Η χειρότερη κατά πολλούς κρίση στους κόλπους της ΕΕ, από την ίδρυσή της το 1956, συμπίπτει με την αλλαγή του πολιτικού χάρτη της Νότιας Αμερικής. Αλλαγή που σημείωσε με έμφαση και ο Ισπανός πρωθυπουργός Χοσέ Λουίς Θαπατέρο, ανοίγοντας το χορό των δηλώσεων και πιέσεων της ΕΕ προς τις χώρες της Λατινικής Αμερικής στο πλαίσιο της 4ης Συνόδου, της οποίας η αυλαία έπεσε χτες.

Από θέση ισχύος το 1999, κατά την πρώτη Σύνοδο που έλαβε χώρα στο Ρίο ντε Τζανέιρο, η ΕΕ έθεσε τους όρους για τις διηπειρωτικές σχέσεις: «Μακροπρόθεσμος στόχος είναι η ενίσχυση των εμπορικών σχέσεων με όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής στη βάση του αμφοτεροβαρή ελεύθερου εμπορίου εντός των πλαισίων που ορίζει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου».

Σχεδόν εφτά χρόνια μετά η «φαγούρα» έχει αρχίσει. Ειδικά στα ενεργειακά θέματα, όπου η ΕΕ είναι σχετικώς «εξαρτημένη» και αναζητά διεξόδους σε «πρώην προνομιακούς της χώρους»... Κατά τους αναλυτές όμως, «η θέση των κρατών της Λατινικής Αμερικής που εξάγουν πετρέλαιο, λόγω της ανόδου της τιμής του προϊόντος, της Βενεζουέλας παραδείγματος χάρη, ή έχουν κοιτάσματα ενέργειας, όπως η Βολιβία, παρουσιάζεται ενισχυμένη και αναλόγως μειώνονται οι πιθανότητες εύκολης σύναψης συμφωνιών εμπορικού χαρακτήρα».

Εντούτοις η πραγματικότητα, ως συνήθως, είναι πολύ πιο σύνθετη από την «τιμή του πετρελαίου», προς «απογοήτευση» των αναλυτών. Πραγματικότητα που διαφοροποιεί τα δεδομένα και δημιουργεί σοβαρές δυσχέρειες στην άσκηση και επιβολή της πολιτικής των ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Η Βολιβία με το διάταγμα 28701, της 1ης Μάη, προχωρά ανιχνεύοντας το δρόμο της εθνικοποίησης των φυσικών της πόρων εν τω συνόλω και όχι μόνο των υδρογονανθράκων. Μερικές μέρες μετά, η Τετραμερής Συνάντηση στο Πουέρτο Ιγουάσου, μετά από επείγον αίτημα της Βραζιλίας, στέφθηκε με επιτυχία, καθώς, σύμφωνα με το ανακοινωθέν, Βραζιλία, Αργεντινή και Βενεζουέλα στηρίζουν απολύτως την κίνηση της κυβέρνησης Εβο Μοράλες και όχι μόνο αυτό, τονίζουν ότι η εθνικοποίηση είναι πράξη άσκησης της κυριαρχίας και θα συμβάλει με πολύ θετικό τρόπο στην «ενεργειακή ολοκλήρωση» και συνολικά στην ενίσχυση της περιφερειακής συνεργασίας.

Την ίδια στιγμή τα σχέδια για τον αγωγό που θα ενώνει το Καράκας με τη Γη του Πυρός ήδη βρίσκονται καθ' οδόν...

Συνάμα ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγο Τσάβες, με τη «διπλωματία του πετρελαίου» - όπως χαρακτηρίζουν κάποιοι αναλυτές μεγάλο τμήμα της εξωτερικής πολιτικής της Βενεζουέλας - έχει πρωτοστατήσει στη σύναψη περιφερειακών Συμφωνιών, όπως παραδείγματος χάριν η Petrocaribe, η Petroandina, με κύριο γνώμονα τη «συνεργασία προς όφελος των λαών». Ειδικά η Βενεζουέλα, που έχει διακηρύξει τον αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της πολιτικής της, έχει προκαλέσει σημαντικές μεταβολές και εντός των υπολοίπων χωρών, παρά το γεγονός ότι η πολιτική των κυβερνήσεων χαρακτηρίζεται «πιο μετριοπαθής». Την ίδια στιγμή από κοινού με την Κούβα και τη Βολιβία υπέγραψαν στις 30 Απρίλη την «Εναλλακτική Μπολιβαριανή Συμφωνία για το Εμπόριο» (ALBA), αντίπαλο δέος στη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου που προσπαθούν να επιβάλουν οι ΗΠΑ ως την κύρια σανίδα σωτηρίας και εκτόνωσης των σοβαρότατων κλυδωνισμών της αμερικανικής οικονομίας.

Ο δρόμος της «ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας», που δηλώνει ότι υπερασπίζεται ο Ούγο Τσάβες, εντός των ημερών θα μεταφερθεί στη Βόρεια Αφρική, με τις επικείμενες επισκέψεις του σε Λιβύη και Αλγερία, ενώ οι στενές σχέσεις με το Ιράν, τη ΛΔ της Κορέας και άλλες χώρες που κατά τις ΗΠΑ ανήκουν «στον άξονα του κακού» αποτελούν αγκάθι στα πλευρά των ιμπεριαλιστικών κέντρων...