Δεν είχαν περάσει 24 ώρες από τη στιγμή που οι δύο εργατοτεχνίτες κάηκαν ζωντανοί στο Παλαιό Φάληρο και χτες το πρωί, άλλος ένας 28χρονος εργάτης στην Ανδρο ξεψυχούσε την ώρα του μεροκάματου. «Η μάχη για το μεροκάματο έχει καταντήσει πλέον ένα παιχνίδι με το θάνατο...», σημειώνει στην καταγγελία του για τους προχτεσινούς θανάτους το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας και αυτό δεν είναι υπερβολή. Πράγματι, ακόμα και τα επίσημα στοιχεία που είναι ελλιπή, αποδεικνύουν ότι η «φάμπρικα του θανάτου» λειτουργεί απρόσκοπτα.

Μέχρι στιγμής, μέσα στο 2006 καταγράφονται 72 θανατηφόρα εργατικά «ατυχήματα», 111 τον περασμένο χρόνο, 127 το 2004, 145 το 2003 ...και η μακάβρια στατιστική δεν τελειώνει. Ετσι από το 2000 μετράμε 923 νεκρούς εργάτες, ενώ την τελευταία πενταετία τα σοβαρά εργατικά ατυχήματα έχουν αυξηθεί κατά 50% και έφτασαν πέρυσι τα 6.000 από 4.000 το έτος 2000. Οσο όμως και αν κάποιοι καμώνονται ότι δεν ξέρουν τίποτα για το έγκλημα, ότι πάντα «φταίει η κακιά στιγμή», ένα πράγμα είναι αλήθεια. Πίσω από τους μακάβριους αυτούς αριθμούς, υπάρχουν τεράστιες πολιτικές ευθύνες. Τα κατά συρροήν εγκλήματα εκτός από τα θύματα έχουν θύτες. Εχουν και ηθικούς αυτουργούς.

Μπροστά σε αυτή τη ζούγκλα, όπου οι «δυνατοί» επιβάλλουν τους όρους και τις επιδιώξεις τους, μόνο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μπορούν να βάλουν τέλος. Μόνο οι εργάτες -υποψήφιοι θύματα μπορούν και πρέπει να πουν: «Φτάνει πια»! Μόνο η οργανωμένη αντίσταση των εργατών μέσα από τα ταξικά συνδικάτα μπορεί να βάλει φρένο στο κακό. Μόνο οι εργάτες με τον αγώνα τους μπορούν να σταματήσουν αυτό το μακελειό.

Εδώ και τώρα, πρέπει σε κάθε τόπο δουλιάς, σε κάθε εργοστάσιο να απαιτήσουν μέτρα ασφαλείας. Να ξεσηκωθούν και να βάλουν στην ημερήσια διάταξη το δικαίωμά τους στην ασφαλή εργασία, στην προστασία της ζωής τους και της σωματικής τους ακεραιότητας. Και κανένας τους δεν πρέπει να ξεχνά ότι ο φόρος αίματος, που πληρώνει σήμερα η εργατική τάξη, έχει τη σφραγίδα της πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αυτή η πολιτική οπλίζει την εργοδοτική αυθαιρεσία. Αυτά τα κόμματα εξασφαλίζουν την ασυδοσία του κεφαλαίου. Και αυτή η πολιτική πρέπει να καταδικαστεί με κάθε τρόπο.