Είναι γνωστό και κοινά αποδεκτό ότι μια σειρά ανανεώσιμων φυσικών πόρων, εξαιτίας της ανεξέλεγκτης χρήσης τους, μειώνονται επικίνδυνα. Το ποσοστό άντλησής τους τις τελευταίες δεκαετίες έχει ξεπεράσει κατά πολύ το ποσοστό της ανανέωσής τους. Το γεγονός αυτό έχει εγείρει πολλές συζητήσεις, ως προς το είδος των πολιτικών που πρέπει να ασκηθούν άμεσα, έτσι ώστε να αποφευχθεί το ορατό πλέον αδιέξοδο που θα δημιουργήσει σύντομα σε πλανητικό επίπεδο, με δεδομένη την αύξηση του πληθυσμού, άρα και της ζήτησής τους.

Κι όμως. Αντί η κρισιμότητα της κατάστασης να θέσει περιορισμούς και όρους για την καλύτερη διαχείρισή τους, σε θεωρητικό επίπεδο, σειρά υποστηρικτών της κυρίαρχης ιδεολογίας (κυρίως Aγγλοσάξονες) επιμένουν ότι η μόνη λύση βρίσκεται στην ιδιωτικοποίησή τους και την απουσία του κράτους! Ψαρότοποι, λιβάδια, δάση, λίμνες, ποτάμια κ.τ.λ. θα πρέπει, σύμφωνα με την άποψή τους, να ιδιωτικοποιηθούν και με τον τρόπο αυτό, ο οποίος δεν εξηγεί το πώς, θα επέλθει η πολυπόθητη ισορροπία, όπως την αποκαλούν, μεταφέροντας τη μικρο-οικονομία της αγοράς. Δηλαδή, η φέρουσα ικανότητα των συστημάτων θα ισούται με την άντληση των φυσικών πόρων. Ο έλεγχος των στρατηγικών για τους φυσικούς πόρους από το κράτος, λένε, έχει αποτύχει. Ως κλασικό παράδειγμα αναφέρονται οι χώρες του Τρίτου Κόσμου, οι οποίες απέτυχαν στη διαχείριση των τροπικών δασών ή των υδάτινων πόρων τους. Οι θεσμικές παρεμβάσεις που έγιναν όχι μόνο δε βελτίωσαν την κατάσταση, αλλά αντίθετα τη χειροτέρεψαν κατά πολύ. Αν δεχτούμε, καταρχήν, την προσέγγιση αυτή, οι κήνσορες των ιδιωτικοποιήσεων «ξεχνούν» να αναφέρουν κάποιες λεπτομέρειες, που μόνο λεπτομέρειες δεν είναι. Το αδιέξοδο με τα τροπικά δάση δεν είναι αποτέλεσμα των όποιων θεσμικών παρεμβάσεων επιχειρήθηκαν. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. Οι περισσότερες από τις χώρες αυτές κυβερνώνται από διεφθαρμένα ή δικτατορικά καθεστώτα, τα οποία λειτουργούν ως εντολοδόχοι των επιθυμιών των πολυεθνικών που έχουν καταληστεύσει (και εξακολουθούν να καταληστεύουν) τους φυσικούς πόρους των χωρών αυτών.

