Θα πιστεύατε, αν σας έλεγαν, ότι στις 15 χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης - στις οποίες περιλαμβάνονται και η Γερμανία, η Αγγλία, η Γαλλία και η Ιταλία (που ανήκουν στο κλαμπ των 7 πιο ανεπτυγμένων ή πλούσιων χωρών του κόσμου) - υπάρχουν τουλάχιστον 57 εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν κάτω από το όριο φτώχειας; Μη βιαστείτε να απαντήσετε. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, που γίνεται ακόμη πιο πικρή όσο πλησιάζουμε προς το έτος 2000 - τη νέα χιλιετηρίδα - και σίγουρα, μη σκεφτείτε, ότι πρόκειται για κίτρινη προπαγάνδα, από τη σκοπιά εκείνων που θέλουν να υπονομεύσουν το Μάαστριχτ και την πορεία προς την Οικονομική και Νομισματική Ενωση για τη μεγάλη και ισχυρή Ευρώπη.

Η είδηση για τον αριθμό των φτωχών, στην Ευρώπη, που ήρθε από τις Βρυξέλλες (τη μετέδωσαν τα διεθνή πρακτορεία στις 14-5-1997 και δημοσιεύτηκε στον Αθηναϊκό Τύπο στις 15-5-97), έλεγε τα εξής:

"Οι 15 χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, σωστά; Λάθος, λέει μια νέα έκθεση που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή: 57 εκατομμύρια άνθρωποι, με άλλα λόγια ένας στους έξι Ευρωπαίους, είναι φτωχοί. Σύμφωνα με τη μελέτη, υπάρχουν σχεδόν 23 εκατομμύρια φτωχά νοικοκυριά στην Ευρώπη, στα οποία 13 εκατομμύρια παιδιά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας".

Σχολιάζοντας το περιεχόμενο αυτής της έκθεσης, η Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σημείωνε: "Η μελέτη παρέχει στατιστικές που αποτυπώνουν την περίπλοκη πραγματικότητα της φτώχειας και της εισοδηματικής ανισότητας σε όλη την Ευρώπη. Οι αριθμοί επιβεβαιώνουν ότι ο κοινωνικός αποκλεισμός που οδηγεί στη φτώχεια επηρεάζει πάρα πολλούς ανθρώπους σε όλη την ΕΕ, τόσο στα εύπορα όσο και στα λιγότερο εύπορα κράτη - μέλη".

Στην ίδια ανταπόκριση από τις Βρυξέλλες, επισημαινόταν μεταξύ άλλων ότι:

• "Ο κίνδυνος της φτώχειας είναι υψηλός μεταξύ των οικογενειών με παιδιά, ιδιαίτερα στα νοικοκυριά με ένα γονιό, σύμφωνα με την έκθεση. Οι οικογένειες με τρία ή περισσότερα παιδιά τείνουν επίσης να πέσουν κάτω από το όριο της φτώχειας".
• "Τάση προς τη φτώχεια εμφανίζουν επίσης οι ηλικιωμένοι που ζουν μόνοι τους".

Με βάση τον ορισμό αυτό, η ΕΕ διαπιστώνει ότι οι περισσότεροι φτωχοί, στις χώρες - μέλη τους, είναι:

