Δεν είναι μόνο ότι διάφοροι παράγοντες της Κέρκυρας, με πρωταγωνιστές βουλευτές του δικομματισμού, μετά την τραγωδία με το θάνατο των δυο μικρών παιδιών, δίνουν γλοιώδεις εξετάσεις στο τουριστικό κεφάλαιο του νησιού, σπεύδοντες από κανάλι σε κανάλι για να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Είναι και η συντονισμένη επιχείρηση που εκπορεύεται από κρατικούς αξιωματούχους και ΜΜΕ, οι οποίοι διατείνονται με τουπέ προστάτη του «δημόσιου συμφέροντος» ότι το συγκεκριμένο περιστατικό δεν πρέπει να γίνει αφορμή για να πληγεί η «τουριστική βιομηχανία» μας...

*

Δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με τον αμοραλισμό όσων υπονοούν ότι δεν πρέπει να μιλάμε για την τραγωδία, μη και χάσουν κάποιοι τα φράγκα και την πελατεία τους. Σημειώνουμε τούτο: Η περίφημη «τουριστική βιομηχανία», όσο κι αν η κυρίαρχη προπαγάνδα θέλει να της προσδίδει «εθνικό» πρόσημο, είναι και παραμένει «βιομηχανία». Αλλά, όπως σε κάθε βιομηχανία, έτσι και εδώ, υπάρχουν οι κεφαλαιοκράτες και οι προλετάριοι. Οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι. Οι εργαζόμενοι στο χώρο τον ξενοδοχοϋπαλληλικό, μάλιστα, είναι από τους πλέον άγρια εκμεταλλευόμενους, οι πρώτοι που βιώνουν την ασυδοσία των αφεντικών, τις άθλιες συνθήκες δουλιάς, την έλλειψη μέτρων υγιεινής και ασφάλειας και τους μισθούς πείνας.

*

Η «τουριστική βιομηχανία» τους, λοιπόν, ούτε «εθνική» είναι, ούτε ωφέλιμη για όλους. Οπως κάθε βιομηχανία, στο πλαίσιο μιας άναρχης, καπιταλιστικής οικονομίας, χωρίς κεντρικό σχεδιασμό και χωρίς προσανατολισμό το κοινωνικό όφελος, αλλά στο κέρδος, δουλεύει για τους λίγους. Εκείνους τους 3-4 «καρχαρίες» που σε κάθε τουριστικό προορισμό τρώνε τη μερίδα του λέοντος (αφού πρώτα έχουν «φάει» τη «μαρίδα» των ανταγωνιστών τους, αφήνοντας σε 5-6 μικρομεσαίους τα «αποφάγια», ενώ για τους υπόλοιπους απομένει η «χαρά του ιθαγενή».

*

Η «τουριστική βιομηχανία» τους έχει το δικό της μερίδιο στην καπιταλιστική ανάπτυξη της χώρας, από τη μετατροπή του ήλιου και της θάλασσας σε «προσωπικό περιουσιακό στοιχείο» του κάθε μεγαλοκατασκευαστή - μεγαλοξενοδόχου - τουριστικού πράκτορα, μέχρι την υπαγωγή της Ελλάδας για δεκαετίες σε χώρα υπηρεσιών, ακόμη και σε βάρος της παραγωγικής της βάσης.

Επομένως, ανάμεσα στα άλλα «απόβλητα» της «τουριστικής βιομηχανίας» τους, τα οικονομικά, τα οικολογικά, τα περιβαλλοντικά και τα κοινωνικά, ας μην επιχειρούν να μας εξοικειώσουν και με τα άθλια «απόβλητα» μιας απάνθρωπης συμπεριφοράς που αντιλαμβάνεται το μέγεθος της απώλειας δυο παιδιών σαν ζήτημα «επικοινωνιακής διαχείρισης»!