Κυριακή, 21 Μάη 2006. Το ετήσιο μνημόσυνο για τον Χαρίλαο Φλωράκη, που διοργάνωσε η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Εκεί ψηλά στον Αϊ Λια, που ο Χαρίλαος διάλεξε για τελευταία κατοικία του, στο Παλιοζογλώπι της Καρδίτσας, που έγινε τόπος προσκυνήματος των κομμουνιστών κι όλων των αριστερών και προοδευτικών ανθρώπων. Στο ξέφωτο - αγνάντιο, όπου στέκει μοναχικός, μικρός, λιτός κι απέριττος ο τάφος του, στολισμένος με λίγα κόκκινα γαρίφαλα.

Ωρα 10.30 το πρωί. Στο στενό δρόμο που οδηγεί απ' τη Ραχούλα, τη γη που τον εγέννησε, στο Παλιοζογλώπι, τη γη που τον εδέχτηκε στην αγκαλιά της, για να περηφανεύεται πως υπάρχουν άνθρωποι που νίκησαν το θάνατο, κόσμος πολύς πορεύεται. Οι νέοι της ΚΝΕ, με τις κόκκινες σημαίες στα χέρια, βιάζονται να προσπεράσουν τους γέροντες, με τον «Ριζοσπάστη» στη μασχάλη, που ξεκίνησαν νωρίτερα και προηγούνται στην ανηφόρα. Τούτος ο δρόμος είναι μακρύς και δυσκολοδιάβατος, αλλά κανέναν δεν κουράζει, καθώς όλοι θέλουν να φτάσουν στο τέλος του, για να πάρουν νέα δύναμη και να συνεχίσουν την πορεία μέχρι την τελική νίκη.

Και να που φτάσαμε στο ξέφωτο. Κομμουνιστές κι άλλοι αριστεροί από τις πόλεις και τα χωριά της Θεσσαλίας, σύντροφοι και συναγωνιστές από την Αθήνα κι άλλες περιοχές της Ελλάδας. Εδώ ρωτούν τα μάτια κι απαντάνε οι καρδιές. Το γλυκό μοιρολόγι, μέσα απ' το κλαρίνο του μπαρμπα - Τάσου Χαλκιά, γίνεται αντίλαλος, μεταφέρεται με τον αγέρα, περνάει τις βουνοκορφές και χύνεται στο λιακωτό. Οι θύμησες γίνονται σφιγμένες γροθιές για να δηλώσουν την απόφαση για το παρόν, οι σκέψεις μετατρέπονται σε επαναστατικά συνθήματα για να στείλουν το μήνυμα στο μέλλον. Οι σημαίες του Κόμματος της εργατικής τάξης υψώνονται για να φτάσουν στο μπόι των αγωνιστών του, που ξεπέρασαν τα ανθρώπινα ύψη.

Οι συγκεντρωμένοι ανοίγουν δρόμο και χειροκροτούν. Περνάει, τώρα, η αντιπροσωπεία της Κεντρικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής την Γενική Γραμματέα και τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου. Κι η τελετή αρχίζει. Η Αλέκα Παπαρήγα μιλάει από καρδιάς για τον σύντροφο Χαρίλαο, τον ακλόνητο κι ακατάβλητο Ελληνα κομμουνιστή, τον συνειδητό κι ανυποχώρητο διεθνιστή. Μιλάει με συγκίνηση και περηφάνια για την αγωνιστική δράση του, τη λαϊκή απήχησή του, τις διδαχές και τις παρακαταθήκες του. Για τον ευθύ και ίσιο δρόμο προς το σοσιαλισμό που αυτός βάδισε και το Κόμμα θα συνεχίσει, δουλεύοντας ακούραστα μέσα στο λαό, για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, για την Ελλάδα κι όλο τον κόσμο.

Και μετά, στο βήμα ανεβαίνει ο Θέμης Γκιώνης, Γραμματέας της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας, για να πει το «μεγάλο ευχαριστώ» της νέας επαναστατικής γενιάς στον καπετάν - Γιώτη κι όλους τους παλιότερους αγωνιστές του κομμουνιστικού κινήματος και να υποσχεθεί το «άμμες δε γ' εσσόμεθα πολλώ κάρρονες».

Η τελετή τελειώνει με όλους τους συγκεντρωμένους να τραγουδούν, μ' ένα στόμα, τον «θούριο» της Εθνικής Αντίστασης, «Βροντάει ο Ολυμπος», το επαναστατικό εγερτήριο «Παιδιά σηκωθείτε», το τιμητικό εμβατήριο «Επέσατε θύματα». Παίρνουμε το δρόμο του γυρισμού, με το συνεχιζόμενο «κλάμα» του κλαρίνου να μας ξεπροβοδάει, για να «χαράξει» στην καρδιά, ανεξίτηλη, τη μνήμη και με την πεποίθηση ότι, όπως έλεγε ο Χαρίλαος, «οι ζευγάδες φεύγουν, μα η σπορά μένει»...