Δυο πλευρές της διεθνούς πολιτικής δείχνουν να έρχονται εντονότερα στο πολιτικό προσκήνιο. Η μια είναι η αυξανόμενη πολιτική συσπείρωση της ευρωενωσίτικης αστικής τάξης. Η άλλη είναι ο αυξανόμενος ρόλος χωρών της Λατινικής Αμερικής. Κοινός τους παρονομαστής είναι ο ανταγωνισμός του διεθνούς καταμερισμού ενεργειακών πόρων που ήταν το κύριο θέμα που τους απασχόλησε κατά την πρόσφατη Σύνοδο ΕΕ - Λατινικής Αμερικής.

Στις χώρες της Λατινικής Αμερικής παρουσιάζεται ένα μωσαϊκό αντιλήψεων κι επιδιώξεων στο πλαίσιο και των υπαρκτών αστικών τάξεων και των δεσμών τους με τον βορειοαμερικάνικο καπιταλισμό. Κυρίαρχα πρόσωπα στη διεθνή σκηνή εμφανίζονται οι Τσάβες και Μοράλες. Εκφράζουν οι δυο αυτοί ηγέτες την ιστορική κατά περιόδους κι εμφανίσεις προσπάθεια μεγάλης μερίδας του πληθυσμού των χωρών τους να χειραφετηθεί από την επικυριαρχία του γιάνκικου ιμπεριαλισμού και τις χούντες που επέβαλλε. Στην παρούσα ιστορική συγκυρία του διεθνούς ανταγωνιστικού καταμερισμού ενέργειας μπαίνουν στο προσκήνιο μιας ριζοσπαστικής πολιτικής ως ηγέτες δυο πετρελαιοπαραγωγών χωρών. Η ανησυχία του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού είναι έκδηλη και μετά τα συμβαίνοντα στη Μέση Ανατολή.

Από τη μέχρι στιγμής εξέλιξη εξάγονται δυο διαπιστώσεις. Η μια δείχνει ότι η ευρωενωσίτικη αστική τάξη ξέρει να συσπειρώνεται σε εξαιρετικές συνθήκες, χλευάζοντας το μύθο περί «ενιαίας εξωτερικής πολιτικής». Η άλλη δείχνει τη θέληση λατινοαμερικάνικων χωρών να αντισταθούν στις επιδιώξεις του ευρω-αμερικάνικου ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού. Αυτό, υπό ορισμένες προϋποθέσεις και συγκυρίες δύναται, ίσως, να εξελιχθεί σε μετατόπιση του επαναστατικού βάρους στη Λατινική Αμερική.