Αν υπάρχει τα τελευταία χρόνια ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ενσωματωμένου Σωματείου που ο εκφυλισμός να είναι τέτοιος ο οποίος να οδηγεί τα μέλη του να διεκδικούν την υλοποίηση απόφασης για κλείσιμο ενός άλλου εργοστασίου και την απόλυση τουλάχιστον 600 εργαζομένων, αυτό δεν είναι άλλο από το Σωματείο Εργαζομένων στο εργοστάσιο της Καβάλας της Βιομηχανίας Φωσφορικών Λιπασμάτων! Σε αυτή την κατάσταση που έφεραν τον κλάδο οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, με την «απελευθέρωση» της αγοράς λιπασμάτων, με τη διάλυση της ΣΥΝΕΛ, με τις εισαγωγές αλλά και με τη συρρίκνωση της μικρομεσαίας αγροτιάς λόγω της ΚΑΠ της ΕΕ, που στηρίζουν οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ στη διοίκηση του Σωματείου στην Καβάλα, δεν είχαν τίποτα να πουν στους εργαζόμενους. Εως εκεί τα πράγματα «πάνε καλά», γιατί τα στηρίζουν ως γνήσια φερέφωνα των κομμάτων τους, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, και ως φορείς του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Οταν όμως πήραν τα κελεύσματα των αφεντικών τους, των διευθυντών και των μετόχων - τραπεζιτών, καθώς και των τοπικών κομματικών στελεχών του δικομματισμού, ότι μπορεί ο αγώνας των εργαζομένων των λιπασμάτων της Θεσσαλονίκης να φέρει αποτελέσματα, τότε βγήκαν ανοιχτά και κάλεσαν τα μέλη τους να στραφούν ενάντια στους αγωνιζόμενους εργάτες της Θεσσαλονίκης δείχνοντάς τους ως υπεύθυνους αν κλείσει και το εργοστάσιο της Καβάλας! Προχώρησαν σε «κινητοποίηση» με αίτημα να κλείσει το εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης!

Οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο της ΒΦΛ στην Καβάλα ας αναρωτηθούν: Ποιος φταίει που έκλεισε το εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης και κινδυνεύει και το εργοστάσιο της Καβάλας; Οι εργαζόμενοι που αγωνίζονται για το δικαίωμα στη δουλιά ή οι κυβερνήσεις και τραπεζίτες - μέτοχοι και εργοδότες; Αφού δώσουν την απάντηση πρέπει συντονισμένα με τους συναδέλφους τους της Θεσσαλονίκης να στραφούν ενάντια σε κυβέρνηση και εργοδοσία και να παλέψουν για να μην κλείσει κανένα εργοστάσιο, να μη γίνει καμία απόλυση.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να ανατρέψουν τους εργατοπατέρες του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, να στηριχτούν στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, στο ΠΑΜΕ - αυτό επιβάλλει η αναγκαιότητα της κοινής δράσης και για τα δύο Σωματεία Καβάλας και Θεσσαλονίκης - και να έρθουν σε αντιπαράθεση με την αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, παλεύοντας για ενιαίο κρατικό φορέα λιπασματοβιομηχανίας που θα διασφαλίζει τις θέσεις εργασίας και την παραγωγή, τη διάθεση και εμπορία φθηνών και καλής ποιότητας λιπασμάτων στη μικρομεσαία αγροτιά. Οι εργάτες όταν καταλάβουν τη δύναμή τους, που είναι ο ταξικός αγωνιστικός προσανατολισμός και η αλληλεγγύη που οφείλουν να αναπτύσσουν, τότε μπορούν να ανατρέψουν τους φορείς του κεφαλαίου και τους υποτακτικούς τους που θέλουν να τους διασπάσουν.