Για «ανθρώπους που δε φοβούνται τη σύγκρουση» έκανε λόγο χτες ο Γ. Πανούσης, υποψήφιος υπερνομάρχης του ΣΥΝ, αναφερόμενος σε όσους πλαισιώνουν το ψηφοδέλτιο της παράταξής του, οι οποίοι αναφέρονται σε μια «αριστερά που οραματίζεται, αγωνίζεται και δε φοβάται να κυβερνήσει»...

Μπορεί να μη διακατέχονται από φόβο λοιπόν, αλλά σίγουρα διακατέχονται από πάθος... κυβερνητισμού. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός πως κάθε δημόσια παρέμβαση του Γ. Πανούση μόνιμη επωδό έχει την ανάγκη η δική του «αριστερά» να είναι συστατικό μέρος της διαχείρισης του καπιταλισμού.

Τι είδους όραμα είναι αυτό; Τι είδους αγώνα και για ποιον θα διεξάγει αυτή η «αριστερά», που κοιμάται και ξυπνάει με την έγνοια μιας κυβέρνησης συνεργασίας; Και μάλιστα με το ΠΑΣΟΚ. Γιατί το έχει δηλώσει ο Γ. Πανούσης από την αρχή της ανάδειξης της υποψηφιότητάς του ότι έχει αυτό το «όραμα». Και δεν μπορεί να αναφέρεται σε άλλο, όταν μιλάει για συνεργασία και μάλιστα κυβερνητική. Προσωπικό του στοίχημα και πρόκληση έχει χαρακτηρίσει την επίτευξη αυτής της συνεργασίας.

Πρόκληση για τους εργαζόμενους και το λαό της Αθήνας και του Πειραιά. Να τους ζητάει ψήφο η «αριστερά», για να την καταθέσει στην «κεντροαριστερά», δηλαδή στο ΠΑΣΟΚ και στα συμφέροντα που αυτό εκφράζει και τα οποία πουθενά δεν ταυτίζονται με τα δικά τους.