• Τον Μάκη Πέτσα, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ,
• Τα μέλη του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ Βασίλη Μεταξά, Θανάση Πάνο (Γραμματέα της Οργάνωσης Σπουδάζουσας Αθήνας), Θανάση Αργυρίου, (Γραμματέα της Οργάνωσης ΤΕΙ Λεκανοπεδίου), καθώς και τη
• Σπυρέτα Παναγή, μέλος της Επιτροπής Πόλης και Γραμματέα της Αχτίδας ΑΕΙ - ΤΕΙ - Ερευνας της ΚΟΑ του ΚΚΕ.

Σχετικά με την πυροδότηση της μαζικής αντίδρασης φοιτητών και σπουδαστών, ο Θανάσης Πάνος ξεκαθαρίζει ότι «αυτός ο αγώνας δεν είναι ουρανοκατέβατος, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Γενεσιουργός αιτία που έσπρωξε όλους αυτούς τους φοιτητές να συμμετάσχουν στις κινητοποιήσεις είναι τα προβλήματα που γεννά η κυρίαρχη πολιτική εδώ και πολλά χρόνια. Τις συνέπειες τις ζει με πολύ έντονο τρόπο ο κάθε φοιτητής και σπουδαστής. Ο νέος νόμος - πλαίσιο ήρθε να δώσει τη χαριστική βολή στο άδειο πορτοφόλι της λαϊκής οικογένειας, στην εργασιακή ανασφάλεια, στην απογοήτευση από τις σπουδές χωρίς αντίκρισμα. Σε αυτή τη βάση αναπτύχθηκαν οι κινητοποιήσεις».

Ο Θ. Πάνος επισημαίνει ότι «ταρακούνησε τους φοιτητές το ζήτημα των ταξικών φραγμών, της αφαίρεσης μιας σειράς κεκτημένων δικαιωμάτων (συγγράμματα, φοιτητική μέριμνα, σίτιση, στέγαση κλπ.) και η επαπειλούμενη αποβολή πολλών φοιτητών που καθυστερούν λόγω οικονομικών δυσκολιών να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Ταυτόχρονα, δημιουργούνταν το έδαφος για να αντιληφθούν και την ουσία των εξελίξεων: ότι στόχος είναι η ιδιωτικοποίηση του πανεπιστημίου, η υποταγή του στο κεφάλαιο».

Και τονίζει πως «είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι αρκετές χιλιάδες φοιτητές στην Αθήνα, σε όλους τους συλλόγους συμμετείχαν - οι περισσότεροι για πρώτη φορά - σε συλλογικές διαδικασίες. Συμμετείχαν, πήραν αγωνιστικές αποφάσεις, τις υλοποίησαν, κάτι πρωτόγνωρο τα τελευταία χρόνια. Μπορούμε να πούμε ότι στους συλλόγους συμμετείχε ένα μεγάλο μέρος των ενεργών φοιτητών και είναι θετικό ότι με τη στάση τους, τη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις και την ψήφο στις γενικές συνελεύσεις καταδίκαζαν την πολιτική της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της ΕΕ. Απαιτούσαν καμιά συμμετοχή στο διάλογο, δεν τσίμπησαν στον ελιγμό της κυβέρνησης. Υιοθετούσαν αιτήματα διεκδικητικά που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες τους».

Αλλά και οι σπουδαστές των ΤΕΙ συμμετείχαν μαζικά στις κινητοποιήσεις. Οπως σημειώνει ο Θανάσης Αργυρίου, «βασικοί παράγοντες που συνέβαλαν στη μαζική συμμετοχή των σπουδαστών είναι η γενικότερη δυσαρέσκεια για: την υποβάθμιση των σπουδών, τον οικονομικό στραγγαλισμό της λαϊκής οικογένειας, τους νόμους που εξισώνουν τα ΤΕΙ με τα ΙΕΚ και τα ΚΕΣ, την απαξίωση των πτυχίων τους, για την επαγγελματική προοπτική, το μέλλον τους. Βέβαια, έπαιξε σημαντικό ρόλο και το γενικότερο κλίμα σε όλη την Ελλάδα και στα πανεπιστήμια».

