Αλλωστε, η άποψη αυτή έχει ενσωματωθεί στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και στο Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης του Αμστερνταμ. Ετσι κεντρικές επιδιώξεις της ΕΕ στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης (ΚΑ) είναι η γενική συρρίκνωση των παροχών, με σκοπό τη μείωση των κοινωνικών επιβαρύνσεων του κράτους και των επιχειρήσεων και την ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης. Οι επιδιώξεις αυτές αντιστοιχούν σε σχετικές προτάσεις των μεγάλων πολυεθνικών εταιριών και των βιομηχάνων της Ευρώπης.

Στα πλαίσια αυτά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει προβεί ως τώρα σε ηχηρές υπομνήσεις προς την κυβέρνηση, ότι, μεταξύ άλλων, η συμπίεση των μισθών και των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά και η «μεταρρύθμιση» του ασφαλιστικού, με περικοπές παροχών αποτελούν προϋποθέσεις για τη διατηρησιμότητα των κριτηρίων σύγκλισης και τη μείωση του δημοσίου χρέους, όπως προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας.

Οπως μας πληροφορεί ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Ι. Κουκιάδης («Βήμα» 21-6-2000), η ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» στις χώρες της ΕΕ τελεί πλέον υπό την άγρυπνη παρακολούθηση του Συμβουλίου Υπουργών Οικονομικών, που την εντάσσει στην «εμβάθυνση» της οικονομικής ολοκλήρωσης. Στόχοι της «μεταρρύθμισης», μεταξύ άλλων, είναι: Η δημιουργία συστημάτων ΚΑ φιλικών προς την απασχόληση, που σημαίνει μείωση, οπωσδήποτε, του μη μισθολογικού κόστους προς όφελος των επιχειρήσεων. Η εξασφάλιση βιώσιμων συνταξιοδοτικών συστημάτων, με εξεύρεση ισορροπιών μεταξύ κεφαλαιοποιητικών και διανεμητικών συστημάτων, με αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, με το σύνθημα «δραστήρια γηρατειά» (!) και κατάργηση της πρόωρης συνταξιοδότησης. Ακόμη, η καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού.

Ο υπουργός Εργασίας, Τ. Γιαννίτσης, μας πληροφορεί, από τη μεριά του («Βήμα» 18-6-2000), ότι η κοινωνική πολιτική σήμερα έχει «ελλείμματα» και ότι στις προτεραιότητες της κυβέρνησης είναι, μεταξύ άλλων, η ενίσχυση της απασχόλησης, η καταπολέμηση του αποκλεισμού και η εξασφάλιση «βασικών» συλλογικών υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο, όπως παιδεία, υγεία, ΚΑ. Η γνωστή έκθεση Σπράου, στην κατάρτιση της οποίας συμμετείχε και ο υπουργός, είναι πιο σαφής και αναφέρει (σελ. 25-27), ότι η δαπάνη για τις συντάξεις είναι μεγάλη και πρέπει να περιοριστεί, για να χρηματοδοτηθούν η προστασία της απασχόλησης, η κοινωνική πρόνοια, καθώς και μέτρα για τους φτωχούς και τον κοινωνικό αποκλεισμό, ώστε να συγκροτηθεί ένας «κοινωνικός ιστός ασφαλείας» για όλους.

Η αφαίρεση πόρων, ωστόσο, και η άρνηση κρατικής χρηματοδότησης αναιρεί εξαρχής τη βιωσιμότητα των συνταξιοδοτικών συστημάτων, που η ΕΕ αλλά και η κυβέρνηση θέτουν υποκριτικά ως στόχο. Τη βιωσιμότητα τη θέλουν, λένε, για να μπορέσουν να πάρουν συντάξεις και οι νέες γενιές. Αυτό που δε λένε είναι, τι είδους συντάξεις θα πάρουν. Η ασφαλιστική «μεταρρύθμιση», λοιπόν, έχει κριθεί, έχει αποφασιστεί και θα σημάνει την πλήρη ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος ΚΑ.

