"Αναντικατάστατη" αντιλαϊκή και υποτελής πολιτική | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΑΣΟΚ

"Αναντικατάστατη" αντιλαϊκή και υποτελής πολιτική

Μια οικογένεια... χελώνων αποφάσισε να πάει για πικ - νικ. Αφού ο... χελώνος, η χελώνα και τα χελωνάκια περπάτησαν 5 μέρες, έφτασαν στην εξοχή, άνοιξαν τα φαγητά, αλλά διαπίστωσαν ότι έλειπαν τα κρασιά. "Πήγαινε να τα φέρεις και εμείς θα σε περιμένουμε να φάμε", λέει ο μπαμπάς στον βενιαμίν χελωνάκι. Περνούν οι πρώτες δέκα μέρες, περνούν είκοσι μέρες, περνούν τριάντα μέρες, αλλά το χελωνάκι άφαντο. Δεν πειράζει λένε οι υπόλοιποι, ας αρχίσουμε εμείς να τρώμε και θα έρθει. Μόλις όμως ανοίγουν τα φαγητά ακούγεται το χελωνάκι, που νόμιζαν ότι είχε φύγει, αλλά βρισκόταν κρυμμένο πίσω από τους θάμνους, να φωνάζει: "Τρώτε χωρίς εμένα, ε; Και εγώ δεν πάω πουθενά, πουθενά, πουθενά"!

Το ανέκδοτο δεν έκανε κανέναν από το ΠΑΣΟΚ να... γελάσει από τη στιγμή που ο Α. Παπανδρέου δήλωσε - καθώς το συνηθίζει - ότι "είναι εδώ", μέσω του αιτήματος για συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Φυσικά όμως και ενώ η δίμηνη "Ωνασειολογία" έχει καταστήσει ασαφή τα όρια ανάμεσα στο σοβαρό και στο γελοίο, η πρώτη πολιτική κίνηση του πρωθυπουργού μετά την είσοδό του στο νοσοκομείο, δε θα μπορούσε παρά να συνοδευτεί από τη συνήθη φαιδρότητα των ημερών. Εκείνο όμως που σημάδεψε τη βδομάδα που πέρασε, ήταν η βιομηχανία παραγωγής σχολίων και ερμηνειών για τις προθέσεις του πρωθυπουργού, οι οποίες συνοψίζονται στο ερώτημα: "Θα παραιτηθεί ή όχι;".

Αλήθεια όμως, αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα; Τελικά υπάρχει κάποιος που δεν έχει πειστεί, ή δεν είχε πειστεί μέχρι την ώρα που ο πρωθυπουργός ζήτησε τον Κ. Στεφανόπουλο, ότι ο Α. Παπανδρέου έχει πάψει να υπάρχει ως πρωθυπουργός και ως εκ τούτου έχει εκλείψει πολιτικά η ισχύς του πρωθυπουργικού λόγου του; Και μήπως οι παρατάσεις για τη λύση της εκκρεμότητας οφείλονταν αποκλειστικά ή κυρίως στη "θεσμοπροσήλωση" κάποιων, στην "κομματική ευσυνειδησία" άλλων, ή στην "ιντριγκαδόρικη" στρατηγική των πολυποίκιλων "περιβαλλόντων";

Τα όσα διαμείφθηκαν και διαμείβονται το τελευταίο διάστημα, στο δημόσιο βίο της χώρας γύρω από την τόσο παρατεταμένη κυοφορία του "νέου" ΠΑΣΟΚ,θέτουν επί τάπητος πολύ ουσιαστικότερα ερωτήματα. Οπως το γιατί το ΠΑΣΟΚ, ενώ είναι πασίδηλη η κατακραυγή για τη μη αντικατάσταση του πρωθυπουργού, ενώ είναι εμφανής η φθορά του, επέδειξε τέτοια αδυναμία έως ανικανότητα, να λύσει το πρόβλημα της διαδοχής. Γιατί επίσης οι περί το ΠΑΣΟΚ "ενδιαφερόμενοι", δεν έδειξαν να βιάζονται - παρά τα λεγόμενά τους - για την αντιμετώπιση της εκκρεμότητας, και μερικοί μάλιστα, όπως η ΝΔ με την πρόταση μομφής, έτειναν χείρα βοηθείας ώστε να υπερπηδηθούν τα προβλήματα συνοχής του κυβερνώντος κόμματος.