Ο Μάκης Πέτσας τονίζει ότι «η ΚΝΕ έπαιξε καθοριστικό ρόλο όχι μόνο όταν οι αγώνες αυτοί μαζικοποιήθηκαν, απέκτησαν διάσταση και έφεραν στο δρόμο χιλιάδες φοιτητές και σπουδαστές, αλλά και όλο το προηγούμενο διάστημα. Εβαλε το σπόρο - με την πλατιά δουλιά ενημέρωσης, αποκάλυψης των στόχων της κυβερνητικής πολιτικής, με τη σύγκρουση όλα τα προηγούμενα χρόνια ενάντια στις συμβιβαστικές λογικές που επικρατούσαν στο φοιτητικό κίνημα και παρά το δυσμενή συσχετισμό - να ορθώνονται αντιστάσεις. Αντιστάσεις από τη μια μεριά απέναντι στην επίθεση της πολιτικής ΕΕ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, αλλά και για να προβάλλεται και να υιοθετείται ένα πλαίσιο αιτημάτων συνεκτικό, που ανταποκρίνεται στις προσδοκίες και τα όνειρα των νέων για σπουδές και πτυχία με αξία, για δουλιά με δικαιώματα. Επίσης, πρωτοστατεί στο να γίνει παλλαϊκή υπόθεση το ζήτημα της εκπαίδευσης και να μην περιορίζεται στους τέσσερις τοίχους των σχολών».

Ο Θ. Αργυρίου προσθέτει ότι στην ανάπτυξη των αγώνων των σπουδαστών «ο ρόλος της ΚΝΕ ήταν καθοριστικός. Η ΚΝΕ δεν είχε διστάσει να προειδοποιήσει και να συγκρουστεί με την απάτη την "ανωτατοποίησης". Οταν όλοι οι υπηρέτες της κυβερνητικής πολιτικής μιλούσαν για "κοσμογονία", καλούσε τους σπουδαστές να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους». Σήμερα, τονίζει, «είναι πολύ σημαντικό ότι έγιναν κύκλοι μαζικών γενικών συνελεύσεων για πρώτη φορά σε όλους σχεδόν τους συλλόγους των ΤΕΙ, με αντίστοιχη μαζική παρουσία στις κινητοποιήσεις».

Και ο Θ. Πάνος συμπληρώνει ότι η συμβολή της ΚΝΕ και της ΠΚΣ, όλο το χρόνο τόσο μέσα από τις γενικές συνελεύσεις, όσο και από συνελεύσεις ετών για την ενημέρωση των φοιτητών, ήταν σημαντική: «Καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς πήρε την πρωτοβουλία και μαζί με τους φοιτητές προχώρησε σε παραστάσεις διαμαρτυρίας στα τμήματα, σε αποκλεισμό Ειδικών Λογαριασμών Ερευνας (υπηρεσίες πανεπιστημίων απ' όπου περνούν τα ευρωπαϊκά προγράμματα και η χρηματοδότηση από ιδιώτες) κάνοντας ξεκάθαρη την αντίθεση των φοιτητών στην επιχειρηματική δραστηριότητα στα πανεπιστήμια. Ακόμα, με βάση αποφάσεις γενικών συνελεύσεων που είχαν υιοθετήσει το πλαίσιο πάλης που πρότεινε η ΠΚΣ, πραγματοποιήθηκαν αποκλεισμοί δρόμων, εξορμήσεις σε πλατείες και εργοστάσια, προκειμένου να ενημερωθούν οι εργαζόμενοι για τα αιτήματα και τον αγώνα των φοιτητών».

Και προσθέτει ότι «η συμβολή της ΚΝΕ και της ΠΚΣ ήταν τεράστια και στην προσπάθεια να πάρει η πάλη μαζικότερα χαρακτηριστικά, να οργανωθεί και να βάζει όλο και μεγαλύτερες μάζες σε κίνηση, να μην ξεφουσκώνει το κίνημα. Ιδιαίτερα κρίσιμη ήταν η συμβολή και η στάση της ΚΝΕ και της ΠΚΣ στην προσπάθεια να μην τσιμπήσει το φοιτητικό κίνημα στον ελιγμό της κυβέρνησης, που ασφαλώς έγινε κάτω από την πίεση των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Ομως δεν έμεινε η ΚΝΕ σε συνθήματα για μεγάλη νίκη του φοιτητικού κινήματος όπως οι άλλες δυνάμεις, αλλά ανέδειξε την ανάγκη συνέχειας, κλιμάκωσης και επαγρύπνησης μπροστά στην κατάθεση του νόμου».

