Σε προεκλογικούς τόνους κινήθηκε η χτεσινοβραδινή ομιλία του Κ. Καραμανλή, με κύρια χαρακτηριστικά τον εξωραϊσμό της εφαρμοζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής και την υποστήριξη των αντιδραστικών «μεταρρυθμίσεων» με πρώτη αυτή για την Παιδεία.

Μιλώντας στη «γιορτή της ΟΝΝΕΔ» ο Κ. Καραμανλής προσπάθησε ανεπιτυχώς να «θολώσει τα νερά» για το εξόφθαλμο γεγονός ότι μετά από δυόμισι χρόνια γαλάζιας διακυβέρνησης δεν έχει τίποτα θετικό να δείξει για τα λαϊκά στρώματα και την περιφέρεια. Επιστράτευσε για το σκοπό αυτό ωραίες, πλην κούφιες, φράσεις, του τύπου «χτίζουμε, σήμερα, την Ελλάδα που αναπτύσσεται παντού και παράγει καρπούς για όλους. Την Ελλάδα που διασφαλίζει πραγματικά ισχυρή, ανταγωνιστική και εξωστρεφή οικονομία. Την Ελλάδα που αυξάνει το παραγόμενο προϊόν, μεγιστοποιεί το κοινωνικό μέρισμα, μοιράζει πιο δίκαια τον πλούτο που παράγει. Που προσελκύει νέες επενδύσεις, ενθαρρύνει νέες επιχειρήσεις, δημιουργεί νέες θέσεις δουλιάς»...

Στα «απτά αποτελέσματα» της πολιτικής του, παρέθεσε τη βελτίωση μιας σειράς «οικονομικών δεικτών», που όμως έχουν πληρωθεί πανάκριβα από τις «θυσίες» των εργαζόμενων λαϊκών στρωμάτων και έχουν οδηγήσει στην ιλιγγιώδη αύξηση των κερδών των επιχειρήσεων. Στο πλαίσιο αυτό αναφέρθηκε στη μείωση των ελλειμμάτων, τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, στη σημαντική άνοδο του τουρισμού κ.ά.

Δεν παρέλειψε να στείλει μήνυμα υποστήριξης των «μεταρρυθμίσεων» με αιχμή αυτή για τα Πανεπιστήμια. «Βασική προτεραιότητά μας στο διάστημα που ακολουθεί είναι η αναβάθμιση της Παιδείας, η αναβάθμιση της Δημόσιας Ανώτατης Εκπαίδευσης, η αναβάθμιση του Δημόσιου Πανεπιστημίου», είπε, καλώντας τους νεολαίους του κόμματός του να απαντήσουν καταφατικά στο ερώτημα «αν χρειάζονται αλλαγές».

Επιχειρώντας να πείσει για την αναγκαιότητα των αντιδραστικών αλλαγών επανέλαβε τα γνωστά, αλλά ευάλωτα επιχειρήματα, όπως ότι «κανένα εκπαιδευτικό σύστημα δεν μπορεί να είναι ξεπερασμένο από τη διαρκή παραγωγή γνώσης, δεν μπορεί να μένει μακριά από όσα συμβαίνουν στον ευρωπαϊκό και το διεθνή χώρο».

Αντιστρέφοντας την πραγματικότητα, ισχυρίστηκε ότι οι «προωθούμενες μεταρρυθμίσεις ενισχύουν τον κοινωνικό ρόλο της Ανώτατης Εκπαίδευσης, εγγυώνται περισσότερες ευκαιρίες, εξασφαλίζουν πτυχία για δουλιά, επιτυχία, κοινωνική και επαγγελματική καταξίωση, πτυχία που να έχουν αναβαθμισμένη αξία, τόσο στη χώρα μας, όσο και στον ευρωπαϊκό και τον παγκόσμιο ανταγωνισμό».