Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία και σε πυκνό και μαχητικό ακροατήριο, στις 12 Ιουνίου, η Ημερίδα που οργάνωσε το Δίκτυο Κινήσεων για την Προστασία του Περιβάλλοντος και της Ιστορικής και Πολιτιστικής Κληρονομιάς, με αντικείμενο τη διερεύνηση των τρόπων πάλης ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντος.
Στο πρώτο μέρος ανέλυσαν το θέμα ο επίτιμος πρόεδρος του Ε. Τμήματος του ΣτΕ κ. Μ. Δεκλερής, ο δημοσιογράφος Αντ. Καρκαγιάννης και οι ευρωβουλευτές Α. Αλαβάνος και Ρένα Λαμπράκη (είχαν προσκληθεί από όλα τα κόμματα, αλλά απουσίαζαν στις Βρυξέλλες λόγω ειδικών θεμάτων). Στο δεύτερο μέρος, μίλησε ο καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Π. Μπασάκος, ο οποίος ανέλυσε καταστάσεις καταστρατήγησης της νομοθεσίας για το Πρόγραμμα «Νατούρα 2000» και εκπρόσωποι οργανώσεων του Δικτύου, οι οποίοι αναφέρθηκαν στις εμπειρίες τους από τις δικές τους κινητοποιήσεις.
Θα προσπαθήσω να διαγράψω ένα κοινό συμπέρασμα που περιέρρεε την εκδήλωση, ότι, δηλαδή, δε χρειαζόμαστε άλλους νόμους, αλλά τώρα πια τα κινήματα πρέπει να πιέζουν στην εφαρμογή των νόμων, οι οποίοι κουρελιάζονται κάθε μέρα από το επίσημο κράτος, και ότι πρέπει τα κινήματα να διεκδικούν και όχι απλά να διαμαρτύρονται. Παράλληλα, έγινε φανερό, εμμέσως πλην σαφώς, τόσο από την ομιλία του κ. Καρκαγιάννη, όσο και της κ. Λαμπράκη, ότι συνάπτονται ταξικά περίεργες συμμαχίες (π.χ. βιομηχάνων και εργαζομένων στο να μην κλείσουν ή μεταφερθούν εργοστάσια), ο κ. Δεκλερής τόνισε ότι τα κινήματα πρέπει να απαιτήσουν τη συμμετοχή τους σε κρατικούς φορείς, όπως επιβάλλει η κοινοτική νομοθεσία ως μη κυβερνητικοί φορείς, όμως η κ. Λαμπράκη τόνισε ότι τα όρια των λόμπι είναι πλέον πολύ δυσδιάκριτα και έχουν διαχυθεί και μέσα στα οικολογικά κινήματα, και ακόμη ότι πολλά οικολογικά κινήματα έχουν αποκτήσει επικίνδυνη «εξάρτηση» από την ΕΕ μέσω των χρηματοδοτήσεων της ΕΕ υπέρ των κινημάτων.
Σε όλα αυτά, πλανιόταν στην αίθουσα μια σειρά ερωτημάτων, τα οποία, όταν τέθηκαν, γέννησαν μια άλλη σειρά ερωτήσεων. Στο ερώτημα «τι κάνουμε μπροστά στην κρατική αυθαιρεσία;», η απάντηση του κ. Δεκλερή ήταν ότι, τελικά, πρέπει ο πολίτης να επιμένει με συνεχείς νομικές ενέργειες, μέχρι την ποινικοποίηση του θέματος σε βάρος του εκτελεστικού οργάνου του κράτους, και όταν αυτό γίνει σε πολλές περιπτώσεις, τότε θα αρχίσει να εξαλείφεται η ασυδοσία που γεννιέται από την ατιμωρησία. Θεωρητικά αυτό είναι σωστό, όμως, ποιος πολίτης ή ακόμη και οργάνωση μπορεί να αφήσει τις δουλιές του, να υποβληθεί σε πλήθος εξόδων, να εμπλακεί σε νομικές ενέργειες, που δεν τις γνωρίζει; Ο αντίπαλος έχει ολόκληρες υπηρεσίες και στρατιές νομικών συμβούλων - για ένα τελικό αποτέλεσμα αμφίβολο; Από την άλλη μεριά, μην ξεχνάμε τη δυνατότητα προσαρμογής του κρατικομονοπωλιακού παράγοντα και των τεράστιων μέσων που διαθέτει, σε σημείο που ακόμη και αν στριμωχτεί νομικά, βρίσκει διεξόδους, αλλάζοντας ακόμη και τους νόμους. Βέβαια, ο κ. Δεκλερής υπενθύμισε ότι έχει ιδρύσει έναν φορέα μαζί με συνεργάτες του, ο οποίος παρέχει αφιλοκερδώς νομικές συμβουλές σε όποιον πολίτη ή σύλλογο τις χρειάζεται. Σύμφωνοι, αλλά δε φθάνει η συμβουλή, τη στιγμή που πολίτες αγωνίζονται για το δημόσιο συμφέρον και το κοινωνικό σύνολο, δαπανώντας χρόνο και χρήμα, αλλά κανένας δικηγόρος - εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις - δε στρατεύεται χωρίς αμοιβή, ιδίως αν πρόκειται για υποθέσεις που χρειάζονται προσφυγές στο ΣτΕ! (χώρια και τα έξοδα, χαρτόσημα, παράβολα, κ.ά.).