• Στη Βρετανία, που ο αριθμός των φτωχών ξεπερνά τα 12 εκατομμύρια. Αυτά είναι τα "επιτεύγματα" της σκληρής αντιλαϊκής πολιτικής - της γνωστής σαν νεοφιλελεύθερης πολιτικής των κυβερνήσεων Θάτσερ και Μέιτζορ - που κάποιοι προβάλλουν σαν παράδειγμα προς μίμηση για την αντιμετώπιση των δημοσιονομικών και άλλων οικονομικών προβλημάτων στην Ελλάδα. Το τίμημα του"νοικοκυρέματος" της βρετανικής οικονομίας, που επιτεύχθηκε με τη θατσερική πολιτική των άκρατων ιδιωτικοποιήσεων και του ξηλώματος του κράτους πρόνοιας, το πλήρωσαν ακριβά οι εργαζόμενοι της Αγγλίας, καθώς συνέπεια αυτής της πολιτικής ήταν να αυξηθεί στα ύψη ο αριθμός των Αγγλων που ζουν στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Κι όμως, η νέα κυβέρνηση του "Εργατικού" κόμματος του "σαραντάρη" Τόνι Μπλερ, δε δείχνει πρόθυμη να αλλάξει ουσιαστικά την πολιτική, σε σχέση με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της κ. Θάτσερ και του κ. Μέιτζορ...
• Στην Ιρλανδία, με 10 εκατομμύρια φτωχούς, που κατέχει τη δεύτερη θέση μεταξύ των χωρών - μελών της ΕΕ. Οσο για τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, την οποία πέτυχε η Ιρλανδία... οι εργαζόμενοι της χώρας όχι μόνο δεν κέρδισαν τίποτα, αλλά παράλληλα με τους γοργούς ρυθμούς ανάπτυξης είχαμε στην Ιρλανδία έκρηξη της ανεργίας (κοντά στο 25%) αλλά και της φτώχειας.
• Στη Γερμανία, με 9 εκατομμύρια φτωχούς (τρίτη θέση).
• Στην Ισπανία και τη Γαλλία με 7 εκατομμύρια φτωχούς.

Στην Ελλάδα, σύμφωνα πάντα με την ίδια έκθεση, κάτω από αυτό το ελάχιστο εισοδηματικό όριο φτώχειας, ζούσαν περίπου 2,5 εκατομμύρια άτομα, ενώ ανάμεσα στα 2,5 εκατομμύρια φτωχούς στην Ελλάδα συγκαταλέγονται και 380 χιλιάδες παιδιά κάτω των 16 ετών. Αξίζει να λεχθεί ότι όλοι αυτοί οι φτωχοί δεν είναι αυτονόητα και άνεργοι, οι μισοί σχεδόν από αυτούς είναι είτε εργαζόμενοι, με πολύ μικρές αμοιβές, είτε μικροσυνταξιούχοι.

Ενδιαφέρον, έχει και η επισήμανση της Κομισιόν, πως "ο κίνδυνος της φτώχειας είναι υψηλότερος μεταξύ των ανέργων και των οικονομικά ανενεργών νοικοκυριών" και η διαπίστωση πως "οι εργαζόμενοι φτωχοί, αντιπροσωπεύουν το ένα τρίτο των φτωχών νοικοκυριών της Ευρώπης".

Επιχειρώντας να εξωραϊσει την εικόνα, της Ευρώπης με τα 57 εκατομμύρια των φτωχών, αξιωματούχος της Κοινότητας σχολιάζοντας το περιεχόμενο της έκθεσης υποστήριζε πως "οι αριθμοί επιβεβαιώνουν ότι η φτώχεια δεν εξαφανίζεται αυτομάτως με την πρόοδο και την οικονομική ανάπτυξη". Με τη δήλωση αυτή, στην ουσία, άφηνε να εννοηθεί, ότι όσο προχωρά η καπιταλιστική ανασυγκρότηση της Ευρώπης στην πορεία προς της ΟΝΕ, ο αριθμός των φτωχών θα αυξηθεί και ότι το κομμάτι της πίτας από την αύξηση του πλούτου (του ΑΕΠ) θα το τσεπώσουν οι πολυεθνικές και οι κάθε είδους συνεταίροι τους.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο αρμόδιος για τις κοινωνικές υποθέσεις, επίτροπος Πέτραγκ Φλιν,μετά τη δημοσίευση αυτών των στοιχείων δήλωσε ότι τα συμπεράσματα της έκθεσης τον έπεισαν για την... "αναγκαιότητα να συνεχίσει σε ευρωπαϊκό επίπεδο ένα διάλογο για την καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού με τα κράτη - μέλη, τους κοινωνικούς εταίρους και τους εκπροσώπους της λεγόμενης κοινωνίας των πολιτών". Και φυσικά, πίσω από τα λόγια, κρύβονται τα σχέδια του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών, για τη συνέχιση των πολιτικών λιτότητας - που θα προκαλέσουν έξαρση της φτώχειας - με μπόλικο "κοινωνικό διάλογο" μεταξύ κυβερνήσεων - εργοδοτών και εργαζομένων, σαν κι αυτόν που προωθεί στην Ελλάδα η κυβέρνηση Σημίτη.