Η υπόθεση των ταυτοτήτων, έδωσε τη δυνατότητα εδώ και μερικές βδομάδες να «λάμψει» η κυβερνητική υποκρισία. Η κυβέρνηση, αφού εξασφάλισε τη διατήρηση - και στο υπό αναθεώρηση Σύνταγμα - της αντιδραστικής σύμφυσης μεταξύ Κράτους - Εκκλησίας, πλευρά της οποίας αποτελεί και το θέμα της λεγόμενης εκκλησιαστικής περιουσίας, αφού κύρωσε τη Συνθήκη Σένγκεν θέτοντας στο μικροσκόπιο του ηλεκτρονικού φακελώματος το σύνολο του ελληνικού λαού, τώρα προσποιείται την... «προοδευτική» και την... «προστάτιδα» των προσωπικών δεδομένων των πολιτών.

Ο πρωθυπουργός, από τη μια μεριά, υποστηρίζει ότι στην υπόθεση των ταυτοτήτων δεν κάνει τίποτα άλλο, παρά να προχωρά στην εφαρμογή ενός νόμου που ψηφίστηκε το 1997 (σ.σ.: περί της «προστασίας των προσωπικών δεδομένων) και είναι απαράδεκτο που παραμένει ανενεργός εδώ και τρία χρόνια. Από την άλλη, όμως, επιδεικνύει μια πολύ εύγλωττη επιλεκτικότητα στα θέματα της «ευνομίας». Γιατί, για τον άλλον νόμο, το νόμο που έμεινε γνωστός ως «νόμος Τρίτση» και που παραμένει ανεφάρμοστος όχι ένα, ούτε δυο, αλλά εδώ και 13 ολόκληρα χρόνια (!) δεν κάνει κανένα λόγο ο κ. Σημίτης. Γιατί άραγε αυτή η «επιλεκτικότητα» που επιτρέπει στην Εκκλησία να λειτουργεί ως ο τελευταίος μεγαλοτσιφλικάς στην ελληνική επικράτεια;

Προφανώς γιατί αυτός ο νόμος, με τον οποίο υποτίθεται ότι θα ρυθμιζόταν το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας, αγγίζει ένα πολύ... ευαίσθητο δεδομένο των σχέσεων κράτους - Εκκλησίας.