Τεράστιες εκτάσεις αποψιλώνονται είτε για να μετατραπούν σε λιβάδια, στα οποία εκτρέφονται αγελάδες για την παραγωγή χάμπουργκερ που θα καταναλώσουν οι Βορειοαμερικανοί (περίπτωση δασών του Αμαζονίου), είτε για να καλλιεργηθούν αγροτικά προϊόντα, που θα εξαχθούν στις ΗΠΑ και την Ευρώπη έναντι ευτελών τιμών στο πλαίσιο της αποπληρωμής των χρεών του Τρίτου Κόσμου στις Διεθνείς Τράπεζες. Χρέη που κατασκευάστηκαν για να παραμείνουν εσαεί σε κατάσταση υποτέλειας (λ.χ. Μαλαισία, Κένυα κ.ά.), είτε για να προμηθεύουν με την τροπική τους ξυλεία τις αναπτυγμένες, και κατά τα άλλα ευαίσθητες περιβαλλοντικά, χώρες. Αλλά και η βιοποικιλότητα, που είναι εξαιρετικά πλούσια απειλείται στις χώρες με τα «δάση βροχής», είτε γιατί με την αποδάσωση εξαφανίζεται μεγάλο μέρος της χλωρίδας που είδη της μπορεί να μην έχουμε ακόμα γνωρίσει, είτε γιατί η πανίδα αφανίζεται για να κατασκευαστούν πανάκριβες γούνες, δερμάτινα ενδύματα κ.τ.λ. για τους κατοίκους του πλούσιου Βορρά ή ακόμα και για να αποτελέσουν μέρος της διακόσμησης των οικιών των οικο-ευαίσθητων πολιτών του. Και για να μην ξεχνάμε, ας σημειώσουμε ότι τα αναπτυξιακά σχέδια του Βορρά οδήγησαν στη βίαιη απομάκρυνση αυτοχθόνων πληθυσμών (περίπτωση Καναδά), για να αποδειχθεί ο κατά τα άλλα σεβασμός τους στο φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον που διατυμπανίζουν σε κάθε ευκαιρία στις διεθνείς διοργανώσεις για την προστασία του!

Αν ζούσε σήμερα ο Αίσωπος είναι βέβαιο ότι θα κατέθετε τη λογοτεχνική του ταυτότητα. Θα εγκατέλειπε τις συγγραφικές του ενασχολήσεις, ανακαλύπτοντας ότι αυτά που λέγονται και γράφονται από εντεταλμένους καθεστωτικούς επιστήμονες ξεπερνούν κατά πολύ τη φαντασία του, ενώ θεωρητικά θα έπρεπε να αναζητούν την αλήθεια και με βάση τον ορθολογισμό να δίνουν απαντήσεις στα αίτια και τη θεραπεία των προβλημάτων. Η κριτική που ασκείται για την απομάκρυνση του κράτους είναι επιπέδου σχολικών εκθέσεων της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Επιχειρήματα όπως: το κόστος της επιτήρησης είναι υψηλό, δεν υπάρχουν μηχανισμοί ελέγχου αξιόπιστοι, οι ελεγκτές μπορεί να είναι διεφθαρμένοι, η έκταση και ο όγκος των πληροφοριών είναι τόσο μεγάλος που μόνο οι ενδιαφερόμενοι ιδιώτες μπορεί να έχουν πρόσβαση κ.ά. δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική. Αλλά το ωραίο το αφήσαμε για επιδόρπιο «Τα ορθολογικά άτομα που ενεργούν για το ατομικό τους συμφέρον, σύμφωνα με τον Olson Marcur, δε θα ενεργήσουν για την επίτευξη των κοινών τους συμφερόντων, εκτός αν ο αριθμός της ομάδας είναι μικρός ή υπάρχει εξαναγκασμός ή κάποιος μηχανισμός για να τα κάνει να ενεργήσουν προς αυτήν την κατεύθυνση». Και κάπου αλλού ο ίδιος ο συγγραφέας εξηγεί ότι «αν κάποιος δε θα αποκλειστεί από το κοινό όφελος του συλλογικού αγαθού δε θα έχει κίνητρα να συνεισφέρει εθελοντικά για την παροχή αυτού του αγαθού». Δηλαδή, όλοι ή έστω οι περισσότεροι θα λειτουργήσουν παραβατικά. Κι έτσι όμως να είναι, που δεν είναι, ξεχνούν να αναφέρουν για το τι κοινωνικό σύστημα συζητούμε, από τι αξίες εμφορούνται οι πολίτες, τι οράματα οικοδομούνται, ποιοι είναι οι στόχοι της κοινωνίας κ.τ.λ. Ψιλά γράμματα για τους διανοητές της (Αγριας) Δύσης...