει κι αυτό) είναι το όργανο μέτρησης της αθλιότητας. Η μεζούρα με την οποία θα κατανέμεται ο πακτωλός της διαφήμισης, στους ίδιους προαγωγούς, της ίδιας αθλιότητας. Κάποιοι, αν αλλάξει το εργαλείο μέτρησης της αθλιότητας, μπορεί να παίρνουν από τις διαφημίσεις λίγο περισσότερα ή λίγο λιγότερα, απ' ό,τι σήμερα, σε σχέση με τους ανταγωνιστές τους. Η ΝΔ να μοιράζει το χρήμα λίγο παραπάνω στους «δικούς» της, σε σχέση με ό,τι μοίραζε το ΠΑΣΟΚ στους «δικούς του» καναλάρχες.

Αλλά το θέμα είναι πώς θα μπουκωθούνε καλύτερα οι παραγωγοί της αθλιότητας, το πώς θα μετριέται «τιμιότερα» η αθλιότητα, ή ότι όλοι αυτοί, μαζί, μπουκώνουν το λαό με αθλιότητα;

*

Τα ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται, με ή χωρίς AGB, με αυτή ή με κάποια άλλη AGB, με μία ή με περισσότερες AGB, είναι:

Σε ποιον ανήκουν τα ΜΜΕ!

Αν συνεχίσουν να ανήκουν σε ιδιώτες, η μετατροπή της είδησης, της πληροφορίας, της ενημέρωσης σε εμπόρευμα θα πάψει; Αν συνεχιστεί η κατοχή των συχνοτήτων από την ολιγαρχία, η πολιτική της χειραγώγησης των λαϊκών στρωμάτων, η κατασκευή εξελίξεων, ο έλεγχος συνειδήσεων, η ποδηγεσία κοινωνικών και πολιτικών συμπεριφορών, από τους ιδιοκτήτες - επιχειρηματίες των ΜΜΕ, θα πάψει;

Η ζωή έχει απαντήσει, στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο: Οχι!