Στις 28/4/1944, σ' ένα σπίτι στο «Κάστρο» του Υμηττού, το «Μεσολόγγι» ξαναζεί. Μέσα στις γραμμές του ΕΛΑΣ ανδρώθηκαν οι τρεις ΕΠΟΝίτες, ο Κώστας Φωτόπουλος, ο Θάνος Κιοκμενίδης και ο διμοιρίτης Δημήτρης Αυγέρης. Ελαβαν μέρος σε σαμποτάζ κατά των Γερμανών κατακτητών. Τώρα, μ' όπλα στα χέρια, υπερασπίζονται κλεισμένοι σε τέσσερις τοίχους, το «κάστρο» της ελευθερίας. Το «Κάστρο» κυκλώνεται, οι σφαίρες, πέφτουν σαν βροχή. Τα βάζουν με τους 200 Γερμανούς φασίστες, κλείνοντας μέσα στην καρδιά τους το «Ελευθερία ή θάνατος». Εναν Απρίλη, σαν κι αυτόν, που τόσο γλαφυρά ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός έγραφε στους «Ελεύθερους πολιορκημένους»: «Εστησε ο έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη/ κι η φύση βρήκε τη γλυκειά/ και την καλή της ώρα...». Οι αντιθέσεις της ελεύθερης ζωής ή του θανάτου συγκρούονται: «Καθαρώτατον ήλιο επρομηνούσε/ της αυγής το δροσάτο ύστερο αγέρι» (Σολωμός). Αυτοί οι τρεις Ελασίτες που ποθούσαν τη ζωή όσο τίποτα περισσότερο έπεφταν, γιατί η ελευθερία θέλει θυσίες: «Τα μυρισμένα χείλη/ της ημέρας φιλούσι/ το αναπαυμένον μέτωπον/ της οικουμένης φεύγουσιν/ όνειρα, σκότος» (Κάλβος).

Σαν «θρύλος» είναι το ποίημα, που γράφηκε λίγες μέρες αργότερα, για το μολών λαβέ «των τριών παιδιών» του ΕΛΑΣ, από την ποιήτρια της Αντίστασης Σοφία Μαυροειδή Παπαδάκη και που κέρδισε το «Βραβείο Εθνικής Αντίστασης» το 1946: «Κάστρο δεν ήταν, μ' άντεξε σαν Κάστρο./ Ολάκερη μια μέρα και βωμός/ υψώθηκε κι ολόκληρο σαν άστρο/ στην αίγλη του το πήρεν ο ουρανός./ Τρία παιδιά, τρεις νέοι, τρεις επονίτες/ ήταν οι μόνοι άξιοι του φρουροί/ και γύρω ένα φουσάτο γκεσταμπίδες, τσολιάδες, καστροπάρτες Γερμανοί./ Κι όταν το γέρμα του ήλιου οι αντρειωμένοι/ σιγήσαν πια κι αυτοί, χωρίς πνοή/ προχώρησαν αργά/ δειλά, σκιαγμένοι/ οι πολιορκητές μες στη σιγή./ Σωρό τα πτώματα έλεγαν θα βρούνε/ και βρήκαν μόνον τρία νεκρά παιδιά./ Κατάπληκτοι τα βλέπουν κι απορούνε/ πούθε έβγαινε μια τέτοια λεβεντιά./ Πούθε έβγαινε; Απ' τα Νιάτα απ' τη θυσία/, τάχεν η ΕΠΟΝ γεννήσει η ηρωική/ να ξαναγράψουν μια παλιά ιστορία/ σε νέα σελίδα ακόμα πιο λαμπρή./ Στο Κούγκι τώρα και στ' Αρκάδι/, το σπίτι - Κάστρο στέκεται ιερό./ Κι οι τρεις λεβέντες λάμπουν κάθε βράδυ/ τρίδυμα αστέρια εκεί στον Υμηττό».

Στο «Κάστρο» του Υμηττού, η επιγραφή στην προμετωπίδα του σπιτιού παρακινούσε: «Διαβάτη που περνάς από το σπίτι των τριών Ηρώων του Υμηττού, γονάτισε, σφίξε τη γροθιά σου και ορκίσου εκδίκηση - ΕΠΟΝ». Την έγραψε την ίδια μέρα της μάχης, μετά τα μεσάνυχτα, με μαύρη μπογιά, ανεβασμένος σε μια ξύλινη σκάλα, ο Νίκος Παπαδόπουλος, τότε β' γραμματέας της ΕΠΟΝ Υμηττού (Μιχάλης Λιαρούτσος: «Τελειώνοντας ο Δεκέμβρης»). Οι φωνές των ηρωικών παιδιών, «Σας νικήσαμε φασίστες», ακούγονται διαρκώς. Θυμίζοντας σ' όλους μας ότι η αντίσταση στη διευρυνόμενη βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού είναι ιστορικό καθήκον για τη ζωή μας. Ετσι, έρχεται η ομορφιά της Ανοιξης: «Ερχομαι στα λόγια σας/ περισσότερη φύση και ζωή/ περισσότερος ήλιος και αισιοδοξία.../ ...Ντύθηκα για τα παιδιά που με δείχνουν/ ζητώντας ένα όμοιο παιγνίδι/ διαβάζω τις παρακλήσεις τους/ και νιώθω ξαστεριά...» (Γιώργος Παναγουλόπουλος).