Πού πρέπει να συγκεντρώσει την προσοχή του το Κόμμα

α) Στη συστηματική προσπάθεια να μπουν στη δράση και στους αγώνες πλατιές μάζες εργατοϋπαλλήλων, να αυξηθεί ο αριθμός των συνδικαλισμένων, των ενεργών μελών στα σωματεία. Ταυτόχρονα να βοηθήσουμε οι αγώνες για τα άμεσα προβλήματα των εργαζομένων να συνδεθούν με την κατανόηση της ανάγκης αλλαγής πολιτικής, αλλαγής του πολιτικού συσχετισμού. Να αναπτυχθεί η πολιτική πείρα των εργαζομένων, να συνειδητοποιούν ότι δεν είναι δυνατό να αποσπάσουν ουσιαστικές κατακτήσεις, χωρίς τελικά να θέσουν σε αμφισβήτηση και να συγκρουστούν με τη γενική κατεύθυνση της πολιτικής που ακολουθείται και με τους φορείς που τη στηρίζουν. Μόνο με συνδικαλιστικούς αγώνες, χωρίς την αναγκαία σύνδεση με τον πολιτικό αγώνα, δε δημιουργούνται δυνατότητες να υπάρξει θετική προοπτική. Δεν υπάρχουν λύσεις στα εργατικά λαϊκά προβλήματα χωρίς σύγκρουση με τα κέρδη και τους σχεδιασμούς του μεγάλου κεφαλαίου, των πολυεθνικών, που είναι στη φύση τους να παλεύουν για το μάξιμουμ των κερδών, τη διασφάλιση των όρων που εδραιώνουν και αναπαράγουν την εξουσία τους.

Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα μονοπώλια γίνεται όλο και πιο σκληρός και αμείλικτος, π. χ. αυτοκινητοβιομηχανία, πετρέλαια, μεταλλουργία. Επιχειρήσεις κολοσσιαίες εξαγοράζονται από τους πιο ισχυρούς ή συγχωνεύονται ή κλείνουν. Μονοπώλια που δε θα επικρατούν σε αυτό τον πόλεμο, θα καταστρέφονται. Ο ανταγωνισμός ανεβάζει το κόστος των επενδύσεων, με στόχο την εξαγορά επιχειρήσεων, την εφαρμογή νέων τεχνολογιών, την ανεύρεση νέων αγορών κ. ά. Αυτή η τάση κάνει πιο επιθετικούς τους καπιταλιστές απέναντι στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, με τα χαρακτηριστικά που εκδηλώνεται αυτή την περίοδο. Σε συνδυασμό με την αρνητική αλλαγή στους συσχετισμούς των δυνάμεων, δυσκολεύει τη δυνατότητα απόσπασης κατακτήσεων μόνο ή κυρίως με την οικονομική και συνδικαλιστική πάλη.

Επομένως, απαιτείται πιο συστηματική προσπάθεια για πολιτικοποίηση της πάλης. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να προωθούμε στην εργατική τάξη και στο κίνημά της τις θέσεις και τις προτάσεις μας για το σύνολο των βασικών προβλημάτων που την απασχολούν, με άξονα την πολιτική του Κόμματος για το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο. Να ξεπεράσουμε την τάση να δουλεύουμε στα σωματεία και στο συνδικαλιστικό κίνημα μόνο με στενά οικονομικά - μισθολογικά αιτήματα, αποσπασμένα από το κύριο, την προβολή της ανάγκης για αλλαγή της πολιτικής, την ανάγκη του λαϊκού μετώπου, της λαϊκής εξουσίας. Να αναδείχνουμε ταυτόχρονα, πιο συστηματικά, τα κεντρικά προβλήματα των εργασιακών σχέσεων, της κοινωνικής πολιτικής, της παιδείας, της υγείας, της ειρήνης.

Το γεγονός ότι ο εργατοϋπάλληλος έχει συνηθίσει να βλέπει το σωματείο του σαν όργανο για τη συλλογική σύμβαση, δε σημαίνει ότι δε συγκινείται και δεν ευαισθητοποιείται για το σύνολο των προβλημάτων που απασχολούν την οικογένεια και ιδιαίτερα τα παιδιά του. Είναι θέμα καθοδήγησης και επεξεργασίας των θέσεων, ώστε μέσα από συγκεκριμένα αιτήματα και στόχους να προβάλλονται οι γενικότερες ανάγκες του εργαζόμενου. Βεβαίως, η διεύρυνση και αναβάθμιση των αιτημάτων δεν είναι τυπικό, ποσοτικό πρόβλημα. Θέλει ειδική δουλιά και υπολογισμό της πείρας του χώρου.

β) Να προβάλλουμε τα προβλήματα κατά κλάδο, αλλά και σε διακλαδική βάση. Τα προβλήματα που έχουν άμεση σχέση με τη ζωή της εργατικής τάξης, όπως οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί και τα βάρη που σηκώνει η εργατική τάξη, το πρόβλημα της ειρήνης και της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων στην περιοχή.

