Στο χώρο της Εθνικής Πινακοθήκης, αλλά και της Εθνικής Γλυπτοθήκης στο Γουδί, παρουσιάζονται ενδιαφέρουσες εικαστικές εκθέσεις. Συγκεκριμένα, στην Εθνική Πινακοθήκη, φιλοξενείται (έως 23/9) έκθεση έργων του Κολομβιανού Φερνάντο Μποτέρο. Εκτίθενται εκατόν σαράντα δύο έργα από όλες τις εποχές. Ανάμεσά τους, δημιουργίες από την τελευταία του δουλιά, η οποία αναφέρεται στα βασανιστήρια που υπέστησαν Ιρακινοί κρατούμενοι από τους Αμερικανούς, στις φυλακές του Αμπού Γκράιμπ στο Ιράκ. Πρόκειται για μία ενότητα η οποία είχε προκαλέσει διεθνές ενδιαφέρον, καθώς ο Μποτέρο ήταν από τους πρώτους καλλιτέχνες που διαμαρτυρήθηκε με το έργο του για την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Ιράκ.

Ο Φ. Μποτέρο είναι ένας από τους δημοφιλέστερους δημιουργούς της εποχής μας. Εχοντας καταβολές από την παραστατική τέχνη της πατρίδας του, αφομοίωσε τη μεγάλη παράδοση της δυτικοευρωπαϊκής δημιουργίας, από τον Τζότο και τον Πιέρο ντε λα Φραντσέσκα ως τον Βελάσκεθ και τον Πικάσο. Διαθέτοντας πλούσια φαντασία και αμεσότητα, δημιούργησε ένα δικό του εικαστικό κόσμο και ένα έργο με αναγνωρίσιμη ταυτότητα σε όλο τον κόσμο.

Εκατόν πενήντα έργα από τις συλλογές της Εθνικής Πινακοθήκης, που καλύπτουν δύο αιώνες της ελληνικής γλυπτικής, παρουσιάζονται πλέον μόνιμα στους χώρους της Εθνικής Γλυπτοθήκης (Αλσος Στρατού, Γουδί). Η έκθεση, ξεκινά από τους Τήνιους μαρμαροτεχνίτες και φτάνει ως τα σύγχρονα κινητικά γλυπτά. Ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει, τόσο στον υπαίθριο χώρο των έξι περίπου στρεμμάτων, όσο και στο ένα από τα δύο ανακαινισμένα κτίρια, αντιπροσωπευτικά έργα των κυριότερων εκπροσώπων της γλυπτικής του 19ου αιώνα (Δρόση, Βρούτου, αδελφών Φυτάλη, Φιλιππότη, Χαλεπά κ.ά.) και του 20ού αιώνα (Τόμπρου, Απάρτη, Παππά, Κουλεντιανού, Σκλάβου, Ζογγολόπουλου, Καπράλου, Πατσόγλου, Ρόκου κ.ά.).

Παράλληλα με τις μόνιμες συλλογές γλυπτικής, στο δεύτερο κτίριο, παρουσιάζεται η πρώτη αναδρομική έκθεση στην Ελλάδα του Μαρίνο Μαρίνι (1901 - 1980). Εως τις 30/10 εκτίθενται ογδόντα περίπου έργα, αντιπροσωπευτικές δημιουργίες της πολύχρονης πορείας του σημαντικότερου εκπροσώπου της μοντέρνας ιταλικής γλυπτικής. Από τους θεματικούς κύκλους σημειώνουμε τις «Πομόνες» (παίρνουν το όνομά τους από την ετρουσκική και ρωμαϊκή θεότητα της ευγονίας), αλλά και τους «Ιππείς», θέμα με το οποίο ο καλλιτέχνης καταγγέλλει το φασισμό και το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πολεμιστές, χορευτές και ζογκλέρ είναι μερικά ακόμη από τα θέματα του Μ. Μαρίνι, όπως και οι περίφημες προσωπογραφίες του, και τα έργα ζωγραφικής και χαρακτικής που εκτίθενται.

O Μ. Μαρίνι γεννήθηκε στην Πιστόια της Τοσκάνης το 1901 και σπούδασε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας. Παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν εγκατέλειψε τη ζωγραφική, ο καλλιτέχνης από το 1922 αφοσιώθηκε στη γλυπτική. Την περίοδο αυτή η δουλιά του δέχτηκε επιρροές από την ετρουσκική τέχνη, αλλά και τη δουλιά του γλύπτη Arturo Martini, τον οποίο διαδέχτηκε στην έδρα της Σχολής Καλών Τεχνών της Μόντζα, μία θέση που κράτησε μέχρι και το 1940, οπότε και δέχτηκε τη θέση του καθηγητή της Γλυπτικής στην Ακαδημία Μπρέρα του Μιλάνου.

Στα ταξίδια του στη Γαλλία και την Ελβετία, ο Μ. Μαρίνι γνωρίστηκε και συνδέθηκε με κορυφαίους εικαστικούς καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων οι Τζιόρτζιο ντε Κίρικο, Α. Τζιακομέττι κ.ά. Τη διεθνή φήμη του χάρισε η μεγάλη αναδρομική του έκθεση έργων του στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του '50. Το 1952 κέρδισε το πρώτο βραβείο γλυπτικής στην «Biennale» της Βενετίας, ενώ δύο χρόνια αργότερα τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο της «Accademia dei Lincei» της Ρώμης. Οι διακρίσεις αυτές είχαν ως συνέπεια τη διοργάνωση μίας σειράς εκθέσεων σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Το Μουσείο που φέρει το όνομά του στη Φλωρεντία εγκαινιάστηκε το 1973, ενώ ένα ομώνυμο ίδρυμα για τη ζωή και το έργο του λειτουργεί στη γενέτειρά του, Πιστόια της Τοσκάνης.

Τέλος, σημειώνουμε ότι στο χώρο της Γλυπτοθήκης, παρουσιάζονται τρία ακόμη έργα. Ο «Γυρολόγος Θεραπευτής» του Μαγκρίτ, η «Πτήση» του Σ. Καλατράβα και ο «Απόλλων Μαχητής» του Μπουρντέλ, που αγοράστηκε πρόσφατα.