Μόνο αφελείς ή άνθρωποι που εγκατέλειψαν το μετερίζι της ταξικής πάλης δε βλέπουν ή κάνουν πως δε βλέπουν την ουσία, ή προσπαθούν να συσκοτίσουν αυτή την αλήθεια, για να αποσπάσουν την προσοχή του λαού από το κύριο. Από την ουσία και το χαρακτήρα της πολιτικής του κεφαλαίου.

Η επίθεση, επόμενα, ενάντια στο ΚΚΕ, που αυτή την περίοδο εκδηλώνεται με νέα ένταση, δεν είναι άσχετη με τη σχεδιαζόμενη κλιμάκωση νέων αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων και γενικότερα πολιτικών που υποτάσσουν ακόμη πιο βαθιά τη χώρα στη «νέα τάξη πραγμάτων».

Μπορεί η κυβέρνηση και η οικονομική ολιγαρχία να οργανώνουν πανηγύρια και φιέστες για την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Δεν μπορούν όμως να κρύψουν τις μεγάλες τους ανησυχίες για τα μεγάλα προβλήματα που έρχονται. Καταλαβαίνουν ειδικά πολύ καλά ότι οι προπαγανδιστικές τους κορώνες περί πραγματικής τώρα σύγκλισης και μελλοντικής απόδοσης των θυσιών των εργαζομένων θα διαψευστούν και μάλιστα πολύ σύντομα. Γι' αυτό και δε μένουν μόνο στην προπαγάνδα. Είναι υποχρεωμένοι να πάρουν μέτρα.

Πρώτο: Οι εξελίξεις στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση, το μέλλον της. Η ΕΕ δεν μπορεί να συνεχίσει την πορεία της όπως είναι σήμερα, πολύ περισσότερο με τη διεύρυνσή της με νέα μέλη. Είναι διαπίστωση πανθομολογούμενη. Οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της μεγαλώνουν. Οι προοπτικές είναι πολύ συγκεκριμένες. Είτε θα οδηγηθεί προς διάλυση, είτε θα μετεξελιχθεί προς μια άλλης μορφής ένωση με την κυριαρχία του γερμανογαλλικού άξονα, δηλαδή θα πάρει ακόμα πιο αντιδραστικό χαρακτήρα. Σε κάθε περίπτωση τα μαντάτα δεν είναι καθόλου αισιόδοξα ειδικά για χώρες σαν την Ελλάδα.

Δεύτερο: Η ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ΟΝΕ δε θα είναι μια εύκολη υπόθεση. Η οικονομία της (βιομηχανία, αγροτική οικονομία, υπηρεσίες κλπ.) θα βρεθεί μπροστά σε πολύ μεγαλύτερα προβλήματα. Θα έχει να αντιπαλέψει τα μεγαθήρια των πολυεθνικών, αλλά και τις υποχρεωτικές δεσμεύσεις που απορρέουν από την πλήρη συμμετοχή της στην ΟΝΕ, (σύμφωνο σταθερότητας κλπ.). Οι παράγοντες αυτοί οδηγούν σε επιτάχυνση των αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων (απελευθέρωση της αγοράς, εργασία, ασφαλιστικό, περιορισμός κοινωνικής πολιτικής κλπ.).

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση εντείνουν την προετοιμασία του εδάφους για την εξουδετέρωση των αντιδράσεων του μαζικού λαϊκού κινήματος. Οι βιομήχανοι δεν αρκούνται πια με μια ΓΣΕΕ που θα κηρύσσει και θα υπηρετεί την ταξική συνεργασία και συναίνεση. Απαιτούν το συνδικαλιστικό κίνημα να θέσει ως πρώτη και κύρια επιδίωξή του τη στήριξη της «ανταγωνιστικότητας» των ελληνικών επιχειρήσεων. Η ελληνική κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός δεν εφησυχάζουν με το σημερινό επίπεδο χειραγώγησης του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Κηρύσσουν το «τέλος των δογματισμών, των λύσεων οι οποίες βασίζονται σε μια μόνο ερμηνεία ή σε ένα μόνο ερμηνευτικό κανόνα, όπως η πάλη των τάξεων» (από ομιλία του κ. Σημίτη στο Βερολίνο, «Ριζοσπάστης» 3/6/2000). Επιπλέον στο όνομα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας προετοιμάζεται το έδαφος και για παραπέρα αυταρχικά μέτρα.