«Το κρίσιμο ζήτημα, εκεί που μετριέται η στάση των δυνάμεων όλων είναι με τι στόχους και με ποιες συμμαχίες προχωράει το φοιτητικό κίνημα. Σ' αυτό γίνεται η μεγαλύτερη διαπάλη και εκεί, φάνηκε η προσπάθεια χειραγώγησης του αγώνα των φοιτητών από συγκεκριμένες δυνάμεις», σημειώνει ο Βασίλης Μεταξάς.

Και προσθέτει ότι «όλα αυτά τα χρόνια βιώνουμε τη διαλυτική κατάσταση που υπάρχει στους συλλόγους, στο φοιτητικό κίνημα, τη διάλυση της ΕΦΕΕ με συγκεκριμένες ευθύνες των δυνάμεων των ΔΑΠ - ΠΑΣΠ με τα ΕΑΑΚ και το ΔΙΚΤΥΟ να επικουρούν. Παραμένει όμως το γεγονός ότι σε κάθε φάση του αγώνα προκύπτει η ανάγκη συντονισμού της δράσης των συλλόγων απέναντι στην επίθεση που δέχονται».

«Πάνω σε αυτή την ανάγκη - εξηγεί - έγινε προσπάθεια από τα ΕΑΑΚ, το ΔΙΚΤΥΟ και την ΠΑΣΠ να χειραγωγηθεί ο αγώνας, με τη δημιουργία κατ' επίφαση "συντονιστικών", αφού εμφανίζονταν ως τέτοια αλλά αποτελούσαν διαπαραταξιακή μάζωξη, και που στόχος τους δεν ήταν να εκφράσουν και να υλοποιήσουν τις αποφάσεις των συλλόγων, αλλά να επιβάλλουν τις δικές τους θέσεις. Μιλάνε για "ανεξάρτητο", "ακηδεμόνευτο" κίνημα και εννοούν φοιτητικό κίνημα απομονωμένο, που δε θα συμπορεύεται και δε θα αναπτύσσεται με κανέναν άλλο παρά μόνο με τους φοιτητές. Ενδεικτικό είναι ότι αυτή ακριβώς η λογική καλλιεργείται πολύ μεθοδικά από το ΠΑΣΟΚ. Την επικαλέστηκε, μάλιστα, η ίδια η γραμματέας του ΠΑΣΟΚ σε ομιλία - κάλεσμα προς τη νεολαία του κόμματός της.

Ο Β. Μεταξάς σημειώνει ότι «οι ΕΑΑΚ - ΔΙΚΤΥΟ - ΠΑΣΠ ενεργούσαν στο όνομα των φοιτητών, αλλά στην πραγματικότητα περιφρονούσαν τις αποφάσεις των συλλόγων, φτάνοντας μέχρι το σημείο να μην υλοποιούνται έως και να μποϊκοτάρονται οι αποφάσεις. Τρανό παράδειγμα, οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις στο Λαγονήσι στη διήμερη Σύνοδο των υπουργών Παιδείας του ΟΟΣΑ, που όλοι οι σύλλογοι είχαν πάρει απόφαση για συμμετοχή. Οι δυνάμεις αυτές, με το "συντονιστικό" τους, απουσίαζαν και τις δύο μέρες. Γεγονός που αποδεικνύει και την πρόθεσή τους να μείνει στο απυρόβλητο η καρδιά της πολιτικής της ΕΕ, της Μπολόνια, της Λισαβόνας, του κεφαλαίου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στα μαζέματα αυτού που ονομάζουν "συντονιστικό" η συζήτηση δε γίνεται στη βάση των αποφάσεων των συλλόγων. Εκπρόσωποι παρατάξεων εμφανίζονται και μιλούν ως εκπρόσωποι των συλλόγων, χωρίς να τους έχει ορίσει ο σύλλογος κι αυτοί οι "αυτόκλητοι" εκπρόσωποι παρουσιάζουν ως θέσεις του συλλόγου τις θέσεις της παράταξής τους. Για παράδειγμα, σε μια σειρά συναντήσεις, μέλη των ΕΑΑΚ και του ΔΙΚΤΥΟΥ που είχαν μάλιστα καταψηφίσει τα αγωνιστικά πλαίσια στους συλλόγους τους (π.χ., ΤΕΦΑΑ, ΣΓΤΚΣ, ΣΕΥΠ) μιλούσαν και παρουσίαζαν τις δικές τους θέσεις ως αποφάσεις του συλλόγου!!!

