Η πώληση της Εμπορικής Τράπεζας αποτελεί ένα ακόμα κρίκο στην αλυσίδα των ιδιωτικοποιήσεων κρατικών επιχειρήσεων και οργανισμών που ξεκίνησαν από τις αρχές της δεκαετίας του '90 και στη χώρα μας και με σταθερό ρυθμό και ανεξαρτήτως κυβέρνησης συνεχίζονται μέχρι σήμερα.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι ιδιωτικοποιήσεις κατέλαβαν ιδιαίτερο χώρο στα προγράμματα των κομμάτων εξουσίας (του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ) από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, μετά την επικύρωση της περιβόητης Συνθήκης του Μάαστριχτ. Συνθήκη, η οποία σηματοδότησε τη γενικευμένη επίθεση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου κατά του εργατικού κινήματος, με τρεις κυρίως αιχμές: Τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, τη μεταφορά περιουσιακών στοιχείων του καπιταλιστικού κράτους στο ιδιωτικό κεφάλαιο και την εφαρμογή σκληρών προγραμμάτων δημοσιονομικής λιτότητας σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Συνδετικός κρίκος και των τριών αυτών «εργαλείων πολιτικής», η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, η απόσπαση μεγαλύτερης υπεραξίας από τους κεφαλαιοκράτες εκμεταλλευτές.

Αν λάβουμε ως αφετηρία το 1990, για την περιγραφή του κύκλου των ιδιωτικοποιήσεων, μικρό μόνο κομμάτι πραγματοποιήθηκε από τις κυβερνήσεις της ΝΔ. Το ...«βαρύ» έργο της εκποίησης του δημόσιου πλούτου έπεσε στις πλάτες του ΠΑΣΟΚ, το οποίο, ειδικά κατά την επταετία Σημίτη, είχε καταληφθεί από αμόκ αποκρατικοποιήσεων. Παράλληλα, τα δύο αυτά κόμματα (αλλά και ο ΣΥΝ, με μεταλλάξεις που δεν επηρεάζουν όμως την ουσία) ενίσχυσαν την πολιτική και ιδεολογική τους επιχειρηματολογία με αιχμή την επίθεσή τους ενάντια «στον κρατισμό», επίθεση η οποία είχε ως στόχο τη μετάλλαξη των απόψεων της κοινής γνώμης, η οποία ήταν ιδιαίτερα επιφυλακτική - και συνεχίζει να είναι - στα νέα ήθη που πρεσβεύει η εποχή της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης... Ενδεικτικές από την άποψη αυτή είναι οι εκθέσεις Σπράου, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν σαν ιδεολογική και πολιτική ρομφαία κατά του εργατικού κινήματος.

Αν ρίξουμε μια ματιά πίσω, θα δούμε ότι το πολύ μεγάλο κομμάτι της δημόσιας περιουσίας έχει πλέον ξεπουληθεί. Επιχειρήσεις που συνιστούν τις ναυαρχίδες του ελληνικού καπιταλισμού (ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΛ.ΠΕ., ΕΥΔΑΠ, τράπεζες) έχουν περάσει στα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου. Οι αντιστάσεις που προβλήθηκαν από την πλευρά του εργατικού κινήματος προήλθαν αποκλειστικά από τις δυνάμεις που έχουν ξεκάθαρο ταξικό και αγωνιστικό προσανατολισμό, ενώ το ...επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα, με τους καρεκλοκένταυρους της ΓΣΕΕ και τις ελεγχόμενες πλειοψηφίες σε διάφορες πρώην ΔΕΚΟ λειτουργούσε είτε ως Δούρειος Ιππος (συγκαλυμμένα), είτε και ως απεργοσπαστικός μηχανισμός (περίπτωση Ιονικής Τράπεζας) κατά των κινητοποιήσεων των εργαζομένων.

Το «ελληνικό» και ξένο κεφάλαιο, το οποίο τράφηκε από την εξαγορά φθηνών και κερδοφόρων επιχειρήσεων, έγινε πιο επιθετικό, περισσότερο κυνικό. Το οργανωμένο ταξικό κίνημα υπό τις νέες συνθήκες καλείται να προασπιστεί τα συμφέροντα των εργαζομένων. Οργανώνοντας την αντίσταση σήμερα κατά της επίθεσης του κεφαλαίου, ώστε αύριο να περάσει στη νικηφόρα επίθεση.