Ο θάνατος της 48χρονης καπνεργάτριας Νίνας Καρυπίδου, στο εργοστάσιο - κάτεργο της «SOCOTAB», στο Κιλκίς, αναδεικνύει, με τραγικό τρόπο, το μεγάλο έλλειμμα μέτρων υγιεινής, ασφάλειας και προστασίας στους χώρους δουλιάς, το οποίο, συνδυαζόμενο με την εντατικοποίηση της εργασίας, γίνεται εκρηκτικό και θανατηφόρο πρόβλημα. Οπως αποκαλύπτεται, στο εν λόγω καπνεργοστάσιο, οι συνθήκες εργασίας είναι άθλιες και απάνθρωπες. Οι εργαζόμενοι δουλεύουν σ' ένα περιβάλλον εκρηκτικού «μείγματος» υψηλής θερμοκρασίας και αυξημένης υγρασίας, που κόβει την ανάσα. Αν σ' αυτό προσθέσουμε τη σκληρή δουλιά που επιβάλλει η εργοδοσία, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η υγεία και η ζωή τους βρίσκονται υπό συνεχή απειλή. Και δεν είναι τυχαίο ότι το περασμένο καλοκαίρι, μέσα σε μια μέρα, καταγράφηκαν 16 λιποθυμίες καπνεργατριών.

Ιδιες επικίνδυνες συνθήκες επικρατούν στη συντριπτική πλειοψηφία των εργοστασίων και τους άλλους χώρους δουλιάς, καθώς δε λαμβάνονται τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας των εργαζομένων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η χώρα μας να βρίσκεται στις υψηλότερες θέσεις σε αριθμό «εργατικών ατυχημάτων». Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι κάθε 12 λεπτά της ώρας έχουμε κι ένα εργατικό «ατύχημα» και κάθε 5 μέρες δυο νεκρούς εργάτες. Ο επίσημος απολογισμός σε εργατικές απώλειες είναι τραγικός - από το 2000 μέχρι σήμερα θρηνήσαμε πάνω από 900 νεκρούς - ενώ η πραγματικότητα είναι ακόμα χειρότερη, αν λάβουμε υπόψη ότι η ίδια η κυβέρνηση παραδέχεται πως τα εργατικά «ατυχήματα» που καταγράφονται αντιστοιχούν σε λιγότερο από το 65% των πραγματικών.

Ποιοι φταίνε γι' αυτήν την κατάσταση; Εν πρώτοις, οι εργοδότες, οι οποίοι, προκειμένου να εξασφαλίσουν περισσότερα κέρδη, δε διστάζουν να θυσιάσουν ανθρώπινες ζωές. Τεράστιες είναι οι ευθύνες των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που, προωθώντας την πολιτική της ανταγωνιστικότητας, της παραγωγικότητας και της επιχειρηματικής κερδοφορίας κι αδιαφορώντας για την υγιεινή και την ασφάλεια στους χώρους δουλιάς, ωθούν τους εργοδότες στην εγκληματική δράση κατά των εργαζομένων. Ευθύνες έχουν και οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες του συνδικαλιστικού κινήματος, αφού, όχι μόνο δεν υπερασπίζονται τα εργασιακά δικαιώματα, αλλά συμβάλλουν στην καταπάτησή τους, συντασσόμενες με την πολιτική των κυβερνήσεων και προσφέροντας υπηρεσίες στο κεφάλαιο.

Οι κεφαλαιοκράτες αγοράζουν φτηνά την εργατική δύναμη και θυσιάζουν στο βωμό του κέρδους τη ζωή των εργατών. Τα κέρδη τους είναι βαμμένα με αίμα. Οι εργαζόμενοι πρέπει να αντιληφθούν ότι για την καπιταλιστική βαρβαρότητα που βιώνουν, υπεύθυνη είναι η πολιτική των κυβερνήσεων και των κομμάτων της αστικής τάξης και συνυπεύθυνη η συμβιβασμένη συνδικαλιστική ηγεσία. Αυτήν την ταξική πολιτική χρειάζεται να ανατρέψουν με τον αγώνα τους, θέτοντας στόχο και την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι η αλλαγή των συσχετισμών δύναμης σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο, με την ισχυροποίηση του ΠΑΜΕ και την ενίσχυση του ΚΚΕ και η ανάδειξη της Λαϊκής Εξουσίας, που θα είναι η εξουσία των εργατών και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Υπάρχει, λοιπόν, διέξοδος και «ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν»...