Επιπλέον, για την ώρα, την κατεύθυνση και την κατάληξη των κινητοποιήσεων αποφάσιζαν ορισμένα στελέχη μεταξύ τους και τα παρουσίαζαν ως ειλημμένες αποφάσεις στους φοιτητές. Εσερναν τις πορείες τη μια στην Πάντειο, την άλλη στο Πολυτεχνείο, τη μια ξεκινούσαν στις 3.00 μ.μ. την άλλη στις 2.00 μ.μ. όταν υπήρχε απόφαση για τις 12 το μεσημέρι. Ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των συλλόγων έλεγε "όχι στο διάλογο", έσπευσαν να συναντηθούν με τον υφυπουργό Παιδείας, δίνοντας αντικειμενικά το πάτημα στην κυβέρνηση να κηρύξει την έναρξη του διαλόγου.

Αρνήθηκαν τις αποφάσεις συλλόγων φοιτητών, που είχαν θέσει συγκεκριμένες προτάσεις συντονισμού, όπως για παράδειγμα να αποφασίζει το συντονιστικό με ομοφωνία, στη βάση των αποφάσεων των γενικών συνελεύσεων, με εκπροσώπους που θα έχουν οριστεί από τους συλλόγους. Γιατί, πολύ απλά, στόχος ήταν μέσα από τα "συντονιστικά" να περνούν άλλες πλατφόρμες...

Αρνήθηκαν, επίσης, το συντονισμό φοιτητών -σπουδαστών, όταν απαίτησαν να πάρει το "συντονιστικό" τους απόφαση καταδίκης του Συντονιστικού των ΤΕΙ, την ίδια στιγμή που σε κανένα σύλλογο δεν είχε μπει τέτοιος προβληματισμός ούτε είχε παρθεί καμιά τέτοια απόφαση από τους φοιτητές».

Οπως σημειώνει ο Θ. Αργυρίου, «σημαντική παρακαταθήκη για το σπουδαστικό κίνημα αποτελεί και η συσπείρωση δεκάδων συλλόγων γύρω από το Συντονιστικό Αγώνα των ΤΕΙ. Από τις 8 Ιούνη που έγινε το πρώτο πανελλαδικό μάζεμα μετά τη φάση της κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων, το κάλεσμα που στην αρχή υπέγραφαν 21 σύλλογοι έφτασαν να το υπογράφουν 33, να το υιοθετούν μεγάλες μάζες σπουδαστών σε όλη την Ελλάδα.

Το Συντονιστικό Αγώνα ΤΕΙ και οι σύλλογοι που συσπειρώνονται σε αυτό δρουν με βάση τις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων. Με βάση αυτές τις αποφάσεις, ορίζονται από κάθε επιτροπή κατάληψης εκπρόσωποι από κάθε σχολή για το συντονιστικό της Αθήνας και το Πανελλαδικό. Οι εκπρόσωποι υλοποιούν τις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων και λογοδοτούν στις γενικές συνελεύσεις».

«Η πάλη ενάντια στο νόμο - πλαίσιο είναι σίγουρο ότι θα έχει αποτελέσματα στο βαθμό που θα δένεται το φοιτητικό με το λαϊκό κίνημα», επισημαίνει η Σπυρέτα Παναγή. Και τονίζει ότι «με βάση αυτό, το προηγούμενο διάστημα δώσαμε μάχη, ώστε το ζήτημα για το νόμο - πλαίσιο να μπει μέσα στο εργατικό κίνημα. Στελέχη του ΠΑΜΕ χαιρέτισαν σε γενικές συνελεύσεις φοιτητών, μέσα στους χώρους εργασίας δουλέψαμε για την ενημέρωση των εργαζομένων, για να αποκαλύψουμε τους πραγματικούς στόχους του νέου νόμου - πλαίσιο».