Πρώτος λόγος είναι, η ίδια η φύση του ΠΑΣΟΚ. Ο χαρακτήρας του ως προσωποπαγούς κόμματος. Κόμματος που οι δομές του προσαρμόστηκαν στις ανάγκες εκπροσώπησης των συμφερόντων της ολιγαρχίας για μια ολόκληρη εικοσαετία, και είναι φανερό ότι δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί από αυτές. Δυσκολεύεται δε ακόμα περισσότερο αφού πλήθος "ομάδων" και "διαδόχων" ερίζουν για να καταστούν κληρονόμοι αυτών των δομών. Τα πράγματα περιπλέκονται πολύ περισσότερο από τη στιγμή που η επίλυση του παρόντος προβλήματος σχετίζεται με το πρόσωπο του Α. Παπανδρέου ενώ η μη επίλυση του ίδιου προβλήματος σχετίζεται άμεσα με τη διατήρηση της εξουσίας. Κάτι που άλλωστε το έχουν ομολογήσει με κατηγορηματικό τρόπο στο κυβερνητικό κόμμα, λέγοντας, ουσιαστικά, ότι επιχειρούν να καταστήσουν το εσωτερικό τους πρόβλημα ως πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, επειδή άπτεται της ενότητάς τους!

Τα παραπάνω αποτελούν μια πρώτη "ακτινογραφία", ένα άκρως αποκαλυπτικό "υπερηχογράφημα" για το πόσο "νέο" θα είναι αυτό το ΠΑΣΟΚ που θα γεννηθεί. Τόσο "νέο" όσο νέα είναι τα σύνδρομα νομής της εξουσίας, οι συναλλαγές κορυφής και η προώθηση πολιτικών τακτικών μεταξύ "ομάδων" και "τάσεων" που τα πάρε - δώσε τους θα γίνονται στη βάση ενός κοινού παρονομαστή: Της αταλάντευτης προσήλωσης στην προώθηση της πολιτικής που εξυπηρετεί την άρχουσα τάξη, όπως επιμόνως διακηρύσσουν στις "προεκλογικές" δραστηριότητές τους οι "μνηστήρες" της πρωθυπουργικής καρέκλας.

Δεύτερος λόγος του παρατεταμένου "τοκετού", είναι πως ό,τι "γεννηθεί" στο ΠΑΣΟΚ θα επηρεάσει άμεσα το ευρύτερο πολιτικό σκηνικό. Αν και αυτή τη στιγμή φαίνεται πως η ολιγαρχία θέλει ενωμένο το ΠΑΣΟΚ, όπως η περσινή κρίση στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης έδειξε ότι θέλει ενωμένη τη ΝΔ, δε σημαίνει ότι τριγμοί που υπάρχουν δε δημιουργούν κινδύνους. Είναι φανερό λοιπόν πως οι ενδιαφερόμενοι να μην υπάρξουν "χαραμάδες" στο πολιτικό σκηνικό που θα θέτουν σε αμφισβήτηση τις "σταθερές" του πολιτικού συστήματος, αντιλαμβάνονται την ανάγκη αυτής της αναμονής. Το γεγονός ότι τόσο η ΝΔ, όσο η Πολιτική Ανοιξη και ο "ΣΥΝ" ασχολούνται με το θέμα της αντικατάστασης του πρωθυπουργού αποκλειστικά και μόνο με στόχο την εντυπωσιοθηρία και τον αποπροσανατολισμό (εξάντλησαν τα πάντα από τη "συνταγματολογία" ωςι την "ιατρολογία" μέχρι να φτάσουν να ζητήσουν "άμεση αντικατάσταση" με μια πρόταση μομφής που όμως ήξεραν ότι συσπείρωνε το ΠΑΣΟΚ! ), συνιστά μια πρώτη απόδειξη, τουλάχιστον, της ανοχής τους.