Τι κάνουμε, λοιπόν; Το ερώτημα, τελικά, δεν απαντήθηκε. Για το πώς δεν απαντήθηκε, θα μου επιτραπεί να κλείσω με τέσσερα παραδείγματα.
Η προσφυγή στο ΣτΕ για το Ολυμπιακό Χωριό απορρίφθηκε ως απαράδεκτη και δεν εξετάστηκε επί της ουσίας, διότι μία εκ των 30 πολιτών που υπέγραψαν την προσφυγή, η πρώην βουλευτής κ. Στέλλα Αλφιέρη, έδωσε με καθυστέρηση δύο ημερών τη διεύθυνσή της, και δεν μπορούσαν να ξέρουν οι δικαστές αν είναι κάτοικος Αττικής για να έχει έννομο συμφέρον!!!
Στην υπόθεση της περιφερειακής Υμηττού, εισηγήτρια από το ΣτΕ ήταν σύμβουλος, της οποίας ο σύζυγος ήταν νομικός σύμβουλος του ΥΠΕΧΩΔΕ. Θα πέταγε στα μούτρα του συζύγου της την πρόταση του νόμου που είχε εκείνος ετοιμάσει; `Η εκείνος θα της έκανε συζυγικές σκηνές και εκείνη κρεβατομουρμούρα; Και για να σοβαρευτούμε, νομικά υπήρχε ή όχι «ασυμβίβαστο»; (για την ιστορία, η σύζυγος συντάχθηκε με τον σύζυγο και η προσφυγή απορρίφθηκε, εκτός του τμήματος που αφορούσε το Αμερικανικό Κολέγιο, με προσωπική παρέμβαση του πανταχού παρόντος επικυρίαρχου, κ. Νίκολας Μπερνς) .
Για τη Ναύπακτο, ενώ έχουν διαπιστωθεί οι παρανομίες από ανώτερες κρατικές αρχές, και έχουν προκύψει και ιδιαίτερα στοιχεία για συγκεκριμένους υπαλλήλους της Πολεοδομίας, αλλά και για την τοπική αστυνομία, χάρις στην οποία διέφυγε ο ένας εκ των δραστών της δολοφονικής απόπειρας κατά του πολίτη, που κατήγγειλε τις παρανομίες, όχι μόνον η κατάσταση συνεχίζεται σαν να μην συμβαίνει τίποτε, αλλά εμφανίστηκε και μια ακόμη «περίεργη συμμαχία» δήμου, τοπικών συλλόγων αρχιτεκτόνων και πολιτικών μηχανικών, Εργατικού Κέντρου, ΕΒΕ, οι οποίοι διαμαρτύρονται για «τα τεράστια οικονομικά, κοινωνικά και νομικά προβλήματα...», που έχουν δημιουργηθεί. Λέμε «περίεργη», δεδομένου ότι πρωτοστάτης σε όλες τις παρανομίες είναι η Δημοτική Αρχή και οι υπηρεσίες της.
Για το Πεδίον του Αρεως, έχουν αποδειχθεί οι καταγγελίες, έχει εκδοθεί «πρωτόκολλο κατεδαφίσεως» των αυθαίρετων κτισμάτων του Κυριακού μέσα στο Πάρκο, αλλά ο Δήμος δεν τα κατεδαφίζει, με την αιτιολογία ότι δεν έχει συνεργεία!!! Και οι εργασίες συνεχίζονται απρόσκοπτα. Δεν έχω απάντηση για το τι πρέπει να κάνουμε, εκτός από το τελευταίο: Νομίζω ότι μπορούμε να βοηθήσουμε τον κ. δήμαρχο, κατεδαφίζοντας με μια μαζική κινητοποίηση μόνοι μας τα αυθαίρετα (αντί να κάνουμε συγκεντρώσεις, όπου μόνοι μας τα λέμε, μόνοι μας τα ακούμε) και μετά ας διαβιβάσουμε το λογαριασμό στον κ. Αβραμόπουλο. Προσωπικά, εκτός από το σφυρί και το δρεπάνι, ξέρω να χειρίζομαι και τον κασμά και θέτω τις υπηρεσίες μου στη Διεύθυνση Αυθαιρέτων του Δήμου Αθηναίων και (κυρίως) στους συλλόγους της περιοχής.
Του
Γεωργίου Μ. Σαρηγιάννη*
*Ο Γ. Μ. Σαρηγιάννης είναι καθηγητής Πολεοδομίας ΕΜΠ
Feeds
Ανησυχία ενόψει συνταγματικής αναθεώρησης 
