Οι Κυριακές των εκλογών έχουνε δυο χαρακτηριστικά. Το ένα, το κοινωνικό, ας πούμε. Φαίνεται και το αναγνωρίζεις πολύ εύκολα. Οι παλιοί ψηφοφόροι κατηφορίζουν για τα εκλογικά τους κέντρα φορώντας τα «καλά» τους. Οι κυρίες είναι χτενισμένες στο κομμωτήριο και οι κύριοι ξυρισμένοι κόντρα με άσπρα πουκάμισα. Οι φαντάροι μπροστά στα εκλογικά κέντρα χασμουριούνται βαριεστημένοι και κοιτάνε ανυπόμονοι τα ρολόγια τους. Οι κομματικοί μοιράζουν «υλικά»: ψηφοδέλτια, προγράμματα συνδυασμών, βαρύγδουπες υποσχέσεις, φωτογραφίες υποψηφίων, προ δεκαετίας συνήθως. Και οι λογής πωλητές βρίσκουν την ευκαιρία και πουλάνε, από «τυχερά» λαχεία, μέχρι ψημένα καλαμπόκια, όταν οι εκλογές γίνονται το φθινόπωρο! Φυσικά, δε λείπουν και οι αδιάφοροι. Αυτοί περνάνε και φεύγουν. Είναι οι «υπεράνω» αυτοί, που ούτε ξυρίζονται «κόντρα» ούτε φορούν άσπρα πουκάμισα, απλώς υπάρχουν, όπως υπάρχουν και τα άκυρα ψηφοδέλτια ή τα άχρηστα λαχεία. Και όλη αυτή η εικόνα, μόλις δύσει ο ήλιος, εξαφανίζεται. Η μέρα, πριν να τελειώσει, γίνεται όπως χτες. Και οι χρωματιστές φωτογραφίες των υποψηφίων πεταμένες στους κυριακάτικους δρόμους παραμένουν εκεί για να μη θυμίζουν τίποτε, γιατί κανείς δεν τις δίνει σημασία πια.

Το άλλο χαρακτηριστικό είναι το πολιτικό. Αυτό δε φαίνεται πουθενά, υπάρχει ωστόσο. Γι' αυτό κι εγώ κάθε τέτοια Κυριακή, που γιορτάζει ο κυρίαρχος λαός, βασανίζομαι να το ανακαλύψω. Να το βρω, πέρα από τις καλοχτενισμένες κυρίες, τους βαριεστημένους φαντάρους, τους μικροπωλητές και τις πολύχρωμες υποσχέσεις. Να το βρω, αν είναι δυνατό, μέσα στις συνειδήσεις των ψηφοφόρων. Να το βρω, βρε αδερφέ, και να καταλάβω τι ακριβώς είναι ο νεοέλληνας ψηφοφόρος. Τι σκέφτεται, όταν διπλώνει το ψηφοδέλτιο, τι λέει στους άλλους, όταν ξαναγυρίσει στο σπίτι του, τι περιμένει το βράδυ ξαπλωμένος μπροστά στην τηλεόραση, χαμένος μέσα στους καπνούς και στα περιφερόμενα εμφράγματα! Κατάλαβε, άραγε, τι ακριβώς έκανε πριν από λίγες ώρες; Συνειδητοποίησε ότι μέσα στο παραβάν, όπου τον «εγκατέστησε» η εκλογική νομοθεσία, έγραψε με το ίδιο του το χέρι ένα κομμάτι από την Ιστορία της δικής του ζωής και της ζωής των άλλων; Κι εμείς, άραγε, τον βοηθήσαμε να τα σκεφτεί, να καταλάβει, να συνειδητοποιήσει; Καταφέραμε να τον αλλάξουμε, έστω και την τελευταία στιγμή; Να τον γεμίσουμε με τύψεις, γιατί παγιδεύτηκε στις πολύχρωμες φωτογραφίες, στα στημένα τηλεοπτικά παράθυρα, στα νταηλίκια των κατασκευασμένων λαϊκών ηρώων, στα πληρωμένα «γιαουρτώματα»!

Ναι, θέλω να μάθω, κι αυτό με βασανίζει. Καταφέραμε να τον πείσουμε πως άλλο είναι το πολιτικό που λέμε εμείς και άλλο το «πολιτικό» που λένε οι άλλοι; Καταφέραμε να τον πείσουμε πως και μεις μιλάμε για τις ωραίες πλατείες, τα χρωματιστά σιντριβάνια, τα πολύχρωμα και δροσερά πάρκα, μα θέλουμε να μάθουμε ποιοι φταίνε και δεν τα έχουν οι δήμοι. Και μεις μιλάμε για όλα τα ωραία, μα θέλουμε πρώτα απ' όλα ανάμεσα σ' αυτά να περιπατούν ξένοιαστοι οι άνθρωποι της δουλιάς, οι απόμαχοι και οι άνθρωποι της δράσης. Θέλουμε πάνω από τους δρόμους που δε θα έχουν λακκούβες να πετάνε τα πουλιά και όχι οι μηχανές του πολέμου και των χαφιέδων. Κι όταν θα μαζευόμαστε τα βράδια στις φωτισμένες πλατείες, να μας θυμίζουν τα πανό του δήμου πως την ίδια στιγμή χιλιάδες παιδιά στην Αφρική πεθαίνουν, γιατί δεν έχουν νερό και ψωμί, γιατί δεν έχουν φάρμακα. Οχι για να μας χαλάσουν το «αλκοολούχο» κέφι μας, αλλά για να μας θυμίσουν πως και μεις είμαστε ένα κομμάτι του κόσμου, δεν είμαστε απλώς οι ξένοιαστοι περιπατητές ενός δήμου, όπου οι καμπάνες δε χτυπάνε για όλους μας, αλλά μόνο γι' αυτούς που πεθαίνουν. Θέλω να το μάθω!