Οπως επισημαίνει η Σπ. Παναγή, «απέναντι στο νόμο - πλαίσιο, που έρχεται να πατήσει στην πολιτική των αποφάσεων της ΕΕ που έχουν προσυπογράψει και ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, χρειάζεται γενικευμένος πολιτικός αγώνας. Για να βγάλει η νεολαία και ο λαός συμπεράσματα για τους ενόχους, να οδηγήσει στην καταδίκη των κομμάτων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που συμφωνούν με αυτή την πολιτική. Με βάση αυτό δράσαμε και όλο το προηγούμενο διάστημα συνολικά οι κομμουνιστές μέσα στο κίνημα. Και οι φοιτητές στο φοιτητικό και στο εργατικό κίνημα και στο χώρο των καθηγητών.

Κόντρα σε μια προσπάθεια να κρύψει την ουσία του νόμου, που είναι η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων πανεπιστημίων. Στη λογική αυτή βάδιζε και η ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ. Εφτανε στο σημείο να πει "όχι" στο νόμο - πλαίσιο και όχι στην αναθεώρηση του άρθρου 16, αλλά στην ουσία τόσο του νόμου όσο και στη σημερινή επιχειρηματική λειτουργία των πανεπιστημίων (όπως οι Ειδικοί Λογαριασμοί και η δυνατότητα που έχουν οι καθηγητές να ιδρύουν εταιρείες μέσα στα πανεπιστήμια και να αξιοποιούν τον εξοπλισμό του πανεπιστημίου για να κάνουν έρευνα την οποία πουλούν μετά) δεν έλεγε κουβέντα. Την ίδια ώρα, οι δικές μας δυνάμεις έκαναν προσπάθεια να μπουν μπροστά οι σύγχρονες ανάγκες για Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση, δημόσια και δωρεάν, για επιστήμη και έρευνα στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών κλπ. Επιπλέον, με την εμφάνιση του ζητήματος του διαλόγου, η ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ μίλησε για διάλογο από μηδενική βάση, τη στιγμή που και οι σύλλογοι ΔΕΠ και οι φοιτητές είχαν απορρίψει αυτή την πιθανότητα. Γιατί είναι ξεκάθαρο ότι για να υπάρξει διάλογος από μηδενική βάση θα έπρεπε να αποσυρθούν και όλοι οι αντιεκπαιδευτικοί νόμοι που έχουν ψηφιστεί τα τελευταία χρόνια, να απορριφθεί η Μπολόνια και το Μπέργκεν κλπ.».

«Ο πραγματικός αντίπαλος είναι η πολιτική του κεφαλαίου, που υλοποιεί η ΝΔ τώρα που είναι κυβέρνηση αλλά και πριν το ΠΑΣΟΚ», συνεχίζει η Σπυρέττα Παναγή. «Οι αλλαγές στην ανώτατη εκπαίδευση αποτελούν προϋπόθεση για να προχωρήσουν πιο καλά και οι αλλαγές που γίνονται σε επίπεδο εργασίας και οικονομίας. Δεν αφορούν οι αλλαγές μόνο τους φοιτητές. Αφορούν συνολικά το λαό. Αφορούν την εργατική τάξη που σήμερα πληρώνει πολύ ακριβά, για να είναι τα παιδιά της στα πανεπιστήμια και να βγαίνουν ...άνεργοι και ανειδίκευτοι εργάτες που μπορεί να τους εκμεταλλεύεται στο μέγιστο βαθμό οποιοσδήποτε εργοδότης. Γι' αυτό είναι υπόθεση όλου του λαού και τι μαθαίνουν τα παιδιά του στο πανεπιστήμιο και τι επιστήμονες θα υπάρχουν αύριο και προς όφελος τίνος θα δουλεύουν».

Οπως τονίζει ο Μ. Πέτσας «το βασικό ζήτημα είναι να κλιμακωθεί, να συνεχιστεί, να αναπτυχθεί η πάλη με όλες τις μορφές και απέναντι στο νόμο αλλά και στην αναθεώρηση του άρθρου 16. Χρειάζεται οι φοιτητές να είναι σε επιφυλακή, ώστε να εμποδίσουν την κατάθεσή του (όποτε και αν πάει να γίνει) και να είναι έτοιμοι να συνεχίσουν τον αγώνα από Σεπτέμβρη με όλες τις μορφές πάλης»...