Οι άξονες της «μεταρρύθμισης» γίνονται φανεροί. Κατ' αρχήν φαίνεται ότι θα προχωρήσουν σε άγριες περικοπές στις συντάξεις, με σοβαρή μείωση του συντάξιμου μισθού, με τον υπολογισμό των συντάξεων στις αποδοχές της τελευταίας 15ετίας ή όλου του ασφαλιστικού βίου και με αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 65-67, για άνδρες και γυναίκες και με ταυτόχρονη κατάργηση των μειωμένων συντάξεων και του θεσμού των βαριών και ανθυγιεινών επαγγελμάτων.

Παράλληλα, με όσα στοιχεία, μελέτες, έχουν δει το φως της δημοσιότητας, θα υπάρξει νέα οργάνωση του συνταξιοδοτικού συστήματος. Σύμφωνα με τα στιοχεία φαίνεται να συγκλίνουν στην εφαρμογή, παραλλαγής ή παραλλαγών του γνωστού συστήματος των «τριών πυλώνων» της Παγκόσμιας Τράπεζας, που θα προβλέπει: Μια πρώτη σύνταξη, χαμηλή, από τα ταμεία κύριας ασφάλισης, σε ανταποδοτική βάση και με διανεμητικό σύστημα. Μια δεύτερη σύνταξη, πιο χαμηλή, από τα επικουρικά ταμεία, με κεφαλαιοποιητικό σύστημα και γενικά, με τους κανόνες της ιδιωτικής ασφάλισης. Τα επικουρικά ταμεία, ελλείψει της απαραίτητης υποδομής, θα αναθέσουν μάλλον τη διαχείρισή τους σε ασφαλιστικές εταιρίες. Ακόμη μια τρίτη σύνταξη, από ασφαλιστικές εταιρίες, για όσους θα έχουν βέβαια να πληρώσουν. Τέλος, θα παίζεται η λεγόμενη «ελάχιστη παροχή», τύπου ΕΚΑΣ, ως στάχτη στα μάτια, αλλά επειδή κι αυτή έχει κόστος, θα περιλαμβάνεται απλά σε προγράμματα - ευχολόγια για τους φτωχούς.

Με τη νέα γενική ανατροπή του συστήματος ΚΑ θα δεχτούν καίρια πλήγματα οι μεγάλες ομάδες εργαζομένων, οι εργατοτεχνίτες, οι απασχολούμενοι εποχιακά, με μερική απασχόληση, στο φασόν, οι άνεργοι ξένοι εργάτες κ.ά. Σε μεγάλο βαθμό θα εκτοπιστούν εκτός της ΚΑ. Οσοι θα καταφέρνουν να συμπληρώνουν τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης, θα παίρνουν πολύ χαμηλές συντάξεις ή βοηθήματα. Ακόμη και όσοι από τους εργαζόμενους θα έχουν μόνιμη απασχόληση κι αυτοί θα δουν τις συντάξεις τους να μειώνονται δραστικά.

Ετσι το βάρος της υπεράσπισης των κοινωνικοασφαλιστικών κατακτήσεων, αλλά και της βελτίωσης, πέφτει ολόκληρο στους ώμους των ίδιων των εργαζομένων, για τη συσπείρωση και ανάπτυξη πολύμορφης δράσης. Οι ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα έχουν ήδη αναλάβει πρωτοβουλίες ενημέρωσης των εργαζομένων, με στόχο την ολόπλευρη προετοιμασία για ενωτικούς αγώνες ενάντια στην επερχόμενη ανατροπή του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, αλλά και για τις τεράστιες ευθύνες των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Στην ίδια κατεύθυνση χρειάζεται να κινηθούν και δυνάμεις από τα άλλα λαϊκά στρώματα, όπως οι επαγγελματοβιοτέχνες, αγρότες, επιστήμονες, αλλά και οι νέοι, γυναίκες, άνεργοι, συνταξιούχοι. Για την υπεράσπιση της ΚΑ πρέπει, αλλά και μπορεί να ορθωθεί, αμέσως τώρα, ένα γιγάντιο κοινωνικό μέτωπο πάλης, που θα αποθαρρύνει την κυβέρνηση και γενικότερα τις συντηρητικές πολιτικοκοινωνικές δυνάμεις της χώρας, να επιβάλουν τα σχέδιά τους.