Ο πόλεμος αυτός έχει ως κύριο στόχο τον πυρήνα της πολιτικής του ΚΚΕ, πολιτική που επιβεβαιώνεται, αποκτά κύρος και δύναμη μέσα στο λαό. Πολιτική που μπορεί στην πορεία να συσπειρώσει πλατιές λαϊκές δυνάμεις και να γίνει πραγματική απειλή για την άρχουσα τάξη.

Σε ποια, κυρίως, ζητήματα επικεντρώνουν τα πυρά τους.

Πρώτο: Στην πολιτική του ΚΚΕ απέναντι στην ΕΕ. Με τα γνωστά φαντάσματα περί απομονωτικής πολιτικής κλπ. προσπαθούν να τρομάξουν τον κόσμο και να ασκήσουν πιέσεις στο ΚΚΕ για αλλαγή πλεύσης. Να αποδεχτεί, δηλαδή, την πραγματικότητα της ΕΕ, να παραιτηθεί από την πάλη για άλλο δρόμο εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας, από την πάλη για τη σοσιαλιστική προοπτική. Να αρχίζει και να τελειώνει η πάλη του ΚΚΕ μόνο μέσα στα πλαίσια της ΕΕ.

Δεύτερο: Στην πολιτική του ΚΚΕ απέναντι στο συνδικαλιστικό κίνημα, στο λαϊκό κίνημα γενικότερα. Η γραμμή της ταξικής πάλης, της ταξικής συσπείρωσης, η ασυμβίβαστη στάση απέναντι στην ηγεσία της ΓΣΕΕ βαφτίζεται διασπαστική τακτική, τακτική απομόνωσης, επαναστατική λογοκοπία κλπ. Η γραμμή αυτή ενοχλεί, γιατί ανοίγει άλλη προοπτική, γιατί προκαλεί ρήγματα στο καθεστώς υποταγής που θέλουν να επιβάλουν στο συνδικαλιστικό κίνημα, γιατί οργανώνει την αντίσταση της εργατικής τάξης.

Τρίτο: Στην πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ, στην πολιτική της δημιουργίας του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου για μιαν άλλη φιλολαϊκή πολιτική. Ειδικά μετά τις ευρωεκλογές, έχουν ξεσηκώσει μεγάλο θόρυβο γύρω από τα ζητήματα αυτά. Μέχρι τις ευρωεκλογές είχαμε το τροπάρι ότι το ΚΚΕ παραμένει κλεισμένο στον εαυτό του, περιχαρακωμένο κλπ. Μετά τις εκλογές άλλαξαν τροπάρι. Τώρα το ΚΚΕ χάνει την ταυτότητά του, γιατί συνεργάζεται με την Κανέλλη και τον Ζουράρι. Γιατί όλη αυτή η ιστορία; Τι τους ενόχλησε;

Τους ενόχλησε το ότι οι προσπάθειες του Κόμματος στον τομέα των συμμαχιών, πάγια πολιτική του ΚΚΕ, αρχίζει να αποδίδει. Γιατί δημιουργήθηκαν προϋποθέσεις καλύτερες από τις ίδιες τις εξελίξεις. Γιατί δεν μπορούν πια να δικαιολογήσουν την άποψη στο λαό ότι το ΚΚΕ είναι ένα αποστεωμένο κόμμα που δεν έχει μέλλον και να στηρίξουν το παραμύθι ότι το ΚΚΕ δεν ανέχεται σύμμαχο με διαφορετικότητα αντιλήψεων. Η λυσσασμένη επίθεση στο πρόσωπο της Κανέλλη και του Ζουράρι δεν έχει στενά προσωπικό χαρακτήρα. Θέλουν να χτυπήσουν τη γενική πολιτική του Κόμματος στον τομέα αυτό. Δεν είναι τυχαίο ότι αποκρύβουν το εύρος των συνεργασιών στη φάση αυτή. Οπως δεν είναι τυχαία η συγκέντρωση του πολέμου στα δύο αυτά πρόσωπα.