γ) Να μελετάμε συνεχώς την πείρα των αγώνων, να τη γνωστοποιούμε και να τη μεταδίδουμε ευρύτερα. Χωρίς την αξιοποίηση της γενικότερης πείρας, δυσκολεύεται ο προσανατολισμός των κομματικών δυνάμεων. Το θέμα της ανταλλαγής και εμπλουτισμού της πείρας αφορά όλα τα τμήματα του συνδικαλιστικού κινήματος. Να οργανώνεται παντού η μετάδοση στοιχείων και αποκαλύψεων. Π. χ. αποκαλύψεις για το πώς κλείνουν και γιατί συγκεκριμένες επιχειρήσεις, όχι μόνο στο χώρο που αυτές υπάρχουν, αλλά ευρύτερα, σε άλλες περιοχές, ώστε να υπάρχει ενημέρωση και συνειδητοποίηση του βάθους και της έκτασης των προβλημάτων. Τι μεταχείριση είχαν οι εργαζόμενοι, ποια είναι η στάση της εργοδοσίας των σούπερ μάρκετ και των πολυκαταστημάτων στα θέματα του ωραρίου, για την αυθαιρεσία και την τρομοκρατία που κυριαρχεί σε πολλούς τόπους δουλιάς. Οι αποκαλύψεις διευκολύνουν την ανάπτυξη της αλληλεγγύης. Κυρίως, βοηθούν στην καλλιέργεια ενιαίας συνείδησης.

Η τακτική απέναντι σ' αυτή την επίθεση

Ειδικά σήμερα είναι όσο ποτέ άλλοτε ανάγκη να δυναμώσουν οι αγώνες, για να μην παρθούν πίσω κατακτήσεις των εργαζομένων. Να δυναμώσουν οι προσπάθειες για την πιο πλατιά συσπείρωση και η σθεναρή αντίσταση απέναντι στην επίθεση καταπάτησης των δικαιωμάτων τους και στην κυβερνητική θέση ότι τα κεκτημένα δεν αποτελούν ταμπού. Ωστόσο, δεν είναι δυνατό και δε θα βοηθήσει στη συνολική αντιπαράθεση μόνο η θέση για διατήρηση των κεκτημένων, πολύ περισσότερο που επιχειρείται η προσπάθεια να θεωρηθούν ξεπερασμένα για τους εργαζομένους και ανεπαρκή.

Χωρίς να εγκαταλείπεται ο αγώνας για διατήρηση κατακτήσεων, όπως π. χ. οι συλλογικές συμβάσεις, τα ωράρια, δικαιώματα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά, χρειάζεται να διευρύνουμε το μέτωπο και τους στόχους πάλης με αιτήματα που δείχνουν τις πραγματικές ανάγκες και τα δικαιώματα των εργαζομένων με βάση το ρόλο τους, αλλά και τις δυνατότητες που υπάρχουν σε πόρους, τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα.

Να αποκαλύπτουμε και να καταρρίπτουμε, με επιχειρήματα που υπάρχουν, τις θέσεις και απόψεις της κυβέρνησης περί του δήθεν μη ανταποδοτικού ασφαλιστικού συστήματος, πράγμα που αποτελεί πελώριο ψέμα, μια και οι εργαζόμενοι πλήρωναν και με το παραπάνω για τις κοινωνικές υπηρεσίες που απολάμβαναν και οι οποίες είναι κατώτερες σε σχέση με τις κρατήσεις τους. Να αποκαλύπτουμε το ψέμα ότι δεν υπάρχουν χρήματα για μισθούς, κοινωνική πολιτική, να δείχνουμε τις δυνατότητες που αντικειμενικά προσφέρει η τεχνολογική και επιστημονική πρόοδος για τη βελτίωση της ζωής του εργαζομένου, τον ελεύθερο χρόνο, το βιοτικό και πολιτιστικό του επίπεδο. Τα αιτήματα των εργαζομένων όχι μόνο δεν πρέπει να είναι αμυντικά, αλλά αντίθετα επιθετικά. Η επίλυσή τους δεν είναι αντικειμενικά αδύνατη, προσκρούει σε ταξικές πολιτικές επιλογές, που σε τελευταία ανάλυση σχετίζονται με το ποιος έχει την ιδιοκτησία και την εξουσία. Μια τέτοια στάση και τακτική μπορεί να βοηθήσει την εργατική τάξη να συνειδητοποιήσει καλύτερα τα δικαιώματά της, να μην παρασυρθεί στην άποψη ότι οι απαιτήσεις της είναι υπερβολικές και εξωπραγματικές.

Μια τέτοια τακτική στο συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί να βοηθήσει στον περιορισμό και στην αναχαίτιση ορισμένων σκληρών μέτρων. Το κυριότερο: Ακόμα και αν αυτά υλοποιηθούν, να μη νομιμοποιούνται στη συνείδηση των εργατοϋπαλλήλων.