ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

(10 - 11 Μάη 1997)

ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΥΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ

ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΚΙΝΗΜΑ

Πραγματοποιήθηκε η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ. Η Συνδιάσκεψη κατέληξε στα παρακάτω συμπεράσματα και συγκεκριμένα καθήκοντα του Κόμματος.Η άνοδος της δύναμης, της επιρροής, συνολικά του ρόλου του Κόμματος στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη του αγώνα των εργαζομένων, εναντίον των νεοφιλελεύθερων επιλογών που προωθούνται συστηματικά από την κυβέρνηση, τη μεγάλη καπιταλιστική εργοδοσία και την ΕΕ. Η ανάπτυξη της ταξικής πάλης αποτελεί ταυτόχρονα έναν από τους πιο βασικούς όρους για την προώθηση του άμεσου πολιτικού στόχου που έθεσε το 15ο Συνέδριο, τη συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, το οποίο απαντά στις άμεσες ανάγκες των εργαζομένων, δίνει προοπτική στις ελπίδες και στα οράματα για μια καλύτερη ζωή.

Στο Πρόγραμμα αναφέρεται ότι το Μέτωπο στην αρχική του φάση ξεκινά ως συσπείρωση κυρίως κοινωνικών δυνάμεων γύρω από αντιιμπεριαλιστικά αντιμονοπωλιακά αιτήματα και στόχους, από επιμέρους μέτωπα πάλης, που κινητοποιούν διάφορα τμήματα των εργαζομένων προς ένα ενιαίο, ισχυρό λαϊκό ρεύμα. Οσο περισσότερο αναπτύσσεται η ταξική πάλη, η οργάνωση και η πολιτική πείρα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, όσο ενισχύεται η δύναμη του ΚΚΕ, τόσο θα αυξάνονται οι δυνατότητες το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο να προκαλεί αντίστοιχες αλλαγές στον πολιτικό συσχετισμό.

Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΠΟΥ ΔΕΧΕΤΑΙ

ΣΗΜΕΡΑ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ

Η επίθεση που δέχεται σήμερα η εργατική τάξη δεν είναι μια οποιαδήποτε νεοφιλελεύθερη επίθεση, όπως άλλωστε έχουμε επισημάνει και στο 15ο Συνέδριο. Βέβαια, από πλευράς στόχου δε φέρνει κάτι το εντελώς καινούριο και το απρόβλεπτο. Υπηρετεί τη μόνιμη επιδίωξη, μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης, να αντληθούν όλο και περισσότερα κέρδη και υπερκέρδη. Πολλά από τα στοιχεία, τις μεθόδους της επίθεσης, είναι γνωστά ιδιαίτερα από τα μέσα της 10ετίας του '80, όταν ξεκίνησε η προσαρμογή στην ενιαία εσωτερική αγορά της ΕΟΚ, όπως η πιο έντονη χρησιμοποίηση της μερικής απασχόλησης, η εντατικοποίηση, μέσω της λεγόμενης σύνδεσης του μισθού με την παραγωγικότητα κλπ. Σήμερα, οι αντιδραστικές καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις και αναπροσαρμογές αγκαλιάζουν όλες τις σφαίρες της ζωής, ολόκληρο το εποικοδόμημα, την εξωτερική πολιτική, τη διεθνή θέση της χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Οι νέες ρυθμίσεις, αναπροσαρμογές και μεταρρυθμίσεις στα πλαίσια του συστήματος εκφράζουν την ανάγκη του καπιταλισμού να ξεπεράσει τις όποιες δυσκολίες, αντιφάσεις και αντινομίες έχει, να διασφαλίσει τα υπερκέρδη και τους συνολικούς όρους αναπαραγωγής του. Δεν είναι στενά οικονομικοί στόχοι, είναι μαζί βαθύτατα πολιτικοί, με την έννοια ότι τα συγκεκριμένα μέτρα και ρυθμίσεις σκοπεύουν στην καθυπόταξη και διάλυση του εργατικού κινήματος, στη ματαίωση κάθε άμεσου ή μελλοντικού κινδύνου που θέτει σε αμφισβήτηση το καπιταλιστικό σύστημα. Η επίθεση που εξαπολύεται, τα αποτελέσματά της, αποδεικνύουν ποια είναι τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος. Δεν είναι σε θέση πλέον να διασφαλίσει ούτε στοιχειώδη δικαιώματα και ελευθερίες.

Οι εξελίξεις αυτές σχετίζονται αναμφίβολα και με τις συνέπειες που σημειώθηκαν σε βάρος των λαών εξαιτίας των ανατροπών των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη. Η απότομη δυσμενής αλλαγή του διεθνούς συσχετισμού διευκόλυνε παγκόσμια την αντεργατική αντιλαϊκή επίθεση, σε συνδυασμό και με την πλήρη δεξιά στροφή που σημειώθηκε στα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας, τα οποία αναδείχνονται καθαρά πλέον σε σταθερούς στυλοβάτες της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης.

Η όλη πορεία επιβεβαιώνει πλήρως τη μαρξιστική - λενινιστική ανάλυση για το καπιταλιστικό σύστημα στο ανώτατο στάδιό του, το ιμπεριαλιστικό, που σηματοδοτεί τη στροφή προς την πλήρη αντίδραση. Αποδεικνύεται πόσο σωστή και ρεαλιστική είναι η εκτίμηση του 15ου Συνεδρίου, ότι σήμερα έχουν ελαχιστοποιηθεί οι δυνατότητες του καπιταλιστικού συστήματος να πραγματοποιεί, κάτω από την πίεση των συνδικαλιστικών αγώνων, ελιγμούς και παραχωρήσεις. Σήμερα, που έχουν ήδη αμφισβητηθεί κεκτημένα στο έδαφος μιας αντιδραστικής επίθεσης σε βάρος της εργατικής τάξης, του λαού γενικότερα.

Αν και οι συσχετισμοί είναι δυσμενείς στη χώρα μας, εξαιτίας της γενικότερης πολιτικής συναίνεσης και της κατάστασης του συνδικαλιστικού κινήματος, παρ' όλα αυτά πρέπει να συνειδητοποιηθεί ότι η πορεία δεν είναι μονοσήμαντη. Η ολομέτωπη επίθεση σε βάρος της εργατικής τάξης, η διείσδυση του πολυεθνικού κεφαλαίου βαθύτερα στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, οξύνει τις ταξικές αντιθέσεις, φέρνει στην επιφάνεια τις αντινομίες και αντιφάσεις του ίδιου του συστήματος, αναδείχνει την ανάγκη της ρήξης με αυτό. Αρα είναι αναγκαίο, μέσα από την καθοδηγητική μας δουλιά να βοηθούμε τα μέλη του Κόμματος, τους κομμουνιστές συνδικαλιστές, να βλέπουν ολοκληρωμένα και όχι αποσπασματικά τα πράγματα. Να έχουμε συνείδηση των δυσκολιών, των εμποδίων που αναδείχνονται στη δουλιά μας, αλλά και να κατανοούμε τις δυνατότητες που ξανοίγονται.