Τελικά το είδαμε και αυτό. Η αξιωματική αντιπολίτευση κατέθεσε στη Βουλή πρόταση δυσπιστίας, με στόχο όχι να ανατραπεί η κυβέρνηση, αλλά να στηριχτεί και να συνεχίσει το έργο της.Η εκ πρώτης όψεως σχιζοφρενική αυτή ενέργεια φυσικά έχει την απόλυτα λογική της εξήγηση. Κατ' αρχήν η κίνηση του Μ. Εβερτ, που ας σημειωθεί για πρώτη ίσως φορά είχε τη σύμφωνη γνώμη των περισσοτέρων εσωκομματικών του αμφισβητιών, μεταξύ αυτών και του Κ. Μητσοτάκη, ήταν η συμβολή της ΝΔ στον αποπροσανατολισμό της προσοχής του λαού από τα σοβαρότατα προβλήματα που υπάρχουν, εξαιτίας της ακολουθούμενης πολιτικής. Κοινής πολιτικής όλων των κομμάτων του μααστριχτικού τόξου. Παράλληλα, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης εμμέσως πλην σαφώς ομολογούσε ότι, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις του, κάθε άλλο παρά επιθυμεί τη διενέργεια εκλογών. Κάτι που σχεδόν μοιραία θα συνέβαινε αν η Βουλή εξέφραζε τη δυσπιστίας της στο παρόν κυβερνητικό σχήμα. Αρκούντως αποκαλυπτική ήταν η δήλωση του Μ. Εβερτ, ο οποίος χωρίς τον παραμικρό δισταγμό είπε: "Φτάσαμε στο σημείο η μειοψηφία να κάνει έκκληση στην πλειοψηφία να σταθεί όρθια και να κυβερνήσει τον τόπο".

Υποτίθεται ότι στόχος της πρότασης δυσπιστίας ήταν να υποχρεωθεί η κυβέρνηση στην επιτάχυνση των διαδικασιών αντικατάστασης του βαρέως ασθενούντος πρωθυπουργού, Α. Παπανδρέου. Διαδικασίες όμως που ήδη είχαν δρομολογηθεί (έστω και με τον τρόπο που δρομολογήθηκαν) από το κυβερνητικό κόμμα, το οποίο ας σημειωθεί σπαράσσεται από τις έριδες των ποικίλων ομάδων, που έχουν συστοιχηθεί πέριξ των δελφίνων της πρωθυπουργικής καρέκλας. Εριδες που κάθε άλλο παρά αποκλείουν την πιθανότητα διάσπασης του ΠΑΣΟΚ. Εξάλλου, δεν είναι λίγα τα κομματικά και κυβερνητικά στελέχη που δημόσια εκφράζουν τους φόβους τους για μια τέτοια εξέλιξη των πραγμάτων. Αυτή η προοπτική όμως ανησυχεί βαθύτατα και την αξιωματική αντιπολίτευση. Ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ, Κ. Μητσοτάκης, στην ομιλία του ήταν κάτι περισσότερο από σαφής, όταν έλεγε: "Ο πολυκερματισμός δεν ωφελεί κανέναν". Και φυσικά είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο Κ. Μητσοτάκης μιλούσε για τα συμφέροντα της ολιγαρχίας που βρίσκονται στον αντίποδα των λαϊκών συμφερόντων.

Εξόχως αποκαλυπτική ήταν και η στάση της συμπληρωματικής δύναμης του δικομματισμού κόμματος της Πολιτικής Ανοιξης. Ο Αντ. Σαμαράς για μία ακόμα φορά έδωσε ρεσιτάλ υποκρισίας και λαϊκισμού. Στα λόγια μεν υπερασπίστηκε τους εργαζόμενους. Αυτός που κατά την πρόσφατη συζήτηση του προϋπολογισμού δεδίστασε να προτείνει μέχρι και μείωση της εργοδοτικής εισφοράς στα ασφαλιστικά ταμεία. Πρόταση που με μαθηματική ακρίβεια - αν υιοθετηθεί - οδηγεί στη διάλυση της ήδη από παντού πληττόμενης δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης.Η στάση όμως που επέλεξε για το κόμμα του, της αποχής δηλαδή από τις εργασίες της Βουλής, έως ότου δοθεί λύση στο πρόβλημα της ασθένειας του πρωθυπουργού, αποδεικνύει ότι θεωρεί ως μείζον θέμα την αντικατάσταση του Αν. Παπανδρέου και όχι την ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική στο σύνολό της. Λες και ο αντικαταστάτης του σημερινού πρωθυπουργού θα ακολουθήσει διαφορετική πολιτική από αυτήν που επιτάσσουν τα συμφέροντα των πολυεθνικών.

Εύλογα, ίσως, κάποιος αναρωτηθεί: Δε δημιουργεί προβλήματα η κατοχή του πρωθυπουργικού αξιώματος από έναν βαριά άρρωστο άνθρωπο; Η απάντηση είναι σαφής. Φυσικά πρέπει και να αντικατασταθεί. Και την ευθύνη για αυτό έχει το κόμμα που σήμερα ασκεί την κυβερνητική εξουσία. Αυτό, όμως, σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι μέχρι τώρα υπήρχε και θα συνεχίσει να υπάρχει έως ότου δοθεί η όποια λύση στο κενό εξουσίας, όπως υποστηρίζει η αξιωματική αντιπολίτευση. Ούτε πριν, ούτε μετά την είσοδο του Α. Παπανδρέου στο "Ωνάσειο" η λιτότητα και η ανεργία σταμάτησαν. Ούτε μειώθηκε η εκποίηση του εθνικού πλούτου της χώρας και των ιδιωτικοποιήσεων δημόσιων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας. Ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας Γ. Παπαντωνίου από του βήματος της Βουλής ανέγνωσε μακρύ κατάλογο κυβερνητικών αποφάσεων και ενεργειών που αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφισβητήσεως τα παραπάνω. Εξάλλου, και χωρίς πρωθυπουργό (που λέει ο λόγος) πάλι τα ίδια θα γίνονταν, όσο υπάρχει ο αυτόματος πιλότος της Συμφωνίας του Μάαστριχτ.