Σκοπός τους είναι να τρομοκρατήσουν όποιον ή όποια σκέφτεται να εγκαταλείψει το δικό τους «μαντρί» και να συνεργαστεί με το ΚΚΕ. Τους ενοχλεί αφάνταστα η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ, γιατί ανοίγει προοπτική συσπείρωσης δυνάμεων και απεγκλωβισμού τους από τη δική τους επιρροή.

Δεν έχουμε, αλλά ούτε πρέπει να υπάρχει καμιά αυταπάτη ότι ο πόλεμος αυτός, στο ΚΚΕ, θα εντείνεται και θα συμβαδίζει με την όξυνση όλων των κοινωνικών αντιθέσεων. Είναι αξεχώριστο μέρος της ταξικής πάλης.

Δεν έχουμε, αλλά ούτε πρέπει να υπάρχει, καμιά αυταπάτη ότι δε θα χρησιμοποιήσουν κάθε αθέμιτο μέσο, προκειμένου να δυσκολέψουν όσο μπορούν την ικανότητα του Κόμματος να ανοίγεται και να δουλεύει πλατιά στις λαϊκές μάζες.

Στο σημείο αυτό χρειάζεται να υπογραμμίσουμε τη μεγάλη αξία που έχει όχι μόνο η μαχητική υπεράσπιση της πολιτικής του Κόμματος και η αποκάλυψη της βρώμικης πολεμικής σε βάρος του, αλλά και η αξία που έχει η τήρηση και υπεράσπιση των αρχών λειτουργίας του Κόμματος, η αξία της συνειδητής πειθαρχίας, η αξία της υποταγής του ατομικού στο συλλογικό.

Στο Κόμμα μας υπάρχει πλήρης ελευθερία σκέψης, ελεύθερης διατύπωσης των γνωμών, ελευθερία κριτικής, αλλά μέσα στα όρια του καταστατικού και έχοντας ως κριτήριο τη βελτίωση της συνολικής δουλιάς του Κόμματος, ή επιμέρους τομέων. Στο Συνέδριο που ετοιμάζουμε θα συζητήσουμε ουσιαστικά. Θα κριθούν υπεύθυνα και πρόσωπα και πράγματα. Δεν έχει όμως κανένας το δικαίωμα, όποιος κι αν είναι αυτός, να παραβιάζει αρχές και να χρησιμοποιεί τον αστικό Τύπο ή τα άλλα μέσα ενημέρωσης για να προβάλει τις προσωπικές του απόψεις. Ανεξάρτητα από όποια πρόθεση, αντικειμενικά δίνει χέρι βοήθειας στους πολέμιους του Κόμματος, γίνεται συνένοχος. Κανένας δεν μπορεί να είναι πάνω από τη συλλογική σκέψη και πείρα του Κόμματος... Το λαό δεν τον ενδιαφέρει η προσωπική άποψη του ενός ή του άλλου στελέχους, αλλά η θέση, η πολιτική του Κόμματος. Εδώ, ακόμα και τα αστικά κόμματα προσπαθούν να λειτουργήσουν με αυτόν τον κανόνα, άλλο αν δεν το καταφέρνουν για διάφορους λόγους. Αν, λοιπόν, για τα αστικά κόμματα έχει αξία μια τέτοια στάση, έχει απείρως πιο μεγάλη αξία για ένα κομμουνιστικό κόμμα.

Βεβαίως, έχουν και άλλα μέσα. Εχουν και μηχανισμούς και δύναμη και πείρα. Τα ξέρουμε. Ενα πράγμα είναι βέβαιο. Το ΚΚΕ δεν πρόκειται με τίποτα να πτοηθεί. Εχει κι αυτό τη δική του πείρα, τη δική του δύναμη, τη δική του θέληση και τους δικούς του σκοπούς. Η συσπείρωση του Κόμματος γύρω από την πολιτική του και την Κεντρική Επιτροπή είναι και θα παραμείνει ακλόνητη και θα γίνει πιο ισχυρή με το 16^ο Συνέδριό του. Καμία δύναμη δεν πρόκειται να κλονίσει αυτή τη δύναμη.

Το 16^ο Συνέδριο, μέσα από μια ουσιαστική και υπεύθυνη συζήτηση, κριτική και αυτοκριτική εξέταση της δράσης του και των καθοδηγητικών του οργάνων, θα δώσει στο Κόμμα νέα δύναμη και ορμή στην εκπλήρωση των αποφάσεων που θα πάρει.