Αλλά και γιατί τη γύρισε ένας άξιος τεχνίτης του μελό, ο αρμενικής καταγωγής Ρουμπέν Μαμουλιάν. Ο οποίος, βέβαια, ευχαρίστως «καλλώπιζε» την πραγματικότητα. Και ακόμα, γιατί, ιδιαίτερα το φινάλε της ταινίας, μας αποκαλύπτει την παρέμβαση του «κώδικα για τον Κινηματογράφο» (1930), ο οποίος επέβαλε το γνωστό τρίπτυχο, πατρίς, θρησκεία, οικογένεια: Ερωτας που δεν μπορεί να καταλήξει σε γάμο, θα πρέπει να καταλήγει σε τραγωδία, για να αποτρέπει τυχόν μιμητές, προέβλεπε, εν ολίγοις, ο κώδικας!

Ο Κώδικας Χέις, όπως έμεινε στην ιστορία, επέτρεπε μόνο τα «καθιερωμένα», τα οποία, για να μην παρεκτρέπονται οι δημιουργοί, τα περιέγραφε με ακρίβεια ποια θα έπρεπε να ήταν αυτά! Η ιστορία της Βασίλισσας Χριστίνας της Σουηδίας, δεν «ενέπιπτε» μέσα στο πνεύμα του κώδικα. Το φινάλε της ταινίας δεν έπρεπε να είχε happy end. Η Βασίλισσα Χριστίνα ακολούθησε την καρδιά της και όχι το καθήκον! Ερωτεύτηκε έναν Ισπανό πρεσβευτή και παραιτήθηκε του στέμματος! Ο έρωτάς της, στην ταινία, κατέληξε σε τραγωδία!

Στην πραγματικότητα η Χριστίνα έκανε πολύ ...χειρότερα πράγματα από αυτά που καταγράφηκαν στην ταινία. Επρόκειτο για πολύ δυναμική - και αδίστακτη, κατ' άλλους - βασίλισσα. Ανέβηκε στο θρόνο σε ηλικία μόλις πέντε ετών, διαδεχόμενη τον πατέρα της που σκοτώθηκε στη μάχη Λίτσεν! Οταν ενηλικιώθηκε, το 1644, αποφάσισε να πάρει τα πράγματα πάνω της. Αποφάσισε να τελειώσει τον τριακονταετή πόλεμο (1650), να τελειώσει και με το πενταμελές συμβούλιο που κυβερνούσε τη χώρα, και κυρίως να απαλλαγεί από τον πολεμοχαρή πρωθυπουργό της (Οξενστιέρα), ο οποίος στην ουσία ήταν ο αρχηγός του κράτους. Για να πετύχει τους σκοπούς της χρησιμοποίησε κάθε μέσο. Ακόμα και με το λαό συμμάχησε (ευκαιριακά) σε βάρος των ευγενών. Αρνιόταν να παντρευτεί τον ξάδερφό της (και να προσφέρει διάδοχο στο θρόνο), αλλά, και κυρίως, να παραχωρήσει ασφάλεια στους ευγενείς. Ηταν κυριολεκτικά απολυταρχική.

Η ταινία δεν ασχολείται ιδιαίτερα με τέτοιες «λεπτομέρειες». Δεν την απασχολούν σοβαρά οι ίντριγκες για την εξουσία. Γυρίστηκε σαν ερωτικό βασιλικό ρομάντζο και τέτοιο έμεινε. Με αποτέλεσμα ο θεατής να βλέπει ένα ερωτικό παραμύθι και όχι μια ιστορική προσωπογραφία. Ηταν, με άλλα λόγια, εναρμονισμένη στο πνεύμα του κώδικα...

Σαν ερωτικό βασιλικό παραμύθι, λοιπόν, παίρνει άριστα! Εχει αρχή, μέση και τέλος. Εχει εξαιρετικές, για την εποχή της, σκηνές. Και έχει, πάνω απ' όλα, μια ηθοποιό που γεμίζει την οθόνη. Και μόνον γι' αυτήν αξίζει κανείς να δει την ταινία. Δεν «επιτρέπεται» κάποιος που αγαπάει τον κινηματογράφο, να μην έχει δει έστω για μια φορά στη ζωή του, την Γκρέτα Γκάρμπο στην οθόνη! Είναι, στ' αλήθεια, μια παράλειψη!

Παίζουν: Γκρέτα Γκάρμπο, Τζον Γκίλμπερτ, Ιαν Κιθ.