Γύρω όμως από το κρεβάτι ενός άρρωστου ανθρώπου παίζονται τα παιχνίδια των μεγαλοεργολάβων. Παιχνίδια που αντιπροσωπεύουν κολοσσιαία ποσά για το ποιος θα πάρει τα μεγάλα έργα του Β Πακέτου Ντελόρ. Παράλληλα, ενώ οι τόνοι της πολεμικής για την ασθένεια του πρωθυπουργού καθημερινά ανεβαίνουν, στα "μουγκά" περνά μία σειρά από καίρια προβλήματα όπως: Η κατάργηση του "βέτο" στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η περίφημη Διακυβερνητική. Τα μαγειρέματα εις βάρος των λαών που γίνονται στα Βαλκάνια. Η αποστολή Ελλήνων στρατιωτών στη Βοσνία. Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστικό ότι την προηγούμενη της ημέρας, που άρχισε στη Βουλή η συζήτηση της πρότασης δυσπιστίας είχαμε το επεισόδιο με τα πυρά που δέχτηκε ελληνικό πολεμικό αεροσκάφος πάνω από το Σαράγεβο, ενώ τη μέρα που ψηφιζόταν αναχωρούσε το ελληνικό εκστρατευτικό Σώμα για τη Βοσνία. Κουβέντα δε γίνεται για τις εξελίξεις στο Κυπριακό, ή τις εξελίξεις των σχέσεών μας με την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Ακρα του τάφου σιωπή, γύρω από τις απαιτήσεις του ΣΕΒ οι εργαζόμενοι να σκύψουν το κεφάλι και να αποδεχτούν τη φτώχεια τους. Ούτε λέξη για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Για όλα αυτά μόνο το ΚΚΕ αναφέρεται και δηλώνει το "παρών" του δίπλα στους αγώνες των εργαζομένων. Αγώνες που τα αστικά κόμματα μέσω των κατευθυνόμενων από αυτά συνδικαλιστών βρήκαν την ευκαιρία να αναστείλουν, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα και την ασθένεια του πρωθυπουργού. Στην αποσιώπηση των προηγουμένων εντάσσεται και η ουσιαστική φίμωση του ΚΚΕ στη συζήτηση της πρότασης δυσπιστίας, κατά την οποία σε τρεις μέρες δόθηκε ο λόγος μόνο σε δύο βουλευτές του, εκτός του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου και της Γενικής Γραμματέα του Κόμματος που φυσικά ήταν αδύνατον να τους αφαιρεθεί το δικαίωμα ομιλίας.

Ετσι, λοιπόν, επί ένα τριήμερο στη Βουλή συζητήθηκε οτιδήποτε άλλο, εκτός των όσων πραγματικά έπρεπε να συζητηθούν. Ακούσαμε τον Μ. Εβερτ να αερολογεί. Τον Αντ. Σαμαρά να... απειλεί. Τον Α. Τσοχατζόπουλο να συνταγματολογεί. Τον Γ. Αρσένη να βυζαντινολογεί. Τον Κ. Σημίτη να πολιτικολογεί. Τον Δ. Κρεμαστινό να μελλοντολογεί και τον Χ. Καστανίδη να ετυμολογεί το Σύνταγμα, λέγοντας ότι σημασία έχει πού θα μπει ο τόνος σε κάθε λέξη. Γιατί άλλο είναι να αναφερόμαστε στον "εκλείποντα" που σημαίνει τον πρόσκαιρα απόντα, και άλλο στον "εκλιπόντα", που σημαίνει τον πεθαμένο. Από μία άποψη, πάντως, η υπόθεση είχε και τα θετικά της. Ορισμένα από τα επιχειρήματα που ακούστηκαν στη συζήτηση ήταν αρκούντως διασκεδαστικά, σε μία μάλιστα μάλλον σκυθρωπή εποχή που το γέλιο είναι καλοδεχούμενο. Πέραν του ότι έστω και πρόσκαιρα ανεστάλη η νομοθετική λειτουργία του Κοινοβουλίου, το οποίο με τη σημερινή του σύνθεση ψηφίζει νόμους που είναι συμφορά για το λαό.

Γιάννης ΚΩΣΤΑΚΗΣ

...Επί ένα τριήμερο στη Βουλή συζητήθηκε οτιδήποτε άλλο, εκτός των όσων πραγματικά έπρεπε να συζητηθούν. Ακούσαμε τον Μ. Εβερτ να αερολογεί. Τον Αντ. Σαμαρά να... απειλεί. Τον Α. Τσοχατζόπουλο να συνταγματολογεί. Τον Γ. Αρσένη να βυζαντινολογεί. Τον Κ. Σημίτη να πολιτικολογεί. Τον Δ. Κρεμαστινό να μελλοντολογεί και τον Χ. Καστανίδη να ετυμολογεί το Σύνταγμα, λέγοντας ότι σημασία έχει πού θα μπει ο τόνος σε κάθε λέξη