Δεν μπορείς να γράψεις «οργισμένα» κείμενα, γιατί, όση οργή κι αν διαθέτει η ανθρώπινη ψυχή, ποτέ δε θα μπορέσει να περιγράψει ένα τέτοιο εν ψυχρώ και μαζικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Δεν μπορείς να κάνεις «ανάλυση», γιατί δε χρειάζεται καμιά ανάλυση: Είναι φόνος. Φόνος εκ προμελέτης. Και δε χρειάζεται καμιά ανάλυση για να καταδικάσεις το φονιά, που κάνει το έγκλημα σε δημόσια θέα, λες και περηφανεύεται γι' αυτό. Αλλωστε, υπάρχουν άλλοι, που έχουν πει τα ίδια, πολύ καλύτερα από σένα.

«Στρατηγοί προδότες:/ Κοιτάτε το νεκρό μου σπίτι,/ κοιτάτε τη ρημαγμένη Ισπανία./ Ομως από κάθε νεκρό σπίτι βγαίνει/ πυρωμένο μέταλλο/ αντί λουλούδια,/ όμως από κάθε λάκκο της Ισπανίας/ βγαίνει η Ισπανία,/ κι από κάθε νεκρό παιδί βγαίνει/ ένα ντουφέκι με μάτια,/ κι από κάθε έγκλημα γεννιούνται σφαίρες/ που κάποια μέρα θα σας βρούνε/ ίσα στην καρδιά./ Θα ρωτήσετε: γιατί η ποίησή του/ δε μας μιλάει για το όνειρο, για τα φύλλα,/ για τα μεγάλα ηφαίστεια της γενέθλιας γης του;/ Ελάτε να δείτε το αίμα στους δρόμους,/ ελάτε να δείτε το αίμα στους δρόμους,/ ελάτε να δείτε το αίμα στους δρόμους!».

Και τώρα, αντί για Ισπανία - με τις κατάλληλες αντιστοιχίες - βάλτε τη Χιλή, τη Γουατεμάλα, την Ουρουγουάη, την Παραγουάη, την Αϊτή, την Παλαιστίνη, το Λίβανο...