Πρόκειται για τακτική που αφ' ενός δείχνει τη - φυσιολογική εν πολλοίς - δυσκολία του πολιτικού συστήματος να γεννήσει το "διάδοχο" πολιτικό σκηνικό του δικομματισμού, και αφ' ετέρου αποδεικνύει την αγωνία των αστικών φορέων να δηλώσουν "παρών" για τη χρησιμοποίησή τους ως αναλώσιμα υλικά στο υπό αναπαλαίωση πολιτικό τοπίο.

Τρίτος σοβαρός λόγος για τη δίμηνη "πολιτικοϊατρολογία" και τη συνακόλουθη παράταση της εκκρεμότητας αντικατάστασης του πρωθυπουργού, είναι ότι δημιουργεί έτσι κι αλλιώς "ανακατωσούρα". Και ως γνωστόν στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται... Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι οι εσωκομματικές συγκρούσειςτου ΠΑΣΟΚ δεν αντανακλούν παρά τις συγκρούσεις και επεμβάσεις οικονομικών συμφερόντων και ξένων κέντρων για ακόμα μεγαλύτερα προνόμια και πειστήρια εξυπηρέτησής τους από τους πολιτικούς υπαλλήλους τους. Κέντρα που το καθένα "παίζει" με τη μια ή την άλλη ομάδα στο ΠΑΣΟΚ, για να πάρει το "κάτι παραπάνω" στο πλαίσιο πάντα της σταθερά φιλομονοπωλιακής και εξαρτημένης στους ιμπεριαλιστές, πολιτικής του κυβερνώντος κόμματος.

Οσο παρατείνεται η εκκρεμότητα, τόσο περισσότερες είναι οι απαιτήσεις των ισχυρών, τόσο περισσότερα είναι τα "γιες" που εισπράττουν, τόσο περισσότερα είναι τα ερείσματα που κατακτούν για τον έλεγχο της πολιτικής και οικονομικής κατάστασης στη χώρα. Το φαινόμενο οι επίδοξοι διάδοχοι να κατατάσσονται, άλλοι στους αμερικανόφιλους, και άλλοι στους γερμανόφιλους, χωρίς οι ίδιοι να αντιδρούν, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο. Η "φούρια" για την προώθηση διαδικασιών ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας το τελευταίο διάστημα, επίσης δεν είναι ανεξάρτητη από τη διατήρηση της "αναμπουμπούλας".

Σίγουρα αυτή η δίμηνη περίοδος μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως επιπλέον απόδειξη ότι διεργασίες που συντελούνται μακριά και έξω από τη λογική αντιμετώπισης των λαϊκών προβλημάτων, δεν προοιωνίζονται τίποτα θετικό για την ελληνική κοινωνία. Πολύ περισσότερο που απόσταγμα αυτών των διεργασιών, είναι οι ύμνοι όλων των συμπολιτευόμενων και "αντιπολιτευόμενων" κυβερνώντων, "διαδόχων" και "αυλικών" στην ήδη εφαρμοζόμενη πολιτική. Είναι όμως απόδειξη και για κάτι ακόμα. Οτι παρά τον αποπροσανατολισμό και τη δήθεν απολίτικη φαιδρότητα, που πάλι αναδείχτηκαν σε πολιτικά όπλα πρώτης γραμμής για την καθεστηκυία τάξη, το ζήτημα της αντικατάστασης του πρωθυπουργού έδειξε, από μια ακόμα σκοπιά, την πραγματική ανάγκη: Την ανάγκη για αντικατάσταση της σημερινής πολιτικής από μια άλλη, ριζικά διαφορετική.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Αυτή η δίμηνη περίοδος μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως επιπλέον απόδειξη ότι διεργασίες που συντελούνται μακριά και έξω από τη λογική αντιμετώπισης των λαϊκών προβλημάτων, δεν προοιωνίζονται τίποτα θετικό για την ελληνική κοινωνία. Πολύ περισσότερο που απόσταγμα αυτών των διεργασιών, είναι οι ύμνοι όλων των συμπολιτευόμενων και "αντιπολιτευόμενων" κυβερνώντων, "διαδόχων" και "αυλικών" στην ήδη εφαρμοζόμενη πολιτική