«...η Ελλάδα θεωρεί πως από τη στιγμή που θα αποφασιστεί η κατάπαυση του πυρός θα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη για το τι μέλλει γενέσθαι στο Λίβανο το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, το οποίο θα πρέπει να συγκληθεί άμεσα και να αποφασίσει την αποστολή διεθνούς στρατιωτικής δύναμης. Στόχος αυτής της στρατιωτικής δύναμης θα πρέπει να είναι η υποστήριξη των προσπαθειών της κυβέρνησης του Λιβάνου, αφενός μεν να επεκτείνει την κυριαρχία της στο σύνολο της χώρας, αφετέρου δε να αφοπλίσει τις παραστρατιωτικές οργανώσεις, όπως, άλλωστε, προβλέπουν οι αποφάσεις 1559 και 1680 του Συμβουλίου Ασφαλείας...».

Τα παραπάνω είναι απόσπασμα δηλώσεων του εκπροσώπου του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών Γεωργίου Κουμουτσάκου, που έγιναν χτες στις Βρυξέλλες - όπου διεξήχθη η Σύνοδος των Ευρωπαίων ΥΠΕΞ - και αναπαρήγαγαν όλα τα διεθνή πρακτορεία και το ΑΠΕ.

Τι δηλαδή προτείνει, σε απλά ελληνικά, η ελληνική κυβέρνηση να κάνει αυτή η διεθνής στρατιωτική δύναμη; Μα, ό,τι ακριβώς θέλει και το Ισραήλ:

- Να αφοπλιστεί η «Χεζμπολάχ» (αυτή εννοεί όταν αναφέρεται σε παραστρατιωτικές οργανώσεις).

- Να περιθωριοποιηθεί η παρουσία της στο Νότιο Λίβανο (αυτό σημαίνει η «κομψή» φράση: να επεκτείνει την κυριαρχία της η λιβανική κυβέρνηση, που - ας σημειώσουμε - είναι φιλικά προσκείμενη στους «δυτικούς», στο σύνολο της χώρας).

Στην ουσία δηλαδή, η ελληνική κυβέρνηση λέει στο Ισραήλ: Φύγε εσύ να πάμε εμείς να τελειώσουμε τη δουλιά σου. Φτάνει να το δεχτείτε εσύ και η λιβανική κυβέρνηση (αυτά είναι τα δύο μέρη, σιγά μη ζητήσουν τη γνώμη και της «Χεζμπολάχ»).

Ολα τα άλλα, όπως τα περί «ειρηνευτικής αποστολής», είναι «φύκια για μεταξωτές κορδέλες». Αλλωστε, αν η «Χεζμπολάχ» αρνηθεί να γονατίσει τότε πώς θα τελειώσει τη «δουλιά» η διεθνής στρατιωτική δύναμη; Περίπου όπως πάει να την τελειώσει και το Ισραήλ. Αλλος τρόπος δεν υπάρχει.